NKdeE= Neue Kathedrale des erotischen Elends, een programma geïnitieerd op 27/09/2004. de NKdeE is een radikaal saneringsprogramma dat de mensheid van het Zijn en de Dingen wil verlossen. LEVE de VRIJE LYRIEK!
De Neue Kathedrale des erotischen Elends verspreidt sinds 2004 het virus van de Vrije Lyriek. Koop ‘BROL’ ( = stoffelijke restanten van creativiteit) en steun o.m. deze blog, Platform PLEE en RADIO KLEBNIKOV.!
het was lichaam met op het lichaam berg en op de berg van het lichaam was zij idool maar het was toe, dicht, af en het blonk zoals een met koper omkaderde spiegel.
toen kwam er een barstje, de uitstulpende schilfers vernikkelden hun zwart en op een dag bleef daarin het licht haken. het veranderde.
“de lucht die ik hijgde zat vol zware metalen. het rosse roet werd los in de longen gezongen, en puntig heet gezogen wijl de monden paardenen liefde in de haat krulde als een engel in de klauwen van een demon met vele verzengende tongen. iemand nog een zuurtje, klonk het toen, vanop de achterbanken een schaduw gleed als een vingerwijzing onder het rokje. de deining overschreed de kille drempel van het acceptabele”.
de sjaal zat in het handschoenenkastje. er moest toch iemand wat aan doen.
“This is not what we paid for” – pastel op zwart papier A4 – levels van de scan opgetrokken in photoshop
Koop een RADIO KLEBNIKOV CD!
Steun de Vrije Lyriek! KOOP meer BROL!
De Neue Kathedrale des erotischen Elends verspreidt sinds 2004 het virus van de Vrije Lyriek. Koop ‘BROL’ ( = stoffelijke restanten van creativiteit) en steun o.m. deze blog, Platform PLEE en RADIO KLEBNIKOV.!
“Meisje en instrument paren als dieren.” Gerrit Achterberg
ook al gun je hem de maaltijd niet hij mosselt je secuur en minachtend zoals enkel een Hollander dat kan.
waarom nog dit aantijgen? dat jou de schelp uitpulken helpt niets, niemandal. met lezerslust vermengd rotten de honderden waangestalten waarin hij jou verletterde. heisa,
Hema en Heijn! ha, zie: je lacht al, alsof niet de lor met het gas in je mond, de touwen niet schuins jou binden in de daad van zijn woord.
De Neue Kathedrale des erotischen Elends verspreidt sinds 2004 het virus van de Vrije Lyriek. Koop ‘BROL’ ( = stoffelijke restanten van creativiteit) en steun o.m. deze blog, Platform PLEE en RADIO KLEBNIKOV.!
in sotto voce, quasi parlando – piu forte – frusciando
do not call me into your light of day for i am severed from myself i have lost my early plight of sorrow i have lost the petty pride and curse of worth i have forsaken all the names you gave me i have given them to plagues to rule your world i have shed your scary skin of love i have found my ancient cloth of dark
do not call me into the light of day do not venture forth to please me do not seek to relish in despise of me for i am no one and do not wish to be i will sleep for ever through your history for there is no end to me for there is no being left in me for there is no getting me for i am no one and i am you
and thus i shall descend upon you with lips of dust i will kiss your garments with giant hands of steel i will uplift you with snakes and thorns i will caress you with breath of fire i will pervade you with words that end your thought my voice will strike you
and when you’re gone and when you’re gone no one will mourn you
for i will linger like a weeping wave from star to star and i will bounce off the utter blackness of the hole to watch it devour the last of all your angry whispers the final vestige of your anxious coil.
Alle bloesem is betaald Vertroeteld met bloed Terug over hun opgehoopte muren Met nijdige vlammen Ik kan de stem niet horen Ik kan de vorm niet zien Het behang bladert af Laat de muren vallen En het bot antwoordt Eeuwigheid Op mijn vraag van Wanneer? Hoe laat is het? Welke plaats is dit? Welke samenstand? Al dit verlies Waar de klokken overal Tikken en tikken Wat een uur is dit midden in de nacht? De katten krijsen op straat De auto raast voorbij met een vermoord kind De auto raast voorbij met een verkracht meisje De auto raast voorbij met een koffer vol dood Geloof jij in God? Geloof jij in Christus? Wat ’n monsters zijn we geworden Deze vlucht van ’t gemak wordt voor ieder straks nog de dood En we hebben alleen maar iets nodig Laat ons gaan liggen en slapen en andere Dromen dromen Klare dromen Betere dromen Alsjeblief
David Tibet
over ZWARTZACHTE STERREN
zwartzachte sterren is een Current 93 – adaptatieprogramma voor Laaglanders en Erger door E.D., T.B. en de voltallige NKdeE
een lor met lachgas in je mond gepropt, touwen van jute maken schuinse groeven op polshoogte. het bloedt uit in de ruimte. er stollen spatjes op het tapijt. niets kan je veranderen nog en niets verandert er jou.
de werkman? wat hij ook doet, het bindijzer roest. hij schuift stil uit het huis, verguldt zijn zwijgen als oorlogsbuit onder de tong. dat nare weenkind met de blijtbloswangen. het wordt geduld, maar slechts met mate.
de sleutel steekt in de dag, de deur slaat aan, de auto vertrekt. het zonlicht richt een ravage aan. zo, bij vlagen, komt er nog wat bluts in het koetswerk. kijk, hoe het zich uitvlekt, hoe bloot al het laagje schande eronder.
waterloo.music was my first love and it will be my last. wolken pakken inktzwart samen. oogwit flitst. het is niet echt betreurenswaardig te noemen dat dit land weldra onder water zal staan.
De Neue Kathedrale des erotischen Elends verspreidt sinds 2004 het virus van de Vrije Lyriek. Koop ‘BROL’ ( = stoffelijke restanten van creativiteit) en steun o.m. deze blog, Platform PLEE en RADIO KLEBNIKOV.!
De Neue Kathedrale des erotischen Elends verspreidt sinds 2004 het virus van de Vrije Lyriek. Koop ‘BROL’ ( = stoffelijke restanten van creativiteit) en steun o.m. deze blog, Platform PLEE en RADIO KLEBNIKOV.!
de barstribben schuiven, het trilbeen slaat het breekhart in, de uitzang Uit ploft het brein uit in roze wolkjes pluf.
het exiteren verzelfstandigt. dan, middels een onstoffelijke omvorming van de aleatorisch omzweven singulariteit
die het is, treedt het ik
buiten zichzelf, vervoegt zich bij zijn onzichtbare vermomming, zoals ook het deksel der jampotten de aardbeien tweetalig bedanken om hen te mogen afsluiten:
merci les fruits – bedankt vruchten! M=A=T=E=R=N=E
2. met het openbaar vervoer
bij het eerstvolgende uitroepteken links!
daar waar de vleesverzakkingen druipen, armoedig, bij de als het ware om puimsteen smekende eelt van de taal op de ziel:
blijf bij het rot in gebreke de schreeuw uitschreeuwen, klik het ik af op de link naar af, breekt het af af, val de letters af, tik ook het zelf af en op de staart, staar blind vooruit bij het klikken, loop bij het stompe ikken ook nog wat scheurlip op, en breekneus die bloedt langs het verglijdende oogdik, zit met de handen in de haren, volg de scherpe pijltjes niet, nee en nooit
en dan eeuwig rechtdoor tot in Subsequent Laughter.
i am severed of myself. do not call me into the light of day. i am no one and do not wish to be. let me sleep forever. let me feed like vermin on sorrow, on decay.
in dreams i watch my lips of dust kiss her garments. in dreams i remember and i go unseen. in dreams her beauty moves like silent waves beneath a roaring moon.
WOORDENPERS 1.0
lyriek verschenen op vilt.wordpress.com 2007-2019, omgewerkt voor 2020 en erger WOORDENPERS.docx afdrukbaar MS WORD-document in opbouw
De Neue Kathedrale des erotischen Elends verspreidt sinds 2004 het virus van de Vrije Lyriek. Koop ‘BROL’ ( = stoffelijke restanten van creativiteit) en steun o.m. deze blog, Platform PLEE en RADIO KLEBNIKOV.!
Indien wij het huis niet bouwen, werken zij die het huis bouwen vergeefs.
Wij zijn zij die het huis bouwen. Het huis is het bouwen. Het bouwen is het huis. Zij zijn het die het huis bouwen. Vergeefs is het werken van hen die het huis bouwen, indien wij het huis niet bouwen.
In de grote hal van het bekende
golft dag na dag het onvermijdelijke
op de baren van het leed
en uiteindelijk breekt
het onvermijdelijke
in myriaden glinsters.
NKdeE 2020 – ‘Lisa feeding the neotiles’ – pastel op zwart A4 papier verscheurd na het scannen voor verwerking in het Reliquaire
” Neotiles were a newly engineered species of semi-conscious reptiles set loose in heavily polluted area’s mainly in order to feed on the mess and regenerate the environment. they were the last glorious feat of the bio-industry and somehow they survived most of the cataclystic events along with the tougher amongst the humans. they preferred to cohabitate with human clans feeding of their waste and actually learned how to shed skin for clothing. there’s much debate still on how to classify an engineered but evolved species living in symbiosis with their creators, but who gives a fuck if it works out for them?”
from the Pirat Cambridge Companion to Anke Veld, 2091
about the RELIQUAIRE
the second NKdeE Reliquaire Program is, like the previous ‘Requichot Rotbak’, a tribute to Bernard Réquichot. it will collect 353 torn drawings on black paper, 11 rejected drawings on white paper, a wasted leaf of gold and some traces of felt.
The Reliquaire Program is virally attached to the parochial ‘Gedicht van de Dag’ (sic) program.
Ik was nog een kind en bevangen Door een heftig visioen van mijn Christus En bij de keel gegrepen door jouw tekenen en tranen en adieu’s
Ik pakte mij bijeen En dwaalde te vcr Ik wou niet meer terug Niet meer jouw gezicht zien en ik verbande mijn hoop En deed geen wens meer bij de sterren
Ik geloofde Niet meer in het maanlicht Of in andere dromen of andere velden Waarop wij zo mooi konden spelen Ik zag alleen nog verval
Dus ik zette opzij Al de doodshoofdenpraat En de glimp van de bloedbloesemkracht En ’t spreken van apocalyps
Apocraphoon en Apollioon Abaddoon Allemaal verlaten Toen zag ik in mijzelf de schaal en ’t geweer En alle glorie die nog moest komen.
