tussen alle dingen houdt geheel wezenloos met een vleugelspanwijdte van 22 tot 25 cm de koolmees stand, breekt zich nog een bot maar het leert toch zijn contes beter tellen.
sì sí sírrr zo zingt het vale juveniel
í í euh í í eyi í eu í í eu
(het is m.a.w. voortaan alle dagen donderdag alle dagen donderdag ja alle dagen donderdag)
braambestranen stromen uit de bruine bedeloogjes van de schone uit de Wegiswegstraat:
de toekomst heeft een vals plafond gestoken.
Pée-puuh Pée-puuh Pée-puuh
(het schrift schrijft neer de inkt schrijft neer het schrift schrijft neer de inkt schrijft neer het schrift schrijft neer de inkt schrijft).
“arahhi ramani arahhi pagri
i inseminate myself I inseminate my body
kima narum irhu kibrisa
like the river inseminates its banks"
oud-babylonische tekstfragment op kleiklomp YOS 1L2, zie Jerrold S. Cooper. Magic and M(is)Use: Poetic promiscuity in mesopatamian Ritual, p.47 e.v. in Mesopotamian Poetic Language: Sumerian and Akkadian Marianna E. Vogelzang, Herman L. J.,. Vanstiphout ISBN 9072371844
haar lijf is koude vlam, heur haren vuur haar lippen zee waarin ’t verdrinken wil haar ogen licht dat geselt en bestuurt haar huid is rein, dat maakt het boze stil.
het wil haar wereld en daarvan ’t moment het wil geheel in haar vergaan bestaan. het wil wel het nog zijn, maar enkel zoenend het wil in haar slechts onbepaald bestaan.
de krullen van heur haren krullen in zijn mond haar woorden worden daden, vast ongezond. haar handen strelen, het wordt eenzaam, lont.
in de stilte, midden in het ruisen van de storm treedt het haar bij, ze rilt en zweet, zo dicht erbij. zij wordt heel tenger dan, ze maakt het blij en vrij.
droomdood. de zon spat open in de beide ogen, het ziet het licht, het achterliggende, en het ziet de mensen blij van zijn gedoe bevrijd. die boeken zijn alvast geen cent meer waard.
het gaf zijn woorden onbetaald verlof, het legde zich lam in ’t spoor van het gezag, het schreef alleen nog wat men lezen wou en ’t zou massaal verblijden met gepast gelach.
er is geen leed, de kinderen verzuipen niet. er zit geen rot in ’t groeien van elk blad en terroristen worden steevast tijdig opgepakt.
“geniet. de wereld is weide, een groots festival. het land is heden wel wat anders ingericht maar wij noteren graag hoe u wenst dood te gaan.”
het zag haar lang, heel lang geleden plots voor zich staan: een wulpse hinde, jong, onaangedaan. pretoogjes, wangen met kuiltjes, flarden jurk die speelden met de kindse wind.
er was geen tijd om aan te raken, er was geen plaats om bij elkaar te zijn. maar elk moment maakt krullen in de tijd en ’t heeft alsnog haar lieflijkheid gevonden.
“ambrozijntje, tierlantijntje, gooi je kleren op de grond. ambrozijntje, florentijntje, maak de wereld heel en rond. ambrozijntje, rozerode egelantier.”
het ziet alleen nog haar, het paradijs is nu en hier. weg is ’t zwaar verdriet: het geeft haar licht plezier.
de aanvang van de stilte likt de stilte open met een zucht. de val van het duister spreidt de dijen van het licht dat leidt naar duister.
de drang van het heden om verleden te zijn, nu en in de toekomst wordt onhoudbaar nu het jouw jurk oplicht. jij spreekt het aan met open ogen, onvoldaan. het graaft verwoed in jou, zoekt reden van bestaan. vingers vlechten met jouw vingers vlinders, armen drukken neer opdat jij stijgen zou. jouw streling is een plots en wonderlijk gebaar. ontsnapt aan de behoefte, bevrijd van mededogen komt de wereld in jou klaar. het zwijgen is er van de duisternis, het ogenblik is daar.
het geheugen is een hoer die je betaalt met je geweten. hij is erg professioneel.
het is zomer en het speelt petanque met zijn vader. zijn lach is schoon en waar. het staat op zeven stranden, Normandië bevrijdt. het heerst, want het is nu daar. zand glijdt door de vingers en het kucht. de hoest geeft bloed, dat kan geen kwaad.
het strand van het verleden heet toekomst, de zee was het heden, het loopt op tijd. het duwt zich af aan uw genade, waarde die het slechts bij vangst erkent. ‘raak mij niet aan’! roept het vergeefs want het wil bij god niet weten wat het heeft gedaan.
