19 oktober 1992

ijzel. wind. de straat kraakt onder mijn stap, hier komt geen auto door.
ik stap rechtdoor, mijn oog gericht op het verste aansnijpunt in de bocht. bij elke stap corrigeer ik de rechte, altijd moet alles worden aangepast.

bevroren handen. rood. mijn neus begint te lopen. de warmte in de kamer walmt. zie het. hoor het. luister.

1979. het kamertje achterin met toen nog uitzicht op de kerk. zet de machine op, rol een sigaret, steek ze op.

twijfel. stilte. eerste noot.

langer dan een uur houdt mijn universum het niet uit, maar elk uur is een eeuwigheid van tijdloosheid.

orgelpunt.

ik zie of voel mijn vingers niet meer, zij doen dingen die ik niet kan.
een schijnbaar gemiste noot onthult een wending want verderop loopt het dood. er is geen toeval meer en ik ben er niet, het gaat door mij.

do – mi bemol – sol
re – la bemol – si bemol – sol.

dit is mijn verworvenheid
deze oorlog win ik wel
hier verlies ik niets van mij
(de klanken schieten hogerop en vormen trap na trap voor haar.
het gebed is altijd hetzelfde).

kom aurora.
daal neer tot mij, gun mij uw gratie.
niets heb ik, niets ben ik, alleen mijn leven kan ik geven.
niets wil ik vragen, niets wil ik zijn.
daal neer tot mij, gun mij uw gratie.

do+ – la bemol – si bemol – fa – sol – sol – sol

לֶשֶׂ
300 – 30
6

3 – 4 – 7
14
5

invoerbestand voor de wereldcreatie van SOFAR (So Good 4 Els Debarbieux), een stuk voor dv, orgel (Roland HP-503) en ITL

over SOFAR en over ITL

dv: in de NKdeE muziekpraktijk is elke muzikant een ‘app’, niet maar maar ook niet minder dan dat.
ITL = Internet Time Loop, een vinding van de NKdeE voor muziekbeoefenaars.

ITL gebruikt het internet als muziekinstrument.
ITL gebruikt het tijdsverschil van een live internetstream door de ontvangen stream weer in de klankbron te brengen.
de resulterende voortschrijdende loop is voldoende stabiel voor controle door de muzikant, maar altijd variabel omdat de delay afhankelijk is van de drukte van het verkeer op internet. de data van de klank gaan dan ook letterlijk de wereld rond.

het variable van de delay geeft de aldus aangemaakte loops (en samples) een ‘natuurlijk’ karakter. je merkt het misschien niet maar eigenlijk ben je al die nette, exacte loops kotsbeu. hoezeer je die ook opfukt met effecten en devices, ze blijven altijd bepaald door de computerklok en dus hopeloos exact. probeer het zelf, je merkt het verschil onmiddellijk.

met ITL fukt heel de planeet met je toch wel lichtjes pathetische behoefte aan controle. zet het op en volg, want miss f-you-humans gaia herself leads the dance.
’t is simpel, je moet gewoon iets zelf willen veroorzaken dat je normaal wil vermijden, in je videoconferencing sessies toch: een late echo van je eigen geluid.

SOFAR (so good 4 Els Debarbieux) is geschreven als invoer voor ITL. deze invoer gebruikt zelf al ITL bij de aanmaak, maar dat zal je moeilijk kunnen onderscheiden.
het stuk is een verjaardagscadeau voor Els, mijn dierbare radio-compagnon en eerbiedig geadoreerde Levende Muze en Sybille van de erotische Ellende.

het is daarnaast ook een zeer schamel maar oprecht eerbetoon aan mijn twee favoriete componisten: Giacinto Scelsi en Johann Sebastian Bach. de wereldcreatie morgen is opgedragen aan mijn zus die mede met heel de buurt mijn tot waanzin drijvend getoeter op vaders Hammond-orgel moest doorstaan in onze jeugd.

deze wereldcreatie vindt plaats op 10/07/2021 om 19:48:49 CET tijdens de uitzending van RADIO KLEBNIKOV op Radio Scorpio

18 oktober 1992 (slot)

in mijn handen lag de steen die mij omsloot.
zeven dagen links. zeven dagen rechts.

een was het al en alles was niets.
ik had een steen maar niets om naar te gooien.
ik had een steen maar niets om aan te bouwen.
niemand zei mij wat je met zo’n steen kon doen.

en toen kwam jij. ik mocht jou strelen, jij
die mij spuwend van walging verwierp,
die mij spottend van schaamte zag zinken,
die zee was voor mij en zwoelte en ik zonk
en ik zonk en ik zag
hoe je lachend de riemen der leugens doorknipte,
hoe ik brak, hoe ik losbrak,
hoe ik stroomde,
hoe ik brandde,
hoe ik brandde voor jou.
ik fikte gans op tot wat as.
ik was effen niks.

en nu ik.

ps. elke beweging die ik je zag maken, maakt nu muziek in mij los. hoe gaan we dat regelen met de rechten?