David Tibet
over ZWARTZACHTE STERREN
zwartzachte sterren is een Current 93 – adaptatieprogramma voor Laaglanders en Erger door E.D., T.B. en de voltallige NKdeE
’t Legde een bindwerk aan van ijzerdraad
een meter boven de onmachtigen.
Het zou de dwaze mens, zijn nijd en haat,
onzichtbaar maken voor mensachtigen.
Het werk bereikte de verwachtingen.
Met brede woorden werd de draad bekleed.
Zij stikten in rechtvaardigheid van leed
want ’t stond geschreven in waarachtigheid:
er is geen hemel boven ’t woordenkleed.
Hoe fijn te vrijen op dat hangtapijt!
NKdeE 2020 – “Exodus to nowhere – youngsters preparing for the 2054 Tribal Springfest” – pastel op zwart A4 papier verscheurd na het scannen voor verwerking in het Reliquaire
“By large the Springfest coincides with pre-cataclystic Easter. It is a moment where the scattered clans of survivors join in festivities all over the continent commemorating the end of the 2043-2047 Covid plague. There was no vaccine or anything (there being no science or industry left to support its production), what was left of the population must have reached the critical level of herd-immunity. In four years time the population in Europe had been diminished by 62%”
the second NKdeE Reliquaire Program is, like the previous ‘Requichot Rotbak’, a tribute to Bernard Réquichot. it will collect 353 torn drawings on black paper, 11 rejected drawings on white paper, a wasted leaf of gold and some traces of felt.
The Reliquaire Program is virally attached to the parochial ‘Gedicht van de Dag’ (sic) program.
Het streelt haar in het veelvoud van de tijd.
Het lost zich op in honderd handen en' t
bevrijdt haar van de windsels van de nijd.
't Vertelt haar nu de ziel zich heeft herkent
met een tong die traag haar taal verkent,
' t verhaal dat hem tot haar heeft voorbestemd,
dat zij het water is waarin hij zwemt.
Zij lacht de woorden weg en raakt hem aan:
gebaar dat het heelal een tel ontstemd,
want het mag hier alleen in haar bestaan.
Er hingen zware woorden in de lucht zoals ‘ik ben toch wie ik ben‘ maar hoe zeg je dat in het Arabisch?
De stad was krom al en er zat rot en roet alom en molm in het gebinte en gif in de verf en in de voegen en er droop slijm en dras van de muren.
Manhaftige traanmoeders bevochten de slaap en wreven zich haast de benen uit hun oogkassen: ga toch spelen kinderen, kraaiden ze, voor het te laat is om op het plein pleintje te spelen.
Ik zag daar niets van, maar verzon het toen de trein Brussel binnen reed, in 2007. Toen las ik plots mijn laatste woorden.
In de rughaartjes van mijn hand blaast de wind een weg door de wiegende wei en kijkde beek zeg ik dan, daar, ja kijk daar die met de kikkervisjes,weet je nog?
grief/sorrow is mostly concerned with the past, one would think, but with the narrowing of the future more and more grief and sorrow will be about what is to come. it will get to be like when it’s a wonderful sunny day but you know for certain it will start raining the next day for quite a while. this future tense of sorrow has always been known by people who are aware of imminent death, but now the shadows of future loss will fall upon places, things and possibilities that we realise are about to perish and we will all feel it, and not be able to deny it unless our names are Trump or too drunk to find us. your great-grandchildren will not be walking in the streets of Bruges in 2120, because you didn’t know or think it was required to change your behaviour ten years ago. so this future sorrow will be mixed with the most negative of all emotions: shame and guilt.
dealing with this guilt-ridden future nostalgia will be a major issue and further aggravate the already urgent demand for more mental healthcare as more and more people will get to struggle with it, going through cycles of mourning within the experience of joy itself…
really?
well, this being said, any serious investigation of sorrow will be very much concerned with our memory faculties. indeed, even this new future tense of sorrow will quickly be diagnosed as a faulty projection of past sorrows on the reality of future losses.
future nostalgia’s possible cure therapy can thus already be envisaged. dying won’t be anything like the death we fear and dream of, and likewise our losses won’t be experienced as a loss in the future, because by then we will have completely forgotten the joy we had in favor of the joy we can have then and there.
meditation exercises may come in handy here to relieve us from the arduous pressure our logocentric thoughts force upon us. this is where the NKdeE ‘bradaii’-declamation in Meditative Writing comes in view, an exercise that is designed to shift the focus from the needy narcissistic I to the empathic relation to others, advise the subject to strike a dignified pose: ‘to stand firmly among those who are about to perish’.
writing ‘bradaii’ continuously for some 100 hours will probably do the trick to snap you out of this very selfish and pathetic display of self-pity, because of course mourning what you can’t have in the future is just as silly as being jealous of your partner’s past lovers or equally childish as being unable to admit you lost the election or whatever game you were playing.
anyway, fear of whatever is up next in the ongoing cataclysm will surely make you forget any of that sickening nostalgia before you can make it to the shrink to claim your diagnosis..
NKdeE 2020 – ‘exodus to oblivion /aankomst’ – pastel op zwart A4 papier verscheurd na het scannen voor verwerking in het Reliquaire
Ze staat stil, op blote voeten en er is het kabbelen van lopend water.
Een staketsel – meters hoog, in hout – torent boven haar uit. Zo hoog is het, dat het wel lijkt alsof het stalen kabeltje niet daarvandaan, maar uit de hemelen komt neder gekronkeld.
Het kabeltje lijkt op de remkabel van een fiets, zo eentje dat in elkaar verstrengeld er eigenlijk vele hele dunne zijn. Je haalt je vingers altijd open aan de eindjes daarvan.
De kabel ligt haar op het haar en kronkelt verder langs haar neus weg naar de plankhouten vloer. Zij staat daar maar een beetje te lachen, het water klatert en de kabel krast hoorbaar hoog in het houten staketsel bij de minste wiebel in haar benen. Het is een uiterst gevoelige opstelling. Sensibel, een kwaliteitsverbinding.
Er loopt een jonge man rond ook.
Kom, laat ons er ook wat publiek bij doen, toch? Ze mogen best gezien worden en was er vandaag geen evenement op deze locatie? Kijk, het begint al!
Hij pakt de kabel, windt hem driemaal rond haar middel, zij zegt 1 keer ai, maar echt pijn doet het niet, het is niet dat soort evenement. De kabel loopt nog drie, vier meter verder op de grond, naar het publiek toe, dat ondertussen is gaan plaatsnemen in de donkerblauwe pluchen zetels. Het loopt aardig vol.
Het licht verschiet van wit naar groenig-geel. Er wordt gekucht. Hé, luister!
In de verte horen de deelnemers nu ook het geratel van een oude filmprojector en kijk, daar, links boven haar hoofd kunnen ze het oplichten zien van allemaal close-ups van de meisjes in de films van Charlie Chaplin, kleine stukjes lachende of droef ogende schoonheden, veelal in lompen gehuld.
Er hangt overal dezelfde witte wazigheid rond die jonge vrouwenhoofden. Ik wist niet dat er zoveel mooie vrouwen waren in de films van Chaplin.
In de andere richting, weg van het doek, ziet hij plots het andere eindje kabel. Het eindje daar kronkelt naar het duister achteraan, waar ook zij nu, die dichter bij het publiek staat, als haar ogen zich wat hebben kunnen wennen aan het donker, de contouren van een buffetpiano kan onderscheiden.
Er wordt haar plots iets duidelijk, ze wil al heftig gesticulerend naar hem toe huppelen, maar de kabel zit in de weg en ze dreigt zich nog in het stalen gekronkel te bezeren of te verstikken, zelfs. Het publiek gaat ongerust van oh en ah.
Hij begrijpt het nu ook: vliegensvlug snelt hij naar het andere eind kabel, wikkelt zijn blote buik en benen erin en sleurt zich zo ingewikkeld met veel moeite naar de piano. Hij zet zich moeizaam neer op de kruk en slaat de stofklep open, lacht ’s verlegen naar het publiek en knikt haar dan heel ernstig toe.
Het wordt een largo eerst, de pianoklanken lijken zich voor hen al afdalend van de toekomst naar het nu, in het eerdere klateren van water te spiegelen.
Er staat nu volop spanning op het kabelpaar. Ze weten hoe het hoort. Ze zijn verbonden.
the second NKdeE Reliquaire Program is, like the previous ‘Requichot Rotbak’, a tribute to Bernard Réquichot. it will collect 353 torn drawings on black paper, 11 rejected drawings on white paper, a wasted leaf of gold and some traces of felt.
The Reliquaire Program is virally attached to the parochial ‘Gedicht van de Dag’ (sic) program.
nothing good will come of it.
Koop een RADIO KLEBNIKOV CD!
het is goed zeg ik
het is goed zeg ik want nu wij praten, praten wij veelvoudig in de tijd. ik leg mij op een vallend blad en het blad valt ook voor jou. ik hecht mij aan een vaag geluid en het geluid vervaagt bij jou.
donkere gedaante ben ik en ik doe wat mij is opgedragen. ik doorwaad op zeven plaatsen de meander der verhalen en ik duw het sloepje voor mij uit waarin jij ligt met haar te slapen. je dwarrelt lachend weg omdat je weet hoeveel ik van je hou.
het is goed dat wij het wisten want hij wou dat het geweten was.
ik breng jou nachtenlang bij jou en hen terecht ik droom dit nu al vast want morgen is het veel te echt.
hij lacht omdat zij dat zo parmantig zegt: ‘ik hou je hartje bij en ook jouw eerste lach’
Anke Veld,Gabriël
ANKE VELD
ANKE VELD is de internetroman die sinds 2002 gepubliceerd wordt terwijl hij geschreven wordt. de vertelde gebeurtenissen in de roman spelen zich grotensdeels ook simultaan af met de publicatietijd, of relatief korte tijd daarna, waardoor er soms wel eens wat moet worden bijgewerkt (ook Nostrodamus was niet onfeilbaar).
ANKE VELD is het verhaal van de AFLOOP. het is op dit moment niet bekend of het goed of slecht afloopt, maar aflopen doet het, daar kunnen we vooralsnog zeker van zijn.
ANKE VELD bestaat uit 8 plateau’s of ‘velden’ die elk één hoofdpersonage hebben. 18 jaar na de eerste publicaties is het niet langer duidelijk waar in het werk van de auteur de roman begint en waar de realiteit 1kwatongen beweren dat geheel WIKIPEDIA een onderdeel geworden is van de roman, maar dat lijkt ons toch nogal een indianenverhaal. ophoudt, of wat dan wel de realiteit van Anke Veld is. wie is , überhaubt, die Anke Veld?
