licht

de nachtreiger daalt.
schuw zijn scheurpoot haalt
de zwarte vijverspiegel open, schreeuwt

en ’t beeld verbrijzeld, braakt duizend zwarte
kevers in het aangezicht en jij
lacht jouw tanden bloot van zaligheid.

langs je losse haren van merinos
op de glanssteen waarvan algen glijden
kruis ik het votief aan, edelzweer
van je geloof in de diadeem
van je buik. ik vul de krater
met mijn eed van trouw die sist
in het geborgene.

in jouw land ben ik de vreemdeling. nors
dool ik je steppe door en strijk de snaar aan
van je zwijgen.

in de graagte van je gruwen springen ratten
overboord, ik tast de wanden af
van de bekoring: schoon schip gil ik
en al je zeilen bollen vol
betovering.

tel de sterren die mij bij jou brachten.
schrijf het getal nauwgezet tussen je dijen,
strijk de spijt uit in de nacht.

ik kom je later met hun licht bezoeken.