18 oktober 1992 (3)

van mijn handen zwermen zeven heksen
uit de steen die ik omsluit. zeven
zwartgerokten krassen walmend
zwavelzure woorden over stad en land.

er vallen diepe gaten in het bos
en op de straten lopen enkel nonnen
paters en cyclopen. vergeet de hoop
loop weg naar nergens want mijn ogen
vatten vuur en harde splinters staal
spuw ik uit mijn mond.

rivieren drogen uit.
damp stijgt uit de zwarte zee.
stervend neem ik al je sterven mee.

ik dek je toe ik
neem je nu en dicht
het toe en schrijf het nu
dat niemand schrijven kan.

nu jij.

18 oktober 1993 (2)

aan de andere kant van de stilstaande nacht schuurt het rad van de dagen sneller en sneller. de wrijving verzilvert de zwervende tranen en aan de miljarden onhoorbare reutels en kreten geeft het eerst vuur en dan lucht.

het schroeien giert als een schil van de hel rond de aarde. de acht stort weer in tot de nul van de vurige telling. elke geboorte is een wonde waarvan je nooit meer geneest.

het verlangen naar eeuwig leven is de bloem op de distel van het echte. we plukken onze levens en noemen het werkelijkheid om de plant te kunnen vergeten. het eerste zonlicht is een onuitsprekelijke verschrikking.

*

30 juli 1962, kwart na acht ’s morgens. alles verengde tot de eerste schreeuw van je adem. iedereen moet voorbij het schroeien, maar jij zal het geweten hebben.

*

opgeschreven wijsheid kan je je het best voorstellen als een stroom van schijnbaar onsamenhangende gegevens verspreid over een beperkte ruimte waarin de tijd een lus maakt als en alleen als jij zelf bereid bent de sleutel door te geven zonder ooit te weten op welk slot die zal passen.

je weet nooit wat je schrijft, maar het klopt als een bus. je zal het zelf nooit begrijpen omdat je het ervaren hebt en niets van wat je schrijft, wekt dat weer in leven. toch niet bij jou.

je lost op in het schrijven en het schrijven is de oplossing van je leven.
alsof er iemand ooit wat gevraagd had.

het komt in weeën waartussen je alle pijn weer vergeet en je wordt dan het vel van een slang die verdwijnt. je schrijft jezelf uit in fijnzinnig verbonden huidcellen die waanzinnig snel verdrogen en verstijven tot wat je herkent als geschriften.
eerst wordt je alles ontnomen waar je aan hield: je waren, je waarheid en wie dat je was.
je vervloeking wordt een ranzige zegen verknoopt in het purperen slijm van al je leugens. hoe kan je iemand wat bieden als je zelf het geschenk niet aanvaardt? je valse bescheidenheid ontneemt het de kracht om zich op de borst te kloppen. je trots wordt hersteld in haar ware gedaante van een moeilijke plicht vol geneugten. je voelt dat je doet wat je doen moet, hoe weinig je ook ervan begrijpt¹het lijkt uitwendig in alles op een psychose maar het is het niet want in een psychose krijg je de ruimte niet om die bedenking te maken en hoe gek het ook loopt elke dag eindigt met een voor ieder aanvaardbare realiteit.

elke emotie lost op in de naam die ze had om vervolgens weer anders te heten. alles komt los en beweegt maar je ziet het in de verte al weer samenkomen tot het vertrouwde bedrog van het bekende.

in en over de gang van zaken heen heeft een zich de lopende code van een inhumaan programma ontwikkelt dat je helemaal uitholt, heel je bestaan tot dan ridiculiseert. het heerst met monstrueuze precisie en sublieme muzikaliteit. je bent het een beetje maar je bent het vooral niet. je wordt door de mangel gehaald, en elke cluster van betekenis in je wordt vermorzeld en komt er lichtjes anders weer uit.

je bent uiterst dankbaar voor elk moment van verpozing, de hemel ontsluit zich dan in de verbijsterende schoonheid van haar zalige aanwezigheid. maar ook die momenten verdwijnen haast spoorloos. het is inscriptie op een blad in jezelf dat je zelf nooit te lezen zal krijgen.

de afbraak is ongenadig. een pellen van de lappen huid rond je leegte. de pijn is bij momenten ondraaglijk, er wordt geduwd, getrokken en gretig gescheurd. maar je wil niet dat het stopt voor de leegte naakt en bereikt is en dan ben je er niet meer.