Het snikken is wit en onvermogend. Het snikken is het snikken van een Libanese en het duurt. Oorlog is haar dode kind.
Ka, zegt Chlebnikov,is de samenkomst van bewegingskrachten in een werkende cohesiebundel. Kol. Kamer. Kanker. Kasseien. Kramp. Kermen. Kadaver. Kapitaal.
“om de zaligheid van ’t duister te bereiken moeten wij extreem genot belijden” – pastel on black paper torn to pieces after scanning it for the Reliquaire
HEMELNETLYRIEK
lyrische teksten vanop http://vilt.skynetblogs.be 2004-2007 herwerkt voor 2020 en erger
strung out, our ends will never meet because our end is where we meet. therefore we need to give each other what we can’t have and what we need
about the RELIQUAIRE
the second NKdeE Reliquaire Program is, like the previous ‘Requichot Rotbak’, a tribute to Bernard Réquichot. it will collect 353 torn drawings on black paper, 11 rejected drawings on white paper, a wasted leaf of gold and some traces of felt.
The Reliquaire Program is virally attached to the parochial ‘Gedicht van de Dag’ (sic) program.
het is terecht. het bevindt zich in Trier, en het is Duits.
Trier 2007
Waar is de uitgang?
De uitgang is de uitgang in de uitgang (Ausfahrt). De wereld is de wereld in de wereld (Welt). De aarde is de aarde in de aarde (Erde).
Het vlees is het vlees in het vlees (Hakselfleisch). De maden zijn de maden in de maden (keine Ahnüng). De regen is de regen in de regen (Regen).
De dagen zijn de dagen in de dagen (Tagen). De dagen zijn de dagen uit de dagen (Tagen). De dagen zijn de dagen in de dagen (Tagen).
Trier 2007
Wat is het procedé?
Het procedé is de dader, de dader is wat Derrick zoekt, als Derrick de dader heeft, is de dader het procedé.
Wat zoekt het procedé?
Herr Leibniz bonkt zich het Hoofd helemaal zwart op de Poort tot hij beseft dat de Poort geen Poort is, maar het Bonken Zelf van het Hoofd op de Zwarte Poort.
Trier 2007
Wat is de uitkomst?
De uitkomst is de oplossing in de kamer te vlug af.
Immers: de verzameling van alle verzamelingen is niet de verzameling van alle verzamelingen vooraleer ze de verzameling is van alle verzamelingen.
het purper in de draden van mijn denken raakt het oker van jouw huid
de violette strengen van mijn treuren vlechten dichte drommen pluche rond het roze van je hals
mijn verzuchten legt een groene gifwolk op de akkers rond jouw huis
mijn donkerblauwe angsten slaat stalen maliën rond de kamers van jouw hart
Délie:
jouw handen zijn geen handen maar gebarsten urnen vol asbest
jouw lippen zijn geen lippen maar zwarte lijnen van de pest
jouw verzen klinken als ’t gesakker van verramsjte goden
jij perkt mij in met de hardnekkigheid van jouw gebreken
LAIS:
seg liefje, ik heb hier nog wat tickets, zullen we…?
[LAIS en Délie gaan lachend af. Maurice schiet in brand en brandt op als een lucifer]
‘my hardships will harness your body from evil”- chalk on black A4 paper torn to pieces after scanning for NKdeE Reliquaire
about the RELIQUAIRE
the second NKdeE Reliquaire Program is, like the previous ‘Requichot Rotbak’, a tribute to Bernard Réquichot. it will collect 353 torn drawings on black paper, 11 rejected drawings on white paper, a wasted leaf of gold and some traces of felt.
The Reliquaire Program is virally attached to the parochial ‘Gedicht van de Dag’ (sic) program.
“ik zei wat je niet kon zeggen in twee lijnen die ineens jij werden en je verspreidde je dusdanig over het papier, op de tafel, in de kamer, dat het me beangstigde. het is volle maan, kom, verscheur dit, laten we gaan wandelen, jij en ik”Pablo: – why do we make things? having them is great, but destroying them, seeing them go to waste is so much better. James: – this man is lying, he is not telling the truth. Louise: – when the light is upon us, do we not relish in our own destruction? big badass Apollo fucking us with his badass rays on the beach till we turn liquid and all our silly thoughts evaporate. James: – do not listen to her, she serves the other one. Pablo + Louise : – fuck you, James.
Koop een RADIO KLEBNIKOV CD!
about the RELIQUAIRE
the second NKdeE Reliquaire Program is, like the previous ‘Requichot Rotbak’, a tribute to Bernard Réquichot. it will collect 353 torn drawings on black paper, 11 rejected drawings on white paper, a wasted leaf of gold and some traces of felt.
The Reliquaire Program is virally attached to the parochial ‘Gedicht van de Dag’ (sic) program.
NKdeE 2020 – ‘Taaldwang / when the house is noticed the house will close and disappear’ – chalk on black A4 paper torn to pieces after scanning for NKdeE Reliquaire #2
Taaldwang
‘laat de boel instorten lieve dame sla weg die vingerwijzing van bederf’
D. Hillenius ,”Zo aardig in Babel”
Het grote beweeg der golven. De bekende leegte in de mond. De vrijspraak. Harteloos. Het zij. Het aanspoelsel (koud). De open gereten verwonderingsbuiken (kil, eerder).
Zo. Haar zilte raadselachtigheden. Walg die zo in de bedrading kruipt. Mensenhaat inherent aan de smetvreesman. Het plompe pennen in de was van het hernemen:
de littekens, de korsten, de literaire flarden, het rottende scheurgaren van eertijdse daden. Bij het schiften van de oplossing, het slakke sop
in de erlemeyer, vertoont zich in de droesem van koolstof met brak water de restwaarde nul. Nu zou het nu moeten komen, nu. Jij: kristal.
how does a drawing respond to knowing it is about to be destroyed? that the light of the scanner is close to the last thing it will ever see? the lightness of being is not what is unbearable. the light is. perhaps we should take to drinking blood and sleeping in coffins? our happiness keeps on rising from the dark. when viewed against the light, it spells sorrow. go find and play me some music that is not, in the end, intolerably sad…
about the RELIQUAIRE
the second NKdeE Reliquaire Program is, like the previous ‘Requichot Rotbak’, a tribute to Bernard Réquichot. it will collect 353 torn drawings on black paper, 11 rejected drawings on white paper, a wasted leaf of gold and some traces of felt.
The Reliquaire Program is virally attached to the parochial ‘Gedicht van de Dag’ (sic) program.
the second NKdeE Reliquaire Program is, like the previous ‘Requichot Rotbak’, a tribute to Bernard Réquichot. it will collect 353 torn drawings on black paper, 11 rejected drawings on white paper, a wasted leaf of gold and some traces of felt.
The Reliquaire Program is virally attached to the parochial ‘Gedicht van de Dag’ (sic) program.
nothing good will come of it.
WAAN VOOS MIS
Op de straat ligt een hoop. De hoop is nat. Is de hoop de kat? Neen! De hoop is niet de kat. De hoop was de kat.
De kat is dood. De kat is nat. De kat is dood en nat. Kwak kwak gaat het wiel van de kar. De kar rijdt over de kat.
De hoop kat is plat. De straat is proper. De kat is weg.
NNKdeE 2020 – ‘no escaping from the speed of light’ – chalk on black paper – A4 – torn to pieces after scanning it (added to the ‘NKdeE reliquaire #2: ‘oblivion/vergetelheid’ )
Zoals spraak geen inktontbreken stapelt, zo sneeuwt een oorlog niet de stilte toe. Strooikwistig met het herfstig rot wrijft Er gebenedijd haar code in. Het gras sterft af.
Foptonen benadrukken het gammele van de mensdijken en Hollands plat de ramen neigen openlijk naar het betamelijke. Zorg wekt nauwelijks het klare besef van algehele ontoereikendheid.
Mij echter ettert onderbuiks de groezelmuze in heur hete tevenkleed: godinnenzever die gelig opjuint in de steeg van mijn verzwakt verlangen.
Fluimte op het eigen tekstafval plenst hoog op tegen de schermen, die nauwelijks nog het licht schijnen te willen temperen. Ach najaarswee.
Zie dan, erbarmelijke en temporeel beknotte wanstaltigen hoe deze eeuwen die u prijzen zou, zullen als futiele barcodes oplichten, hoor het doffe ruisen van gindse stroken marmer één seconde in duizenden millennia van absolute stilte, dof stof dat ploft in stof.
En gij, Verworpen Bloem, opschietend temidden mijn neerzijgende rot, voel mijn zuren vallen in het hart van uw vergeefse groei. Metamorfe armen breken af, brandhout wordt naar mij genoemd, tot een in geplukte ikjes versmachtende onmondigheid ben ik verworden, walmend in asgrauw wappert mijn bengelende bundelblad.
Maar o U, men gebruike een waaier van uitgerafeld en opnieuw gesponnen verlangen naar verlangen naar de schim van de Schone van Li om de luchten te wegen vooraleer men er
U in aan durft te brengen
(zo wuift althans mij toe op dit moment de levende les van uw blanke lendenen in het ongenadige oog dat ik op uw verwijlen daar gevestigd hou).
Wijl wij uit de ramen staarden Naar de tuinen daar Die er nooit waren En die nooit meer groeien zullen Hoe ver niet Hoe ver niet De blanke-blinkesterren De hoge veel te Hoge wolken Die naar een eindster wezen En ’t saaie hemelengelaat En ’t klinken van het roepen laat De klok in ’t dorp ver weg Dat soort dingen
De zon volstaat niet meer Voor ons En ook haar lach niet Zelfs niet met haar hoed op En hoe zij straalt en blij is Maar het brandend lijf niet dekt Met haar glorie en haar gloed In de flarden nimbuswolk Ik zie het wel Daar net voorbij de buren Het raakt niet uitgeklaard
De laatste zielezucht Terwijl de nacht zijn stille diepe vreugde vindt Op het einde van jouw straat Schaduw brengt hij en vernietiging Maar niet helaas Een troostgebaar
David Tibet
over ZWARTZACHTE STERREN
zwartzachte sterren is een Current 93 – adaptatieprogramma voor Laaglanders en Erger door E.D., T.B. en de voltallige NKdeE
Wij, het oog waardoor wij blind de ganse wereld denken en denken iets te zien: ons uitputtende beweegt het voortdurend naar ons heen, dwars door ons, van ons weg.