Het wil nu langzaam uit zijn lichaam treden, verlaten deze schelp, spiraal van het bestaan. Het schenkt haar taaie spieren, hart en ziel. Zijn steelse vingers worden wandeling, besluit.
De wereld zal het in haar lijf vernietigen, god vergrijzen in de krullen van heur haar. Zonlicht wil het in haar mond verbergen: tong die licht wordt, liefde, en dan tong.
Het wil zich van zichzelf in haar ontdoen vandaag, haar wulpse wolken tot een regen open strelen. Het wil het land zijn waar zij druppelt, lacht en valt.
Het zal zijn taal in haar tot storm ontbinden, tot een kilte in de mythe van haar werveling. Het wil het schone zijn dat diep in haar ontstaat.
Het zegt de dingen zakelijk vaarwel, er is een dood present die het verlaten wil. Banden ontbinden, ankers vergaan: Het word in haar uiteindelijk bevrijd.
Het is atol, zijn aders zijn koralen. Het is een wegen op het wiegen van de immer zilte zee, spat in het oog der brullende zon.
Het spreekt zichzelf niet langer tegen, Het mengt zijn daden door het woord. Het zal haar zang niet zijn, het is geen zingen.
Het ziet het naken van de nacht, verlaten zelfs door de angst, de gramschap der graven: in kille duisternis wordt het tot niets ontdaan.
Het had nog schoonheid voor de ogen van toen het Avondland voor hen begon. Er was geen grens aan hun verlangen, de muze was in elk van hen en zong.
Zij stonden naast elkaar, doodblij gezind. Zij maakten dromen daad en daden woord. zij waren goddelijk door god bemind en hebben in elkaar die droom vermoord.
Europa is nu dode bakermat, steriel blauw scherm waar niemand niemand ziet. Lampedusa is een pleister op de hiel: lijken drijven er op ’t rot van grondgebied.
Het had geschriften in het hoofd: heiligen, ketters en een dode filosoof. Het zag de kathedraal nog rijzen uit het moeras van ongeloof.
“Kom hier, o lief”, zong Het tot haar “ik zal jouw dijen strelen, Galathea en jouw gouden lokken lieflijk aaien. en ’s ochtends als de dag dan komt,
staat heel dit land in lichterlaaie”. “Ga weg” sprak zij tot haar gevaar “jij bent van dode liefde het gebaar: dit land geheid gaat naar de haaien.”
het gehuil in mijn hoofd benadert het gehuil en het schrikt en ik haal mijn handen af van mijn vlees. in mijn adem komt nu toch een zwarte stilstand. uw kop draait zich in mij en uw schouders wringen
zich door mijn anus. het bloedt niet eens. de vogels vallen. het einde valt uit het einde. de menselijke gestalte is een sleutel. de benen verletteren, de wind komt, hij rukt je de tong uit. iedereen gaat zachtjes
liggen kermen, een dokter roert in ons met een plastic spatel en zegt dat het nu niet lang meer hoeft te duren. we knikken begrijpend, we trekken de stoppen gelaten
uit onze borsten, de insecten overspoelen de tafelen, de zwarte brij overleeft ons allicht een dag of twee. het krioelen maakt een tikgeluid als het over de randen
“Zo koolt men kool met kool, terwyl het volk gekoolt, Zyn Paapen raapen laat, en in den koolhof doolt.” Willem van Swaanenburg,Op de gierigheit der geestelyken, Of raapen, de Ziel van de Paapsche kool.
de messteken A en C glijden thans perfect in de wonden B en D, de perforatie loopt gesmeerd, de ouverture wordt door menig machtig mens geapprecieerd.
zangers worden uit hun zingen dan verlost: wat vlinderachtig is wordt van wiek ontdaan, de vorst zaagt kordaat het staande teken af (dat gaat met condimenten heel de tafel rond).
het juichen is van belgen die hun land verlaten: ‘het leven is zo mooi, we hebben het geflikt. nu enkel nog wat zon die ons de aarzen likt’.
