heftig puffende ketel. het water wil aftochten. zwemmen, je alsnog met de zee van de kilte benatten. vuur verklaart stormachtig broederschap aan het blauwzwarte uiteinde van windstoten. het golft in de zee zoals het golfde in haren. de wolken trekken zich in afschuw afvan het ondermaanse. hemels besmeurdsta je perplex bij de gedachte aan aankomst.je […]
Hoor jij ook de trage nijd die takt in de bomen?Alleen een boom kan dit dulden. Alleen jij kan dit lezen. De dichter is de ekster op de galg die schettert om hun kromming. De andere treurt dat er mens is. Het zou alsnog kunnen, schildert het landschap, het dansen, de myrte. De bedding kreunt […]
zolang het is:de ogen scheuren zich af van het zien. de monden braken tijd in hun spraak. de lippen storten in, de rimpelhuid verstoft, schroeilicht schroeit en de opgelakte stilte is strak ten dode opgesteven. elk woord vernietigt de herinnering. zolang het is:het strikt haar weerschijn in de afwezigheid van stof die rond het niets […]
intu intu
De kaderleden stelpen welhet likkebaarden der vlammen,de soepbinderij bindt de soepen uit velen net zoals het ene zullen vallende verafgode bedragenals lichtbrekingscoëfficienten. Van de objectieve illusie immersmoeten we afzien, van het gedeeldeheden tijdelijkde rust inslikken, het bebroedentot het zichzelf vindt,tot het kuikent. Strek dus je hand uit, heftig,en zie de 4 priemen trillenvan de ingehouden woede, […]
Constant is steedshet aanbod van beweginghet ogenblik nabijwaarop de vraag verstomt. Kelkdie je gebaart zich om te keren:een bodem schilfers dwarrelt neer,leegte na het drinken. Magerman,die op de winterhuid van stratenslijm en rot als goud noteert. Vochtdat in vertwijfeling haastzich opwaarts door de poriënmurwt: verlangen is al angstom het moment te belevennog voor je het verlangt. […]
mijn ongeloof is weergaloos. onthoofding lijkt mij aangewezen.die blinddoek hoeft dan niet: ‘kwil ’t zien rollen bij de schoenen met korrels allah in mijn ogen, en strepen bloed als loopspoorvoor de schorpioenen. zet uw post op ‘wereldwijd’, u weet wel hoe dat moet. en breng aan ’t eind de lippen in close-up zodat men goed […]
hier. Het duister met haar kleffe handen slaat de kleffe armen om het lijf. Alarm. Het schuiven schokt, het is discreet, er zit staccato in het rot. Het heeft niet veel. Het tokkelt op de al te felgespannen snaren van de tijd. Het braakt er. Er braakt het. Giraffen schuren hun hals in een donkergroene […]
Hoe het ook zij, zegt het, zo is het en het wijst zich aan waar het niet is. Het is me wat: het noemt zich je van het maar heeft geen naam, het gaat vooruit tot het er is, maar waar is het? vergeet het maar, we zijn het kwijt. Het is goed en het […]