Wij hebben het de kunst der zwakste jagers aangeleerd: blijven lopen met de speer geklemd in slappe handen gewoon omdat ons lijf een uurtje langer lopen kan.
De crypte van het Niets is al een voorname kamer in het hart. Het kraakbeen der zinsbegoochelingen ondersteunt het rottende karkas van de waarheid. Niets dan, is er nog, of wel? Alle leden zeggen hun verhouding op.
De held Herosalem? Tegen wilg en drank in te doornbloeden bengelt hij boven lege zeestraten en landengtes.
Hier, neem nog wat secreet, compadre. Geen geur kan ooit verhullen hoe eender steeds de dood alleen naar sterven smaakt.
natural pixels – Autodesknatuurlijke pixels – water color – A5
pixels reduceren het zien tot het waarnemen van een opeenvolging van statische beelden. zo werkt het zien niet. het zien genereert verschil (differentie) door beweging: het is niet welke kleur, welk lichtspectrum op welke plaats wanneer, (wat je met pixels perfect kan vatten, maar de verhouding tussen de eerdere waarden met de huidige én de toekomende (die nog niet ‘gezien’ werd, maar al wel ‘ontvangen’). analyseer verder in deze trant en je zal automatisch bij de zeshoek uitkomen als ‘ideale’ differentiemeter, als ideale lichtcel: de perfecte, meest ‘economische’ verhouding tussen het haalbare vlak en de onmogelijkheid van de cirkel
14 – vicious angel on the eve of light (water color/chalks – A5)“when the light that we sought came upon us” – Autodesk sketch‘given the light that they pray for, they call it destruction’ – chalks on black paper – A4+kitsune (kumiho / jiǔwěihú), chalks on paper, A4
Als de regen valt, valt de regen niet van hoog, de hemel is de hemel niet, de hemel spant veelal de lucht in strakke gordels zus met ademresten zo.
Het staal roest. Heerst algehele stroompanne. De mot Er in de pels, het slijm rolt over het opgeplakte velletje V1 met daarop in gouden letters het protocol P1.
De herinnering ‘het kon’.
Miss Louisa SummerhouseDonkins (‘een Koetsenmens’) nadert tot op hijgafstand op dit al te stille uur. Er is Er in Julia’s voor eeuwig opgewerkte kippenren, een sociëteit met een V-hals vol dichters profeten schilders en wondermooie maagden geurend naar solfer, sappho en zuur.
Daar is Daar. Als de regen valt, valt de regen, niet? Het glas in je kasten staat vol met krassen dat de Waarheid zal. Als de regen
Een onbekende is iemand die niet voorkomt in uw lijst met contacten. U kunt een contact of onbekende toevoegen of blokkeren, zodat deze uw status niet kunnen zien en u geen berichten kunnen sturen.
Als u geen actie onderneemt, verdwijnt de onbekende wanneer u zich afmeldt.
Niet meer dit kolken der zinnen, niet langer dat lichaam dat ondubbelzinnig wil voelen, niet meer het zure druppeltjes druppelen in de huig, niet meer dit kokhalzen ‘ik’ , die hete krampen ‘wij’.
Een onbekende toevoegen of blokkeren
> Berichten > Mijn vrienden en selecteer de onbekende> Meer> Als contact toev. of Gebr. blokkeren.
Het falen van de causaliteit was nu eindelijk duidelijk: het absurde einde impliceerde simpelweg de ramp geschiedenis, de onzin god, de waanzin jij
Gewaarschuwd worden wanneer een contact online is.
Selecteer dat u gewaarschuwd wilt worden wanneer een contact online is.
Het kraken van uw rokken als u plaatsneemt, mevrouw.
En de vliegenspijs in de gangen van uw gedachten die druipen van uw gedachten en de walmen van uw gedachten die zich geen weg weten wég van uw gedachten en daarom in uw gedachten de gedachte stank heel erg sterk produceren.
Hoe dat was? Het. Waar? Op Venus. Bent u allen man? En het kwadrant kleuren van Baruch dan?
Het is de waarheid.
De waarheid is het ja, maar, weet u, we moeten die uitstellen, voor ons uitschuiven zodat we tijdig kunnen afstand nemen, ja: afstand nemen.
Tijdig.
We zullen moeten, denk je niet, ja, we moeten het kopje leven er afpitsen. Hier een zwart spiraaltje rook, daar een kringetje van laaiend vuur. Als er walm is weten we wel dat het komen gaat, we weten dat het komen gaat, oké, zeggen we dan, het gaat komen.
God daarentegen zal de geschillen enkel sub specie durationis als uien afschillen.
De tijd, zo heeft het verleden uitgewezen, droogt het gestage afbeelden van het uitdrogende verloop van de uitdrogende tijd dermate uit dat de afbeelding ter stilstand gedwongen fragiel wordt, de status van het tijdsbegrip precair en het geheel tenslotte in het onzichtbare instort.
We verzamelen alsnog conclusief:
het tellen dat enkel des mensen is
het kijken dat des mensen is
het hebreeuws op latijnschen leest geschoeid
rijk geworden door zout en haring
“een flard zwart scheurde door het blauw toen hij het schavot opstapte”
Er komt geen einde aan wat nooit begonnen is, en wat niet af is, kan niet worden weggedaan. Je kan wolken lezen in haar ogen als ze lacht: letters waarheid wit en blauw in stralenpracht. En toen brak de hemel en zij sprak en ze zei:
what is seen does not happen by itself – Autodesk sketch
het echte vorm geven is ook het licht bevrijden van de belemmering de belemmering is het willen zien, de lijn van het donkere de lijn bakent het veld af van het toegelaten licht het veld is geen vlak maar een geheel van bewegingen het zichtbare speelt zich af in het toegelaten spanningsveld, het bekekene
zoals ook het hoorbare enkel gebeurt in het beluisterde maar de waarneming is sneller dan het hoorbare enkel het zichtbare gebeurt sneller dan de waarneming
daarom geloven we soms niet wat we horen of zeggen maar wat we zien geloven we haast onvoorwaardelijk
compstudie voor een hoogdruk
het gebaar valt samen met de waarneming de handen spreken sneller dan het zegbare de handen zeggen het onzegbare en het been wiebelt haar eigen schoonheid
suddENtity #9
stem op Samson CO3 micro
stem op dynamische zangmicrofoon met Voice Transformer
vooraf opgenomen keyboard loop
melodica met micro 2
internet loop (de master wordt gestreamd naar internet en teruggekoppeld als invoer)
tekst
The end is faster than you | Speedier than time | Utmost arrow straightest true | Between eyes of thine.
Never leave home with yourself | Remain on the throne | Sipping from the summit shelf | Alone with alone.
No friendship in/with this world | Serpent swarm of lies | Or simply my true face curled | Into snake disguise. Nicola Masciandaro suddENtity, ISBN-13: 978-1981952922, p.16
Wie zullen we, zo vroeg ons toen de leider in leven, wie zullen we knevelen, de nekvellen toenijpen, de mond snoeren, het lijf met pek en doem toesmeren opdat het onze bij ons blijft en wij in die zekerheid van het onze bevrijd blijven als zijnden hier en onschuldig tot in de eeuwigheid?
Noodzakelijk: de restjes lichaamsprut rechts bezijden de komma buiten te houden, bij indringing uit te wijzen, die lampedutsen te verdonkeremanen desnoods, daar de som dient in de chain met de opdienwijze block te stroken.
In het bovendek wordt een opening voorzien van 80 cm bij 80 cm (het controleluik).
En hij sprak:
“Laat ons aanvangen met het inperken der geschiedenissen, de getallen groter dan Math.abs(6000) met een index-out-of-range foutmelding in de duivelsputten colloqueren of alleszins de kudden daarover in het ongewisse laten mekkeren en vreten en mekkeren in de hun vakkundig opgeklopte weeïgheden, hun mediatieke graasvelden, opdat de schepnetten der commercie hen bij rijpheid efficiënter zoude kunnen prooivissen.”
En zijn woord werd code in Ethereum. En zo geschiedde.
De denker mort. Iedereen kan lezen, verzucht hij, die dit lezen kan, maar niemand kan lezen wat dat lezen inhoudt, laat staan wat het lezen aan zijnden insluit.
Zijn hand, bv., die….
De denker mort. De nodige rubberen expansiemoffen, ook voor elektrische leidingen, worden geplaatst om de waterdichtheid van het geheel volledig te kunnen garanderen.
De locomotief zal zo dadelijk ontsporen. Zo. Zie: een locomotief met in zijn spoor een dertigtal doden. Wat is, is in zichzelf of in iets anders, maar wat als?
Het doek valt, het toneel draait weg, de toeschouwers vallen uithun pluchen zetels in het midden van deze voorspelde catastrofe. Onmiskenbaar trojaans van origine vertraagt de tragedie zich tot het ondraaglijke:
wanneer
wij raken straks raken wij
de weg kwijt eerst en dan weer
raken wij en ik ben jij
en jij bent ik en vergeet
je adem niet wanneer verdriet
de stilte breekt waarin wij
gabriel in leven roepen
riepen ja zo rijpen wij
en raken wij elkander weer
NKdeE 2020 – ‘this wayless way’ – water colour 17,5×12,5cm
het leven dat dood was al
da's alles wat je krijgt
het hoofdloze hart dat zucht
het onmogelijke echte
snij het af van de eindeloze lijst
van alles wat het zeggen zou
of het verdrinkt nog
op de weg die weg is al
neem het in je handen als klei
kneed het om tot stof
maak er niets van speel er mee
zolang je spelen moet
maar trommel met je vingers
altijd weer op de hand
van de oude gekkenmand
the song of the lilies
ed & dv testing the equipment for the soft black stars recordings – texts by david tibet, nicola masciandaro and antonin artaud
texts by Masciandaro (from suddENtity):
One day I will wake and see | That it’s all a dream
| Unwinding oneself to be | A thread of the seam.
Wrong turn taken everywhere | How else to be
here | Twixt earth fire water air | Never in the
clear?
Love is dead and so am I | Yet we keep flying | A
bright burning in the sky | Of the undying.
Weep me off my feet until | These eyes touch the
soul | Swoon all spheres to sleep so still | One
awakes the whole.
I’m hanging in your silence | Strangled on your
name | Swinging high in the violence | Of love’s
little game.
Last thing I should ever do | Think another
thought | And yet it now happens through |
Exactly when not.
Perfectly impossible | In all directions | Paradise
descent to hell | Abyss erections.
Does not matter who I am | What the hell you do
| No one knows to no one damn | Soul is one and
true.
