moeder ben ik en kind

moeder ben ik en kind met het steenvocht
hartsgrondig weg van het bonken en beuken
waar de grote verhuizer ik, de rechtopstaande,
ik, de bloedende gaten betast van de verlossing.

o moeder, o sterren van ogen, o schittering
wit waar wijik en u. het wijgevoel! herinnert u zich dat nog? toen iedereen in je buurt dezelfde boeken en kranten las, naar dezelfde tv-programma's keek (er waren er maar een stuk of 4 waar je kon naar kijken, voor velen maar 1).duizenden mogelijke gespreksonderwerpen op basis van gemeenschappelijk als dusdanig gekende en gerapporteerde feiten.je kon over het nieuws beginnen zoals over... u vinden zouden
en blauw waar wijik en u. het wijgevoel! herinnert u zich dat nog? toen iedereen in je buurt dezelfde boeken en kranten las, naar dezelfde tv-programma's keek (er waren er maar een stuk of 4 waar je kon naar kijken, voor velen maar 1).duizenden mogelijke gespreksonderwerpen op basis van gemeenschappelijk als dusdanig gekende en gerapporteerde feiten.je kon over het nieuws beginnen zoals over... ons u geven konden,
ware het niet dat wijik en u. het wijgevoel! herinnert u zich dat nog? toen iedereen in je buurt dezelfde boeken en kranten las, naar dezelfde tv-programma's keek (er waren er maar een stuk of 4 waar je kon naar kijken, voor velen maar 1).duizenden mogelijke gespreksonderwerpen op basis van gemeenschappelijk als dusdanig gekende en gerapporteerde feiten.je kon over het nieuws beginnen zoals over... vonden slechts
de droomrode slaap der stervenden,
of het zwarte misbaar van een willoze wake
in het rottende leven.

o moeder, weg uit mijn lichaam sist en suist
de stoom van de angst, mijn ogen verbeelden mij
statige schimmen, het sneven van geesten
in het schuim van de zee, terwijl stervende
ook toch ik, voel mij kwiek te trillen staan
en gaarne ik schud mij de veren, de wijzers, de schubben
en de woorden af waarin ik schuilde voor u.

buiten in murmelen borrelt in getunnelde stilte
de zang met de strofen der strijdzuchtigen,
ontbranden hun ogen aan gloeiende sintels,
de haatkooltjesogen.

buiten op het gebetonneerd gebladerte rusten nog
de naamloze resten van het misgunde:
als kralen rijg ik de okeren tekens van de schande
aan het snoer van mijn zang, haar kronkelen
vereeuwigt ter plaatse de openbaring.

in de wind boven de stortrots
krijt de kalk zich stemloos uit de lijnen der beloften
en in de ogen der blinden strooien engelen
de pijn van de stof en geloof.

o moeder,
splijt ons helder de weerbarstige lippen,
fluister ons zuiver de uitkermende verte,
laat ons uw onmetelijkheid in stilte geworden
opdat van ons afvallen zouden
als bevroren vruchten
de zwarte pukkels van de haat,

geef ons later de kracht in uw heengaan
te verdwalen, zoals u reeds verdwaalt in de troosteloze
labyrinten van de kurkdroge ziel.

invoer (2018, eertijds, en nog steeds, gebaseerd op invoer van Judith V.) – voor ‘Rigorisme’