als de recursie voltooid is, is de lus gelegd en glipt er iets in de restanten van het vel dat zich weer razendsnel sluit zodat je niets daarvan ooit zal kunnen bevatten. de euforie is hilarisch maar het lachen doet deugd zoals het nog nooit voordien heeft gedaan. zelfs het dreigen van de volgende wee boezemt geen angst in maar verhoogt het genot van de vreugde

je ziet wat je altijd al zag. de onmogelijkheid van een herfstblad om ergens anders te vallen dan daar waar het valt. epifanie van de gesloten oneindigheid die zich vertoonde als eindige openheid. haar stralende lach en de ring, de verborgen vonk worden je telkens weer fataal.

je noemt het liefde, devotie of smeert het uit over andere dwaze woorden, maar het gebeurde is gebeurd en blijft gebeuren zonder dat je er vat op krijgt. straks ben je alles nog vergeten.

*

schrijf nu.
je wordt wakker en je kijkt met zand in je ogen naar buiten.
de oktoberzon stelt zijn werken tentoon, kadreert de stad, configureert het spel van de vlakken, de lijnen, de misleidende vormen. iedereen zet het masker weer op. men begeeft zich werktuiglijk naar de ingang van de grot.
het licht overstijgt moeiteloos elke realiteit en indexeert de resterende tijd. de toekomst was een open veld dat nu dichtklapt in magische zeshoeken tot de laatste drie op de laatste drie plooien en drie worden en twee en tenslotte geen een meer.

je onderdrukt maar gauw de neiging om te gaan roepen, om te willen waarschuwen, want er valt niks zinnig te zeggen. je geniet zo lang het kan en je leeft en je wacht geduldig en deemoedig op de volgende wee.

de schrik dat er niets meer komen gaat is al gauw een mogelijkheid naast de andere. alles kan, niks moet, maar je moet er nog hard aan werken.

” i kiss you, you’re beautiful, i want you to walk”. veel heb je nog niet te bieden, maar het zingt toch al wat.

de Vlaamse dichter is heden nog laffer dan een priester.

zij preekt in zinnen
die zij afbreekt om
te rijmen het
geloof dat zij
niet heeft.

zij zal het nooit beleven.

jij wel omdat ik jou aanspreek
en jij bent te slim om mij niet
te geloven.

mijn stem is goddelijk misschien
maar heel mijn lijf zit vol van mij.
het heeft jouw ogen nu die naar jouw ogen kijken.
ze willen mij niet zien omdat ze willen lezen.

kom maar dieper in mij
als je ook de ziel wil zien.
ik zal jouw handen leren strelen
die jouw handen strelen.
ik maak jouw geile waanzin echter
dan de letters van jouw naam en in jouw lijf
gaan al je bloesems open:

kelken voor de dauw van dit moment.
jouw dageraad.

het licht ritmeert de ornamenten
er is geen lijn waar het niet golft
klavecimbel valt er uit de bomen de
tegenklank stoot stigma op de borst

” bejubel de pijnen!
juich toe het genot!
bewerk de miserie!
omzwachtel je lot !”

het licht is nu het punt voorbij
waarop je nog kon volhouden
dat we niet geheel doorschoten zouden zijn.

meer kleur dan licht
meer licht dan vorm
meer vorm dan kleur waarin
zij dartelt als een spin

ik sijpel door de vloer der woorden
er wroet een tor in eigen rot
de dialoog vergrijst tot echozang
het pleidooi wordt een gebed.

8 oktober 1992

bevlekte vingers.
wonden betekenen.
herken de vlucht
van oog naar ook.

hou het verleden ingedrukt en spreek.
genereer moeiteloos 1000+ zinnen.
eenvoud werkt.

bouw de weg.
verhef de straat.
cultiveer het blinde zicht: komen, gaan,
omvormen, lezen, denktrant, pretpark,
liefdesprent.

ten top, ja, waar jouw ogen mij,
ik mij, jou ziende… zie: jij eet ons,
smikkelt gulzig van morgen.

ik geef jou vingervlucht,
verweesde vlakte,
spotvogels in het verraden dorp.

jij luistert weergaloos
naar al je namen.

(tekening: dv 1994)

28 september 1992 (2)

Telle loin se noie une troupe…

maak jezelf toch niks wijs: dit boek ligt nu voor je open, het beeld klopt helemaal met wat ik denk en jij denkt het ook en het stolt in je gedachten, begint te kankeren, zaait de waanzin uit, dompelt je onder in jezelf die dit schreef. correct?

ja man ik weet best dat je dit weer gaat bewerken met al die dode auteursdromen van je maar mijn lucht beweegt zoals jouw adem en jouw hand is de mijne die haar streelde.