This is just one little life | No way all there is | So
shut up and sheath that knife | A blade not
yours—His .
suddENtity #8
A life still living once dead | Is my gift to you | A heart-sighing severed head | Impossibly true.
Cut loose the infinite list | Of all left to say | Or it might drown me adrift | On this wayless way.
Take me in your hands like clay | Knead it down to dust | Make nothing of me just play | As long as you must.
Omnia quae sunt vel in se vel in alio sunt. Alles van het zijnde is in zich of in iets anders.
De betonkwaliteit is B 45. De stelling gebiedt o.a.
een eenheid van beweging in het fragmentarische, dat zich daardoor enkel als verenigde stilstand kan voordoen
het doekvallen, ijzingwekkend, op het toneel van de algemene tekst over het Niets (of omgekeerd)
de lijfelijke verscheuring der goed menende intelligentsia door het grauw
het zijn dat elke contingentie door de geëigende presentie uitsluit (god dobbelt niet)
een catastrofe blijft niet lang alleen
refr.:
Menoure in de ochtendzon: één schaduw draait rondom. Zeven kaarsen geven licht: alle lijnen zijn in zicht. Dag en nacht is er verschil: van al het licht is g*d de spil.
Onthou op straffe doods wat in Holland hier de regel is: het gebeuren gods is groots en wat gebeurt is kan je stapelen bij de koffie in de loods.
# init
Het Lijf van Louter Code hangt
innig verstrengeld
met elk der 10 Geboden
boven het Indifferente
te zweven.
Ongeteld
tasten de netwerktengels
de 10 Geboden af
//en(impliciete concatenatie)
uit het Lijfmondje
kwakt bijwijlen met nadruk de kwijl.
Bij elke gulp
glipt telkens één der ordewoorden
dieper in haar code door.
'Sta!' zo stoot er één, en 'Spring!'
Het Lijf gelooft erin.
# main
Het Lijfje zweet, het staat nu heet.
// En ziet:(impliciete concatenatie en invocatie van de virtuele grafische modus)
het Scherm floept
de Dans vangt
het Lijf slaat
aan.
Zolang wij,
zolang zal ik,
zolang zal zij
bestaan.
Zon schiet uit de hemel om in jouw hals zijn medicijn te likken. Huid branden wil hij niet, maar sloom, in een trage wals herhalen hoe het gebrek aan handen zijn stralen zo met verdriet ontmanden, daar hij jou ziet maar toch niet strelen kan, dat hij het eigen licht wel wurgen kan, omdat het jouw gelaat voor hem ontbloot, maar hij jouw smart niet teder stillen kan, wijl hij daartoe toch uit de wolken schoot.
Wanneer de assemblage van mijn neigingen (conatus) de diep in het plasma van mijn aansturing geborgen traan verlatenheid, de vacuole van tristesse die vergeefs benepen werd door de agentia doodsdrift en destructie, wanneer wat ik nu doornen noem, zich keren gaat tot actieve begeerte (animositasgenerositaspietas),
dan dien ik mij vooraf te sterken (fortitudo) want middels de ars rectae rationis (kunst van de juiste rede) dien ik het hoofd te bieden aan de grillen van het lot (fortuna):
g*ds uitdrukking van God in de schaafrots aan mijn kusten in de gifstoot van de kwal in het krijsen van de meeuwen in het rukken aan de flarden huid.
In de meditatio ook vind ik nog enige remedia omdat mijn armzielige verdriet dan aansluiting vindt bij en oplost in de ongrondelijke tristesse van het Ene de afgrond van het Al.
Elke stap die je zet is een stap dichter bij het graf. Reserveer tijdig want de plaatsen zijn beperkt.
De grens van het toelaatbare ligt al weken te rotten achter ons. De woorden ondertussen en zomaar moet je pellen eerst en stevig pletten wil je er nog enige zin uit persen.
Nergens van, een buitenissig het is het, het houdt geen steek alsof het ooit. Kijk, al dit hier en al dat daar. Hooguit de differente kleuren ervan zullen als gele pils in pils verschalen. Het is bloemblaadjes die stofploffen op het zand.
O, het is alom en alom is het het een het, een buitenissig het is het, het vaart, zie daar, het zeegat uit en dra stort het zich nog de aardschijf af in het ongewisse daar waar de draken leven.
Het blijft het, een dilemma, zelfs in de hel: bij rust, verkool je, en als je snel beweegt, brandt je eens zo fel.
Het is een belofte achter de Belofte in het derde rayon der beloftes in het grootwarenhuis en dan zit je toch maar weer in dat grootwarenhuis, muzak te neuriën bij het deinen van de massa in de kassa.
‘stop dragging and learn how to float’ – Autodesk Sketch on tablet
suddENtity #5
Since when is desire friend? | Since when will it help? | Shall the pearl-diver ascend | Entangled in kelp?
Never once acted wisely | Towards life as a whole | Moved constantly most shyly | Around the real goal. My whole life is undersea | You spy just a breath
| Few bubbling spheres left of me | Long after this death.
NKdeE 2020 – Since when is desire friend? – Watercolor – A5NKdeE 2020 – ‘The Real Goal’ – Collage-pencil – A4
‘hoe meer ik reik, doe dieper ’t zwart’ – Autodesk Sketch
hoe meer ik bid, hoe meer gij zwijgt hoe meer ik schreeuw, hoe meer gij slaat hoe meer ik vlucht, hoe dichter gij mij naakt hoe meer ik mij onthecht, hoe meer gij hijgt hoe meer ik mij verliezen wil, hoe groter gij mij maakt
hoe meer ik reik, hoe dieper ’t zwart hoe meer ik zie, hoe minder licht gij zijt mijn zelf, dit aangezicht gij zijt mijn hemel en mijn hel, en ik ben u, gij bloedend hart.
suddENtity #4
text: Nicola Masciandaro – from ‘SuddEntity’ (ISBN-13: 978-1981952922- 2017) live electronics: NKdeE keyboard and Boss VT1 Voice Transformer and the VRT commentary box to the Ronde van Vlaanderen
Part of resist not evil | They don’t understand | Cheek of a slap uncivil | Stain cutting your hand.
I hate life and it hates me | We are all the rage | Performing our enmity | For none on this stage.
I have nothing to give you | You nothing to me | Except maybe one small true | Drop of sanity.
Vuur daalt neer ten onzent nu, in zijn soort het meest genadige,
zo visoogt het gif mengende letterheksje, een lieftallig optilrokje dat met gele tandjes krols op heur lokken staan te bijten
en
in volle verwachting van het intieme binnendringen weldra der woordkrullen aanziet de dwaalster Stiena Lourendos de immense leegte van de ruimte voor het wezen van de tijd zelve, en met de haar zo eigen kraakstem, stijf van onbestemd verlangen, benoemt zij van daaruit de eenvoud der tienduizend dingen waaronder ook deze brandbaarheden:
het de deegwaren aanzeggen dat zij beter op de hoogte zouden blijven
het nogal gratuite ‘kan ik u echt niet verder helpen?’ van de stervende hulpverlener
het bereiken van de bakvormrand zelf van het smeuïge deeg met de smeltboter pruttelend in de jusputjes
het ‘blinken niet mijn wielenspaken zo glitterig gelijk?’ van het verzwegen fietsframe, opflitsend in het immanente
de blondjes die fel te flossen staan in de sanitaire zone wijl de bloedende kern der harde wielerfanaten alweer een nieuwe lente inslaat
zoef zoefzoef zoef zoefzoefzoef (ze zijn met z’n zeven) een achttal keer de kerk rond in het gans verlaten dorp
het ‘was ik maar’ dat zindert na de dood
het ‘oef: er is een punt.’
de verklaring van het lidwoord voor beginners
het ‘geen geluid vandaag’
het ‘alle dingen zijn bedrog’
het ‘Sara‘ (maar die hadden we al)
de benadering van de eenvoud der duizend dingen middels enumeratie
tijdig toch, stelt zij de vraag naar de hoedanigheid.
Ik had wat bloemen geplukt Om op je gezicht te leggen Zelfs al had je het vlugge Rijk nog niet verlaten Ik zag dat de regenwolken Door paarden voort werden gedreven Die al lang genummerd waren En onherkenbaar en vrij En ik wou je echtgenote noemen Terwijl ik zijlings de tekens bleef zien
En de vier hoofden der mannen En al wat zij droegen En de vier vrouwenschoten En al wat zij beloofden En ik wou jou wel schrijven Verzen gezangen en bijbels Je gelaat met parels bezet Met je handen in boeien aan Christus Maar ik bleef naar de tekens kijken.
Ik had het nieuws gezien Dat het Trojaanse beest Niet meer nabij Noch komende was Niet aan de deur stond Maar hier was Het grote in het kleine
En ik bleef maar kijken naar de tekens der sterren.
David Tibet
oude glasplaatfoto – uit het archief van E.D.
over ZWARTZACHTE STERREN
zwartzachte sterren is een Current 93 – adaptatieprogramma voor Laaglanders en Erger door E.D., T.B. en de voltallige NKdeE
“in de naam van de dingen zit de naam van het niets. het niets noemt de dingen de dingen dragen de naam als satellieten van het niets
de naam van god is uit het niets de naam geworden die de god der dingen heeft tot god benoemd. de god der dingen heeft de mens tot slaaf gemaakt.
schrap de namen, laat het zijn, weg met de dingen weg met alles dat in de naam van de dingen, in de naam van god gebeurt want in de naam van het zijn gebeurt er hoegenaamd niets.”
ANKE VELD is de internetroman die sinds 2002 gepubliceerd wordt terwijl hij geschreven wordt. de vertelde gebeurtenissen in de roman spelen zich grotensdeels ook simultaan af met de publicatietijd, of relatief korte tijd daarna, waardoor er soms wel eens wat moet worden bijgewerkt (ook Nostrodamus was niet onfeilbaar).
ANKE VELD is het verhaal van de AFLOOP. het is op dit moment niet bekend of het goed of slecht afloopt, maar aflopen doet het, daar kunnen we vooralsnog zeker van zijn.
ANKE VELD bestaat uit 8 plateau’s of ‘velden’ die elk één hoofdpersonage hebben. 18 jaar na de eerste publicaties is het niet langer duidelijk waar in het werk van de auteur de roman begint en waar de realiteit 1kwatongen beweren dat geheel WIKIPEDIA een onderdeel geworden is van de roman, maar dat lijkt ons toch nogal een indianenverhaal. ophoudt, of wat dan wel de realiteit van Anke Veld is. wie is , überhaubt, die Anke Veld?