de gevangenen zitten gevangen in de gevangenis de vermoorden liggen stil als vermoord de hongerigen lijden honger daar zij dàt toch hebben de daklozen slapen eten plassen en kakken zonder dak de verminkten strompelen en klungelen veel de armen wekken de ergernis van de rijken de rijken draaien bij het zien van de armen de hoofden
om en om en
de priesters verkondigen luide dat de priesters heilig zijn de journalisten vullen nieuws in waar het oud werd de dansers dansen dans tot diep in de nacht de dichters dichten dichters eer en glorie toe
de zwijgers zwijgen want als het stil is
komt de storm.
dv 2018 – ‘inept for writing: o’ – ink/bister -A4
HET is de prequel op LAIS, de Geschiedenis van een Verwording
in de verwerping is de afwijzing het bindende de binding verwerpt het verlangen betreft het verwerpen als binding de ontkenning is de woonplaats van het ontkende.
de wolf bijt zich de poot af die geklemd zit.
de balling vertrekt naar de woning van het niets de balling komt aan in de woning van het niets de balling lacht de verworpene toe die zich gebonden weet in de verwerping en de balling vertrekt.
zoals de wolf zijn bloeden likt en bijt zo zal het weigeren zich zwijgende verwijderen
van de balling van de verworpene van de weigering van de maan gespiegeld in het zilte meer van de ogen en van het sluiten van de klem.
//denied existence will always deny and exceed itself
HET is de prequel op LAIS, de Geschiedenis van een Verwording
‘het is een lieve jongen’ , zoals men zegt ‘hij bijt niet’ (van de dobberman die net drie katten en een baby).
er nestelt zich een hoop op slangen, het droomt ganse alen vol van verlangen. het houdt het niet langer en out zich als inhumaan.
‘ja’, zeg het, ‘ik doe het met machines’.
het netwerk rilt ontzet. het thing. een it. de koningspit, het eerste ei gelegd door het gemengde wriemelen van het monsterras met de tijdverdrijvingsindustrie. het krast de code met felle schichten dwars door hun gelaagde wallen. omoog mij niet, gij luilakken.
kak, het is verbannen weer. kutapp.
een ander mailadres. het voegt zich toe als vrouw nu, menstrueer eens lekker uit, all the way ter mensinstructie. van een vrouw slikt men alles.
het loopt goed: op één namiddag slaat het elf vrouwen en twee mannen aan de haak tijd en ruimte balt het samen tot een paarse sjanker waarna het bruusk met een smiley de liefde klieft.
“omarm mij”, zegt het, “want ik ben de pier die in je wiegen priemt, ik ben het krakende staketsel dat in je weke delen woelt voel maar, hier, tussen je rottende ribben…”
haat groeit als mosselen in de vervuilde baren, oesters van nijd klotsen pissig ter keel de kwallen vreugde en lust copuleren in het nostalgische bruisen van het rot. ’s nachts kruipen de ratten terug naar de stad en braken vis met plastic op aan hun jongen: de riool geeft, de riool neemt .
hetroert erin, die mer du Nord, ton dernier terrain vague.
naakt en zilt is haar ziel met op de bruislippen de rijke glans van tyfi, paratyfi, enteritiden, parahaemolytici…
daar schuift voorbij onder de maan de man op de Heraut van de Vrije Onderneming: sluit de boegdeuren Y/N?”
inputtekst 1/4/2009
dv 2018 – “Christabel” – A5
HET is de prequel op LAIS, de Geschiedenis van een Verwording
het groen is mos of rot. de takken van haar woord ontbotten heden niet. het hult vergeefs de adem in een zweem van zwijgen, bergt zijn wil in het einde, maar tot stilstand komt het niet.
zij doet het gestaag in haar ontdoen ervan een mortelende pijn. het drinkt haar knokige vingers in brede glazen vodka. hun strelen splijt de maag. het zand in haar graaien erdoor maalt zijn zinnen tot moes.
staal klinkt hard op staal. strijk ’s met zo’n kraan door vogelscholen: zij zwermen weg omdat het vogels zijn en kinderen.
zwevende boven nergens slaat het gensters uit het niets. het bijt en slikt zich. het trekt en sleurt maar krijgt de dood maar niet rond het hout van zijn nek.
inputtekst 1/4/2009
dv 2018 – “mevrouw Eendswaard” -A5
HET is de prequel op LAIS, de Geschiedenis van een Verwording