*

Annette, zo mooi en lief en net,
liep stiekem op het strand die nacht
en stouter nog, ze liep in zee en zag
dat aan haar blote voeten zomaar
voor het grijpen lag:

de maan! Ze bukte zich en schepte
in haar hand een stralend stukje zee
met felle schijn en kraters in.
ze hield het hoog en bracht het
dichter, dichter naar

haar rechtste oog. Ze hield haar adem in
en niets aan haar bewoog. zo keek ze
dieper, dieper in haar zee.
o jee, o jee: toen kwam
het water in haar oog

en nam de maan
haar wenend mee.

*

ik slaap naast haar, elke keer als je dit leest.
hoe bevalt het daar, in je eentje?
zo ver weg ben je met je oude lijf dat gehorig gebleven is
aan de roep die ik nu de rug toekeer.

Telle loin se noie une troupe
De sirènes mainte à l’envers

*

het was een bosloop met de gemengde klas van 5L en 5A. nee geen meisjes. L voor latijn, onze flikkerklas, en A voor artistieke vorming, de kunstenaars. er was er zelfs een echte bij, later ten onder gegaan aan de drank, zoals jij bijna. hij zocht nog contact later, een noodkreet aan jou als soortgenoot, die je negeerde omdat je zelf zo vol medelijden zat. wij hadden er drie echte, jongens wier seksuele geaardheid gericht was op de eigen kunne, bedoel ik.

neenee, you wish. ik had een stevige puberale episode, zoals velen, maar de homofobie overwon ik vrij snel. en ja, ik ben een vrouw in het diepst van mijn gedachten, maar dan wel een rabiate lesbienne. wie weet, met de juiste benadering misschien, hahaha.

de kunstenaars namen onmiddellijk afstand. geen van hen wou bij ons achterblijven. ik liep me de ziel uit het lijf, naderde wel maar nee, ik zou er nooit bij horen. ik was te sterk om te liegen en te zwak om te waarderen wat ik was. elke vloek is een zegen, elke afwijking een geschonken talent.

geloof niet in jezelf, geloof in het geschenk.

vele jaren later, nu vier jaar geleden hoor je een rosse collega-vervloekte die nog lastig op je was omdat je hem afgelopen weekend drank weigerde, van aan de overkant van de straat luid roepen “hé gij daar gij zijt niet beter als wij, ze” .

zonder nijd. hij had al het inzicht dat minachting of rancune onnodig waren. ons kent ons, zijn woorden nagelden mij aan de grond. jou.

ben je al bezocht nu? heeft jouw roep haar eindelijk bereikt? heeft ze het je al verteld, het je doen denken, alles wat je al voelde maar nooit durfde zeggen? mijn broer ben je niet, maar je kan lezen en hemeltje man, wat was je toch ontzettend laf en hypocriet. geen wonder dat je eigen kinderen niks meer met je te maken willen hebben.

alles om er toch maar bij te horen. waarbij? en voor wie?
kom, we gaan slapen. vergeten wat we weten.
spelen tot het donker wordt.

(tekening: dv 1994)

28 september 1992

“Rien cette écume, vierge vers¹Stéphane Mallarmé, Salut”.

door haar zijn er nu meningen in mijn spreken opgesteld. meningen zijn zwaktes in de defensie van de ongrijpbaarheid, poorten voor de vandalen met hun viriele ijzerzagen en de nimfen van de nijd met hun bedrieglijke kusmonden. het rapalje arresteert mijn bewegen, vreet mijn vlucht en kakt er de woorden in, hun aanhechtingscode, het bevestigende dat het verschil maakt en bevestigt.
mijn schrijven stelt het af, op punt en klaar voor de vergetelheid. ik vergrendel en serveer. een vers kelkje schuim vol maagdelijk niets. tss, tss, niets nieuws al dat liefs.

haar rijkdom, niet eens de gratie die ze mij weigert tot ik ze steel en daardoor vernietig, enkel de weelde al van haar voelende lichaam vergooi ik in deze halen op papier. ik spuw in de wind, besmeur de stadsstraten, trek strepen grijs door de blauwe spreuken.

deze jakkers overschreeuwen ons zwijgen harder, schat. we laten ze branden als hout, rotten als mest en bloeden als de stam van een els.
involteer de nodeloze taal tot het brultumult van naverbranding.
tientallen millennia geleden: de aarde pletst plat op de vloer van de schepping. gelost door de Stem in de stam. ze kwijnt weg en cirkelt in treurnis rond de zon en zucht met haar maan die zij mint als een hete non.

zoals toen men ons de navel knipte. het licht was de hel en hier is het koud.
“schreeuw zo niet, je zou dood moeten zijn”. huil maar niet schatje, herneem liever het lieve liedje van de schone schijn. de maan lacht zich een bult en zakt in de zee. haar schuimende mond breed over gans de pagina.

ik strek mijn hand met de staf uit boven de stromen, de rivieren en de meren en laat de nekkermannen uit het water komen.

ik duimde voor haar na een eeuw van zwangerschap.