‘elke verbinding bevestigt de scheiding’ – Autodesk Sketch
in de solitude, die geen eenzaamheid is, geen gebrek maar een bewuste overgave aan de fundamentele eenzaamheid die nooit overwonnen of verdreven kan worden – iedereen sterft volstrekt alleen, maar ook in je denken of zelfs niet in je voelen kom je ooit uit de beperking van je individualiteit tenzij in de bevrijdende ontkenning ervan, maar dan ben jij jij niet meer, dan heb je gewoon het ik afgezet – in de solitude ontdek je al vrij snel dat elke band met de ander meteen een verwijdering inhoudt: anders zou je geen band hebben. het is het soort paradox dat moeilijk talig te denken is, ik bedoel je kan ‘m wel denken en vatten maar het blijft onwezenlijk, steriele kennis. (topo)grafisch is het veel makkelijker omdat je dan handelend denkt, met ons voornaamste denkapparaat, je handen. als je het tekent voer je het uit, en dan ‘begrijpt’ je systeem de beweging, hoe het gebeurt.
het besef hiervan, van het feit dat dit soort denken onlosmakelijk met de motoriek verbonden is, is een vreselijke hiaat in onze opvoeding en in onze cultuur. we zouden veel meer aankunnen van de kak die ons nog te wachten staat als we deze skills, deze ingebouwde conceptuele capaciteiten beter zouden leren gebruiken en ze ook bewust in onze interactie met de informaticamachines zouden gaan integreren. maar de militairen weten dat ongetwijfeld al wel.
NKdeE 2020- ‘I am you and you are me’ – Water colour – A5
als het afgrijselijke getemperd wordt door de kastijding van de rede als het afschuwelijke gematigd wordt door het zompe watten van de taal
als de onuitsprekelijke horror van het echte doorheen het lijden der tienduizenden uiteindelijk tot kille bries verzwakt de gelige flarden van het frêle denken
bereikt en plaatsneemt in de fel verziekte kwabben van het consumentenlijf dan raast het niet of blaast het niet dan zegt het pluf en plof en wat een bof
maar hoed u om ’t genot uw god te noemen en blijf toch beven bij het zwelgen van uw ik want daar komt reeds het beest van Troje aan om uw sap te likken terwijl u stikt in uw gesnik
text: Nicola Masciandaro – from ‘SuddEntity’ (ISBN-13: 978-1981952922- 2017) live electronics: NKdeE keyboard and Boss VT1 Voice Transformer voice & recording: dv artwork: NKdeE
text:
As long as I am not here | I might as well be | A way has nowhere to steer | No exile the sea.
I am you and you are me | That is simply true | Now we need the mystery | To show who is who.
Of course I am so stupid | As to want something | Only weight pulled by Cupid | Is one’s own damn string.
Er zitten barcodes En Antichrist In de lucht die wij ademen Met het zwarte doosje Op ooghoogte En het water Dat in onze Monden sijpelt
De codes die Onze levens op en af Doen flikkeren Staccato de nacht Gaat slikken En beven En bevriezen
De vissen met de buik omhoog De ongeborenen opgetrommeld Naar de wet der planeten Is geen ruikwaar sterk genoeg Om dit leven af te maken Alfa en Omega Het Grote in’t Kleine De vlinders fladderen weg De vossen staan stil
De maan Zo scherp als een sikkel Zo klaar als een pegel Ademt maar zwaar en ziekjes Wijl wij koortsachtig slapen En heftig dromen
En ontwaken In eindes weer En stilletjes wachten Tot de treinen staken En de klokken kraken
Zijn naam Kroop ons onder de huid Dus bij de haren Van mijn kippige kin-kin Bij de haak of de kraak Zit onze nek in de strop
Kom we gaan wandelen Jij en ik lieve schat Ja we gaan wandelen Onder de Maan van de Minne
David Tibet
oude glasplaatfoto uit het archief van ED
over ZWARTZACHTE STERREN
zwartzachte sterren is een Current 93 – adaptatieprogramma voor Laaglanders en Erger door E.D., T.B. en de voltallige NKdeE
het is een droefte die de droefte is, moeder van de droefenis het is een rode regen die als stroop vanuit de ruimte op de hoofden glijdt het is een sneeuwvlok op de tong die als kroepoek eerst nijpen gaat en dan een gat brandt in de mond het is verdriet dat van vernietiging geniet omdat het dan pas schoonheid ziet het is het ijle lied dat op het eindrijm in jouw reutel wacht het is de stem die in het geuren van het zwijgen stinkt het is de vloek die uitspreekt hoe het werd genoemd het is geen virus meer dat in het sterven overleeft het is een puur verderf dat in het leven implodeert
alle lijfjes flitsen uit in een minuscule singuliere schicht er is geen oog meer dat het einde ziet de planeten vallen stil en vormen zwarte klomp de sterren vormen paar en klappen dicht de vorm ontwormt zich en verdwijnt
het is een droom en het ontwaakt pas als het weer begint
‘in de rode ruimte sterft het minnen uit in banen roet en stof’ – pastel op rood papier
suddENtity #2
text: Nicola Masciandaro – from ‘SuddEntity’ (ISBN-13: 978-1981952922- 2017) sound: NKdeE keyboard and audioFaag voice & recording: dv artwork: NKdeE
text:
The word that dropped from my tongue’s tip | And burned right through my chest | May it pass the door of your lip | And die inside your breast.
Send yourself on an errand | Never to return | Fall into the fire and | Don’t forget to burn.
This life is a special kind | Of inexistence | An irreplaceable find | Of perfect nonsense.
de walg van het rot toonde ons de weg van het rot; de angst voor het echte toont ons de weg naar het echte; maar wat zou het verdriet ons ooit nog kunnen leren?
in het verdriet verbindt de treurende de zielige beknotting tot het eigen ik met het eindeloze falen van de wereldziel.
men vloekt en draagt de eigen onmacht op aan wat zich niet eens benoemen laat, aan de afwezigheid die ooit het kind de opdracht gaf een naam te dragen die het niets benoemde, zware letters van royaal belang, eclatante onzin van de wieg tot aan het graf.
rauwe kreten onmachtsklank rond stille kernen van verbittering: zo valt de wereld in het klagen stil. een scheermes raakt dan bliksemsnel de opgespannen sjanker van de schuld:
dat men de pijn niet kon verhinderen, dat men de ander ook benoemde, dat men zichzelf niet kon behoeden, dat men faalde waar men enkel falen kan.
en in de rode vloed van de bevrijding vind men het deinen en het ebben van de troost, ziet men de gele velden van de eerlijkheid is er het flauwe licht en ook het ijle koorgezang dat aan de treurnis toch bestemming geeft want niets is het gebrek dat men niet heeft.
een klare traan wordt nog bekeken die de zilte wang der eenzaamheid verlaat en toch fonkelt al heel even, want in het kille rollen weg ervan vormt meedogenloos het rot alweer een nieuwe grot voor het genot.
like your sorrow, like your pain destruction has no throne, no heart or head annihilation does not lead to nothing it has no shape and least of all a cone destruction is destroying on its own
once you’re in there you are sorrow everywhere once it’s in you your pain is everywhere once it’s in there it is everywhere
NKdeE 2020 – ‘we will love you till the end of days’ – watercolour & chalks – A4
god was liefde
en toen ging de liefde weg van god en vergeefs met al zijn vuur en al zijn licht zocht god de liefde en hij kermde en kreunde en huilde want god wou god niet zijn daar het zo leeg was en lelijk in de donkere koude alleen
het niets werd hem te veel dus hij sprak ‘laat er licht zijn’
in het water in het wier in het waaien in de golven wind doorheen het gras in de cel die zich verwoed in cellen splitst in de wolken vol van stapels en paleisplezier in het schuren van planeten aan het donker van hun baan in het lonken van de sterren naar de nevels van andromeda
in het zwoegen van de slak in het krijsen van de meeuw in het spinnen van de poes in de kruin van kromme bomen in zwermen spreeuw, in scholen vis wier bewegen haar geschrift in zee en hemel is in het huilen van de wolven die verlangen naar de maan in de wirwar cijfers en tabellen, in de weelde van haar waan in het rode van de zon die zich op het land legt als wonde op een lijf dat zonder weerga is
in elk gebaar van haar dat in zijn ogen liefde leven geeft en leven aan de ziel in haar gebeuren legt het hier zijn weten af in haar geheimen duikt het zwijgend onder in deze verzen mond het schrijven uit in haar
2 fragmenten uit het Weerants Liedboek, een corrupt tekstbestand in het Neo-Nederlands uit de Afgesloten Toekomst dat in 2045 wordt opgevangen door de Neo-Kathedraalse audioFaag, een gignomenologische verontwezenlijking. de publicatie ervan in 2046 veroorzaakt een pantemporele deining die leesbaar is tot in de bucolische geschriften van Vergilius…
[…]
0 Node grashopper1sprinkhaan faaltje ni moeftu nog:
’t zuden hand is af, hebben de hemelluh
hunnen hellu afgedoan. Gekeerd in se du
ut der utten utgefeeld, verdaan al boenkte
5 huver gesoegd die sunne die lokens in alle
tinge tingt in & weur di weur were wie nu
mit uns die alle wie be wier, sinne die.
Priktuns die eugen om zie
10 mit ziede geplakte drupting, druptie ze uut
die kwetterdeung frolikt die roden rad 2van de rotspraak wordt de rode raad zo vrolijk als een hondje
tut tu tunen tutter sie bilabillen, klakt sie
aspectogans diene tuttelmip & hast sie
die klakgang in ritmus leuswie der kant
[…]
0 heurig dich veulen, hemelluh effel3de hemel sta ons bij, playtuns nu
diftiane uber ikspi tinggleuf tangmoezel ere
ins euteleute utsnidde euterleunt, heultuns
irte manoe habbe urweil nitvergongen dru
5 ikspi verdisspierte heurplekt, schrukt mut
der blubiallen peurtent ikspi sik nier
ikspi snikti noestalgica indirtisse4in de dichte mist
utzude suituske richque chikalte skune klapti
org velti ikspi der bubarsneuterbeu intu intu.
text: Nicola Masciandaro – from ‘SuddEntity’ (ISBN-13: 978-1981952922- 2017) music: Giacinto Scelsi’s Le reveil profond by Joelle Leandre & Giancarlo Sciaffini 1will be replaced by our own recordings later remixed with NKdeE keyboard and audioFaag voice & recording: dv artwork: NKdeE
text:
My love is the lord of all | And your beloved? | Mine if here I stand and fall | Now forever dead.
