Zoutarm
Als Dana zong kon niemand nog
de hemel uit mijn rokken jagen.
O glazen ademstoot,
o blauwte van heur stem,
o lichte lik en zachte tonen,
o diepte zodat ik.
In ’t voorjaar eens het vroor nog dat op de ramen
de kristallen kraakten, kwam ze op haar klompen
heel den hooiweg af,
haar jas hing als een tapijt half open
op de okeren gloed van heur huid en ze
lachte met haar lippen van karmijn
de koude weg als bagatel.
En macht als het paard van Bramke had ze,
als ze maar aan mijn vel kon zitten.
Zie mij hier nu, een grijze
rimpeling in ’t licht. Zienderogen
bij vlokken en vlagen
valt de wereld uit elkaar.
Ik moet het altijd vragen daar
voor een zoutarm brood op donderdag.
over ‘klachten’
In de jaren ’90 van vorige eeuw, een waarlijk schone tijd toen het smelten der kapen enkel nog maar bestond in de zottemansklap van ‘groene hysterici’, verbleef ik ruime tijd in Residentie Zilverden, een sociaal woonblok in het Leuvense.
Het was een zeer inspirerende omgeving. De vreemdste creaturen slopen er des avonds als grillige schaduwen langs de gangmuren. Boven mij woonde een zatte Hongaar die regelmatig uit zijn bed viel (“BOEM”, stilte, en dan wat taffelend geschuifel), naast mij een tandeloze dame die soms een dag lang met een bezemsteel op mijn muur aan’t bonken was, terwijl ik muisstil en doodbraaf zat te lezen.
Het supermarktje van de buurt, nu een propere Carrefour Express, was een groezelige ‘Nopri’ . Ik heb nog steeds spijt dat ik toen geen foto’s genomen heb van de klanten. Gelukkig schreef ik wel enkele gedichten over deze mensen, die om één of andere reden allemaal klachten hadden over de zaak…
Ik presenteer u graag deze reeks in de meer eigentiijdse bewerking (2016) die nu, bijna vier jaar later, van onnodige franjes ontdaan wordt
