“schets voor een cartoon”

dv 2017, pencil on paper, 7×12 cm

boutade van de dag

deze boutade geldt ook wel als oeuvre van de dag want zij vertegenwoordigt tezelfdertijd (Derrida: à la même fois) mijn volledig literair-kritisch werk. Dus als later, in de gezegende toekomst van mijn afwezigheid, ooit – god behoede – het iemand in haar hoofd zou halen om te spreken over mijn literair-kritische oeuvre, dan gaat het hierover:

” Bon, soit, luister ’s hier: de Vrije Lyriek van Paul van Ostaijen, dat is gene elektronische brol uit de Fnac hè! Ge kunt daar niks mee doen als ge de Gebruiksaanwijzing niet gelezen hebt. Allez vooruit.”

Ik zou er nog wat voetnoten bijzetten, maar men zegt mij dat voetnoten slecht zijn voor de commerce.

leestekenloos leerdicht van de dag

autobiografie

in mijn ongeduld ben ik te letterlijk
te woord geworpen tussen alles
te midden niets

wankelmonster structureel verscheurd
schijnstabiel inbrogliogezwel dat fel
op barsten wil

als binnen zich te buiten gaan
als buiten in het binnen staan
tijdsontzegger

tje

muziekske van de dag

dv, Imbroglio nr 2 uit het Album “Imbrogli e Divertimenti” van 2017 (in voorbereiding)

Bewaren

Bewaren

Bewaren

Bewaren

Bewaren

Bewaren

Bon, Soit. De Klank.

Het wordt weer winter. Meestal vertoont het kalende vilt-bedrijfje met haar neo-kathedraleske bebouwing dan de neiging om moeilijk beginnen doen. De eertijds excessieve, met exuberant-groteske colorieten behepte veelvormige groeisels hebben bij het winterse versterven de neiging zich in de eigen talige kronkels in te slingeren, op wanhopige wijze pogend de warmte op verinnerlijkende wijze, met alle uitstulpinkjes naar binnen toe omgekruld, door zelfontbranding knetterend & de haar omringende kiltongige lichamen gritselend te vertoverwoordselen.

We zullen preventief dus proberen, ter duiding van u, gij lieftallige verklikkertjes, de basis voor althans onze verklankingsexperimenten, die hier al als eerste signaal van die hibernatieve problematiseringsdrang uit het nirwana van de virtuele ruimte komen puntploffen, objectief (dwz object-georiënteerd) te voorbeeldig in het klare daglicht stellen, waarna we weliswaar die stelling proceduraal zullen ondergraven, zodat hopelijk het zaakje zoniet roemloos neder kan dwarrelen, dan toch anderszins wat in beweging moge komen.

Gaarne hou ik hier het toch wel ontroerende beeld voor ogen van de Zonderdaagse Strandjutter, een soort arche-typische Eeuwige Prutser, wijl hij de verbrande kusten van Zijn Dode Zeeën afsjokt, op zoek naar een met zijn hevige hunkeren nog te bekleden naakt: het beruchte verloren objet trouvé, dat zich in zijn kapitale onvindbaarheid tot summum van vergetelheid heeft ontpopt, een Prozess zur ewigen Verdammnis als het Ware, een soort Aeterneel fort-da voor de Dummies onder de Goden, ook. Het is een arme peyotl-gedrogeerde pias die op het toneel rondhost met veel lawaai & gedonder, beduidende het Niets dat op haar beurt onder de Mormelrokken heult met de warrelige schaduwen van het obscur en tant que le vague, een Quignard-Scève co-productie die bol staat van het ruigste sterfgruis & bij plakken het rot van het menselijk tekort rondmorst.

Ach.

De Jutter wiens rimpelhoofdje slapjes uit de grijze rafeljas piekt, haalt zich daarbij regelmatig de handen op volstrekt moedeloze wijze door de talloze klompen aangespoeld roet. Hij schept er lethargisch de verdroogde resten van ter grauwhemel, luchtzwiert het klamme verklompte tot hij weder met een kuchje kan vaststellen dat er zich niets substantieels in de roetdwarrel bevindt.

Zo ook zal er hier veel zwartsel opstijgen met een belofte van zinnige schriftuur, een donker bloemig opstuiven wier gang gij door het sneller neerwaarts scrollen beter versnelle, opdat zij in uw alreeds hoog-bestresste synapsen niet de illusie zoude wekken, dat hier enige theorievorming met nageslachtswaarde zou plaatsvinden. De plaats, zo zij al hier ware, is niet, tenzij in tijd verweesd, dus hoe zou het, ooit?

Het Menselijk Spraakvermogen als Poort Gesteld

Je kan zowel het menselijke spraakvermogen als het bekende soort autonoom opererende, of in ieder geval volledig te automatiseren ‘fonemenlezer’ , genre MBrola [pak uw egolog en zoek op: MBROLA] interpreteren als poorten waardoor je de i/o van een tekst jaagt, om zo te komen tot een ‘verklanking’ die op een bepaalde manier betekenissen van de tekst blootlegt, onthult. Meestal wordt zo’n poort dan tot op een bepaald niveau machinaal gedacht. Een voorbeeld van zo’n academisch aandoende gedachtengang:

We spreken dán van een machinisering van het verklankingsproces als een datastroom X machinaal tot een output Y leidt, dwz volgens algoritmisch bepaalde stappen gegenereerd wordt, waarvan niet afgeweken kan worden omdat zij de gehele opstelling in causale en principieel berekenbare verbanden bepaalt ( als er iets random is, is het algoritmisch ge-encapsuleerd tot een random input). Input A leidt in dat geval onherroepelijk tot Output B, of :
Input A bepaalt Output B dmv het programma Machina M.

In de iets minder omslachtige praktijk, kan je die Gedachtengang afbeelden middels keineige wave-grafiekjes zoals hierboven, & dat klinkt dan zo (u mag volgen met uw vingertje op de grafiek, maar raak uw scherm niet aan, daar wordt het namelijk vettig van, & wazig ook):

— Klik op het pijltje om het audio-bestand te horen —

 

 

[broncode]

GRUUS

gru grit gruis grom fraga da
gruis grief gruut gamor uut
gaffel graven wroege vraga i
vergen vroege k lag lam b da

porce gruis da uut da
lein bo gruis da uut da
worg da gruis da ittistik
lein ni bobu gruis parik

gru ttt pk pk da da
gr uis pk eses t ss tuut
suis vsr kst susa stm

u is ms vs kkk da k da
is s mnt gruis stm uut
isis is si gruis issk astm.