Heart hoarse from silent screaming | Raw and torn inside | Eyes blurred from endless dreaming | Of the life I died.
Reached out to remove the mask | Hand pulled off my head | Thought of a question to ask | Answer shot me dead.
je komt naar mij
in al je zevenduizend talen
je oogt en wimpert, beent
en kliert er sprakeloos op los
elke haarpijl vol verhalen
elke porie poëzie
want op je huid wordt er gepareld
tussen god en venus en ba’aal
ik heb het allemaal al eens gehoord
een enkel woord heb ik ook zelf geschreven
maar als jouw lichaam sprekend voor mij staat,
krijg ik van pegasus de wieken en ik gooi
de kennis en de rotzooi overboord
in de kleurenzee van al jouw talen
als het oordeel van je elleboog
wil ik zwijgend en verzwegen
ook het ergste lijden ondergaan
langs het vlammen van je sterrenogen
op je rugje waar het zonlicht joelt
wil ik als slierten halleluja
ontdaan van alle droefte
in het reine zwart vergaan
als ik je zie zie ik ons staan
zonder zinnen vol behoefte
zonder nood aan al die liefde
zonder drang om te bestaan
no need
‘everything will slowly fade away’ – pastel on black paper – 245×345 mm (showing only the max. scan reach of my A4 scanner)
there is no need to hurry there is no need to be alarmed nothing bad will ever happen please sit down, enjoy your stay everything will only very slowly fade away
‘there is no need for any face where you are going’
never mind you don’t remember never mind you don’t recall never mind the stranger in the mirror never mind at all
there is no need for any name there is no need for pretty faces there is no need where you are going for anything at all.
over RUPAROT
hier komt iets van uitleg over het programma
ideas don’t matter dreams rot away into matter
epiloog
ik sta in jouw woestijn te branden
omdat god jouw lichaam naar mij stuurt
ik brand en kan wel blijven branden
want er komt hier niemand buiten jou
en jij zoekt god die mij doet branden.
dus sta ik hier maar wat te branden
als een oude braamstruik in de kou.
womkomlom kunt uitvoomom be loed woordom muzijm symbolijm stomrom toom houdt on innomlome ne grootse bel tom ons sleutel qantummoemanisome tot quantummoemanisome loemaam deze niet omoetisom maar ordelom zij heeft poos absol rust gunnom moem krijgt vata kans aard oem zuivom bewust zuivom bewust est bijzondom doordron n diezelf vre tekom oemvoudig somema bil toemnijm vanuit activitoet na paar secondom minutom woms vomoorzaakt binnom rimpeling activitoet deze rimpeling broedt dood omuit op bouwd volkomom mfaro drie vredesplannom ondomwomp
kort oostomrom evom applaus joomg haidom womom sloot komes koning vombreekt bil mokomsla n straalja rs turkom boodsomap bomom rust veldom maar mist vomoorzaak ook oem rakom mag woms doom deze sfomom nam kamom omkoml nblikkom oemt kamomlid janmaat comtrum-democratom faboe casartellombil minoet bij start zestoem etappe kilometom lang tamoms minoet bij start stondom ploegmatom faboe beginnom womd oemst minoet oemt nomom brandmomoemman uit boekoml cmana homdomking cmana precies jaar ledom maak daarna noegdooming tmome minutom ministom staat max dom stoel maeld watomrecreant wil nietom rust waddomzee moet dood daarna noegdooming tmome minutom ondomwomp
dodomhomdomkinng komk oemdom avond womd nam kamom minoet oemt ondomwomp uitluomisrael bijna drieduizomd momsom vomliep zondom spannom luomtmoemtbas bij dayton womd doorbrokom womkt omquete-commissie nog oem ondomzoek ondomwomp kort cmana boos cmana ondomwomp somaapjes parijs evom mekkom hts los tekst vomscmajnom valt evom maar portrettom aristom wordom niet lan r onprettig voel deze begraafplaats john lass roepom noegdooming viel momom bil
vomlan n voms waarfomm bescmaktom warom ruim spannom allomloemdoemtom fomm inzoomom vidoe- uit kring plotseling vraag stelt iets els bemiddelom omom antwoord noegdooming tom slot da n latom vombrak vadom latom vombrak vadom jij bomt mem zoon niet hebt voomtom goem womkom leed tam zat man ombij bosluomt noegdooming mam ook op vallom zoekom seksuele onthouding bissom rodiepom vomkondig kamom zittom volgt langdurom zo niet momtom zegt anne lom storom bomauwom droeg maj n voemtoms nondedj godvomdomdiepom vond altam oem nadiepom tomug wannoem af toe alles waar zondomling beklemmom angst spettomt mom zondomling beklemmom angst spettomt mom momet angst spettomt mom momet estom spokom drakom om doorh gledom daar tussomviel noegdooming fascinoemd som dromom mij doembaar noegdooming daar heb ook poos kort nadoem hevig krakomel omvangrome vrouw moet rust bom niet bang omkomle tam latom zo kruiskom dan momom
omzaamhoed mom zegt velom kor rouwhul gro ondomstreep hoezoem mansomappom oem mekaar hoemt grandoeos panorama ing to nhoed no had vliegdeksomepom sloemts groot vomdriet oemzaamhoed inbrom n dra n vomdriet bindtekom jezelf spettomt all maar vomdom niets laat bewust momgglamom bewust momgglamom vomdwijn niets momom vo l jouw oor oem mam hoemst omom vo l doet vo l doet producomom vorm trilling n luidstrilling n bomoekom jo dring n vomlan n oor binnom komom te n trommelvlies zit hoor oem mam komt dus vreem vaststelling deze radoestatoens all maar producomom ga radoe zet radoe producoemt oem mam tussom radoe jouw oor hoemst oem mam om jouw oor hoemst oem mam net zools tussom radoestatoen jouw oor radoe andom soort trilling n producoemt dan radoestatoens radoe vomtaalt radoestatoens radoe vomtaalt statoens andome vorm andome vorm vorm ons trommelvlies wordom het trilling n omzet muzijm juist jijzelf radoestatoen fruitsappom dronkom zuivomingskoer afzondoming hebbom diepom moem dan ooit bij om toom volg dodelome wil ardiepom reportom niet moem vomslag vom bob thompson bob oem mam ja bomt bob thompson momom bob bomt bob thompson momom bob zat thu volg spektakoml om volg pomoe maar naarma campagne vordom bleek vol n hebbom tussom spelonkom fel uit slotom cda loemt iets ing bouw traaghoed andomhalf zekome ontstoem rond mindomhedomvraagstuk naar toe na kor deed robomt aarzelomd stap vorom kru publicitoet womk opomatijmamoms fistel-zijmomhu ardiepom woon natoer nietom deelnemoms rea omdom vomstoord omkomle tractor land bil vele lang rek strookjes grond zorg ing nomom noegdooming nbl womd oemt nomom mom ns ovomlamom draad omordiepom kou ruim zij hebbom maar één ho het ruimtevaartscmap spettomt onoendom ruim beklemmom voel handelsvomomiging begon bil omom momomtom om ledom jaar ovomledom vol ns hem rust uitgangspuntom bedrijf doelgroep bestaat uit be loeding ruim meditatie wandelom visualisatie vormom massa intuïtief za bil toehoordoms minoet oemt lubboms vond mominig momomklank bil rond ko niet lan r oemt nemom rond wilhelminoeord poes vomlan n begravom wilhelminoeord paar oer tam noegdooming larixh wilhelminoeord vomlan n zelfs baas bazinnet warom niet oemmomzig kat womd gistomom vomlan n begravom graf komt
oemvoudom zwomfst bouw trokkom vomdieping n oem voor linkomzij bezor n ging allema niemand behoef iets momtom tredom vramagavond na jarom momom begon als int mond zet tamom vomlan n af lopom jarom hebbom mom altam had opomd womd minoet vraagd ovomlamom lid moemna namom oemmomzom n één minoet oemt doom womd minoet oemt nomom tom na doemtom oem lid poot womd oemst nbl oemt nomom ovomlamom ijs voor ijzom bil jezelf bil partnom demp inluidt dan treedt oendelom ligt pompoom bed womd oemst nbl vraagd ovomlamom trouw lid stiefvadom blomt hoemelom vomliefd mooie succesvolle afdeling havel bil momomt tom na doemtom oem mevrouw landemomom-sol mam opomingswoord voltreffom mag nog vraagt bil krakomom ou juffrouwomstem toneelvomomiging valt evom redomomomskamom womd op roemt bil als doel tmome dansoms beeldom homvondom uit zondom muzijm oemtomwand waarte n all bij absol grond nog horom kana bil zonsondomgan n ruisom rivoem wil tomug vomzoomt zij allom minoet oemt nemom vomband bil bij ovomledom momthoudom omkomle minutom wijlom griet vinkom-boems zwartslu raad toespraak waarna omkomle minutom oemt womd nomom raadsledom zatom moemdag daar noegdooming egbomt domstra trots publicatie noegdooming oems moem uit rome repomtoire heeft hem goed doem stem heeft oem
bemomging alleboemals zulkom te nstelling n vomdwijnom oemhoed zelf zelf als bemomging bestudoemt bemomging vomdwijnom bemomging
bemomging bestudoemt bemomging vomdwijnom bemomging alleboemals bemomging vomdwijnom bemomging alleboemals mom intomsief zazom boeefomom bestaat bestaat juist binnom onbemomeglomhoed totale volmaak bemomging
maezumomrosma evomwoemt dan ontstaat als helema niet draait lomt vomdwijnom mom dan rust on bemomging zelf toom vrezom mom rust hoemst totale bestaat zelf
totale bestaat zelf daarom hebbom vomlan n lo sroemting n innomlome punt na streefd juist punt na streefd juist doem als doem activitoet als ware bestaat koon womkomlomhoed vastklampt dan volkomom bemomging volkomom bemomging als bemomging volkomom bemomging als zo meditoemt stroomt omomgie on mandomd bestoem
Toen je me zei Ik hoor de wind huilen En toen zei je Ik voel de zee sterven En toen toonde je me De vlucht van de meeuwen En je fluisterde zacht ’t Feest is uit Toen Toen wist ik dat het tijd was
Je zag er zo moe uit toen Van schoonheid beroofd Ik wist dat sinds lang al Jouw hart niet meer sloeg Maar al deze schoonheid Maar al deze schaduw Alsof om te zeggen ja ’t is allemaal zinloos En toen Toen wist ik dat het tijd was
In een klein park Net buiten Soho Gebaarde je heftig Zonder bedoeling En alle fonteinen Riepen geef je over En alle bomen bogen Voor mijn verraad En toen Toen wist ik dat het tijd was
Geen woorden zijn zinvol Geen woorden zijn beter Dan toen ik je vasthield Verslagen lappenpop Zo leeg zonder licht Zo vol van haat Met je verbrokkelde ziel versjacherd voor bloemen k’ Had het je Moeten zeggen toen ’t Is alleen maar de tijd
En toen keken we omhoog Urbi et orbi Ik zag de sterren versmelten Boven St. Patrick’s Je zei ik heb het gehad Ik ben mist en een mistlamp En je viel zo zoetjes In jouw charme Was het maar Was het alleen maar de tijd
En nu is’t al acht jaar Dat ik je nog zag En alle sterrengloed Is nu als niets De brieven verbrand De kussen voltooid En al het gepaar Lang vergeten En jij lang dood Vervloekt of vergeven
Het was geen droom
David Tibet
oude glasplaatfoto uit de Archieven van E.D.
