sneeuw

voor mijn vader,
Julien Vekemans (23 juni 1940 – 09 november 2007)

I

Gelukkig zijt gij, vader
dat ge niet daar ligt
met die koude in uw kop,

dat ge niet ziet zoals ik zie
de knevel die mijn weke ogen
en uw mond stijf uit hun breken
stut, dat ge niet voelt hoe

de plooi bergt het vallen van de dode
hand in een plooi van het vallen, zoals
ook mijn hand haar tijdslijnen puurt
uit de haar omringende plooien.

II

Eeuwig klinkt en luid
het huilen van de nacht.

De nacht klapt telkens uit
het donker  van de niets-
omvattende hand, en in
het lege zuigt het lege
aan het lege,  trekt het
dode met uw geest
het weidse brullen in.

Uw vingers wijzen naar
het luide zwijgen
van de pijn in mij.

In ons midden
staat gij klein
en koud en stil.

III

Ik vergeet u niet.
Ik lees voor u opdat
gij in mij lezen zou.
Ik ween om u opdat
gij in mij wenen kunt.

Ik beef uw beven uit
en morgen wordt het stil.

invoer (2018) – voor ‘Rigorisme’