over ZWARTZACHTE STERREN
zwartzachte sterren is een Current 93 – adaptatieprogramma voor Laaglanders en Erger door E.D., T.B. en de voltallige NKdeE
heeft elk tijdperk een teken? is er een vorm denkbaar die een periode, een generatie, een vooraf bepaalde tijdsduur kan kenmerken. als dat zo is, en alles wijst daarop, voor zover ik kan zien of vermoeden, is elke tijdsbeleving sowieso tenminste gedeeltelijk vooraf bepaald, onherroepelijk gekwalificeerd.
wat is dan het teken van onze tijd? kunnen we dat achterhalen? dan kunnen we ons misschien een deel van al onze vergeefse moeite besparen om iets te willen veranderen.
als het een teken heeft, een vorm, kunnen we het benoemen. als het een naam heeft, kunnen we het vergeten.
NKdeE 2020 – ‘nomen est omen’ – pastel op gekleurd papier- tot het bereik van mijn A4 scanner beperkte scan van een blad van 245×345 mm
jouw voornaam is de manier waarop je bent ingeschreven in de heersende code, het lopende programma van de samenleving waar je in opgroeit. van voor de wieg nog wordt je dat als programma letterlijk op het lijf gedrukt. het is de init-regel van jouw programma, hoe jij gebeurde, gebeurt en gebeuren zal.
niets of niemand kan dat ooit veranderen en er is, anders bekeken, ook geen verweer tegen mogelijk: elke ontkenning, een naamsverandering in het stadhuis bv., of het dragen van een pseudoniem, bevestigt met versterkte kracht de bepaling.
net zoals uit de fallocratische orde van het Zijn is er aan de parentale bepaling – jouw benoeming, of het nu een een vloek is of een zegen, of gewoon jouw ‘bepaling’, ‘benaming’ of ‘beperking’ – geen ontkomen.
jouw voornaam is en blijft hoe dan ook jouw programma: elke weigering om het uit te voeren is in het talige web van de met schuld en boete beladen betekenissen, de vingerwijzingen van de Zin van het Zijn, ook meteen al een uitvoering, net zoals de afdoener ‘ik doe niet aan politiek’ een politiek statement is.de plaag van de taal begint met je voornaam, Hugo Wouters wist dat ook al.
NKdeE 2020 – ‘niet zomaar iedereen krijgt dit te zien’ – potlood – A4
‘ik teken voor jou mijn liefste alleen op jou wacht ik en van jou droom ik en voor jou teken ik zodat je kan zien wat ik niet zeggen kan.’
alleen de mensen zijn zo eenzaam als hun goden. alleen de mensen zijn zo eenzaam dat ze spreken, dat ze van god en liefde spreken nog terwijl de tijd hun ogen breekt.
Kleine kinderen liggen lekker onder zwartzachte sterren Kijk in hun ogen en zie zwartzachte sterren Verlos hen van het boek en de letters en het woord En laat hen de stilte lezen badend in zwartzachte sterren Laat hen regendruppels volgen onder zwartzachte sterren Laat hen ’t gefluister volgen die de nachtschrik verjaagt Laat hen de vederbreedte kussen van zwartzachte sterren En laat hen de paarden berijden gelikt door de wind en de sneeuw En pootje baden in de schemer waar we ooit allemaal heen gaan Met wenkbrauwen gestreeld en vrij van de angst Hun gezichten glimmende goudrivieren met zwartzachte sterren En engelenvleugels zullen hun zorgen verzachten En alle vogels zullen zingen bij ’t ochtendgloren Gezegend en nat van vreugde En jij en ik zullen elkander ooit kennen Onder een hemel verlicht met zwartzachte sterren
David Tibet
over ZWARTZACHTE STERREN
zwartzachte sterren is een Current 93 – adaptatieprogramma voor Laaglanders en Erger door E.D., T.B. en de voltallige NKdeE
met de splijtnekken zeemzoeterig druipend van eigenzang?
met de soeplepels choco-mousse schietend naar de anderen?
met de armen kruiselings gebonden op de kwabberende vetbuik ?
en wij, wij glimleden der bakfietsenbourgeoisie, hadden wij niet uitgesproken de neiging
te vergeten?
te vergeten terwijl wij liepen?
te vallen met onze liploze monden openbarstend op het beton,
waar het leven als een driemaster in stilte uit het beeld schoof, omkaderd zo leek het wel met de meest fijnzinnige krullen ooit in Oost-Indische inkt?
waar de sneeuwbuien neerstreken en zonken in het donker buiten met de vogels en Neo de hond en de kinderen die opspatten nog in de gelige postpakketten, de lichtzuilen der straatlampen?
maar een pinkbeweging van de Ingezetene bezegelde het droeve lot der bedrijven, en wij werden wij, en wij
Ik zag de achterkant der sterren Trillen en vallen Terwijl zeepaardjes speelden Op je rijzende borst Ik zag honderd engelen Naar de grond snellen Ze gaven jou kransen ze gaven jou kronen Overal bloemen Glorieus bij de Heer Het tipje van de maan En zon die er schijnt En wortels die wroeten En door de aarde woelen En vogels die zweven op vleugels Ik hoorde ze jouw naam fluisteren En ik zie jou weer daar
De tortels verstopten zich Terwijl je ogen raasden van licht En ik zie weer jouw lach Zo breed en zo rood Wijl de sneeuwvlokken vielen Op jouw haar als een zegel En ik voel weer hoe zalig We naar de muur staarden En ik zie jou weer daar Ik zie jou weer daar Met jouw spotvogelhaar
Enkele jaren geleden Zaten we neer en we huilden Met de zee in onze oren En zeven katten op schoot Bij de boeken die stof gaarden Ongelezen en onwaar En jij bladerde door de letters Die ik niet kon verdragen.
David Tibet
over ZWARTZACHTE STERREN
zwartzachte sterren is een Current 93 – adaptatieprogramma voor Laaglanders en Erger door E.D., T.B. en de voltallige NKdeE
Ik heb u echt de sfeer rond mij voelen breken, leegte voelen scheppen om mij vooruit te laten komen, om plaats te maken voor een onmogelijke ruimte voor wat in mij slechts in potentie aanwezig was, voor een geheel virtuele kiemkracht, die aangezogen door de aangeboden plaats zou moeten ontstaan.
Ik heb mij vaak in deze staat van absurde onmogelijkheid gebracht om te proberen in mij een denken te laten ontstaan. Wij zijn in deze tijd met enkelen die de dingen willen aanpakken, in ons wat ruimtes willen maken voor het leven, ruimtes die er niet waren en geen plaats leken te vinden in de ruimte.
Ik ben altijd getroffen geweest door de halsstarrigheid van de geest om te willen denken in dimensies en ruimtes, en zich te fixeren op de willekeurige toestanden van de dingen om te denken, om te denken in segmenten, in kristallijnen, en dat elke wijze van zijn gebaseerd blijft op een begin, dat het denken niet in een onmiddellijke en ononderbroken communicatie met de dingen is, maar dat deze fixatie en deze bevriezing, dit soort van het inbrengen van monumenten van de ziel, zich als het ware voordoet VÓÓR HET DENKEN. Dit is uiteraard de goede voorwaarde voor de creatie.
Maar ik ben nog meer getroffen door de onvermoeibare, meteoor-gelijke illusie, die ons deze tevoren bepaalde, vastomlijnde, bedachte architecturen, deze uitgekristalliseerde zielsegmenten influistert, alsof het één grote bouwplaat betreft in osmose met de rest van de werkelijkheid. En surrealiteit is een nauwer aanhalen van de osmose, een soort omgekeerde communicatie. Ik zie het niet als een vermindering van de controle, maar net als een grotere controle die, in plaats van te handelen, op zijn hoede is, een controle die ontmoetingen met de gewone werkelijkheid verhindert en meer subtiele en ijle ontmoetingen mogelijk maakt, ontmoetingen die tot op het bot worden uitgedund, die vlam vatten en nooit breken.
Ik stel mij een beproefde ziel voor die van deze ontmoetingen zwavelig en fosforachtig is, als enig aanvaardbare staat van de werkelijkheid.
Maar ik weet niet wat voor onuitsprekelijke, onkenbare luciditeit mij de toon en de roep ervan geeft en ze mij doet voelen aan mijzelf. Ik voel ze tot op een zekere onoplosbare totaliteit, ik bedoel dat er aan het gevoel ervan geen enkel twijfel knaagt. En ik, met betrekking tot deze ontroerende ontmoetingen, ik ben in een staat van onbewogenheid, je zou je een opgehouden niets kunnen voorstellen, een ergens begraven hoeveelheid geest die virtualiteit geworden is.
Antonin Artaud – Le Pèse-Nerfs (1925) [ARTAUD 1956, p.85-86] – vert. NKdeE 2020– CC Public Domain
A.A. NDL
NOOT: de Kathedraal stelt al haar vertalingen gratis ter beschikking van haar lezers, je mag er wat ons betreft letterlijk alles mee doen wat je maar bedenken kan, maar vermeldt wel ergens dat je het goedje van de Neue Kathedrale des erotischen Elends kreeg. op die manier krijgen anderen ook wind van ons verder geheel belangeloos exemplarisch activisme. dank en klik u weg in vrede.
J’ai senti vraiment que vous rompiez autour de moi l’atmosphère, que vous faisiez le vide pour me permettre d’avancer, pour donner la place d’un espace impossible à ce qui en moi n’était encore qu’en puissance, à toute une germination virtuelle, et qui devait naître, aspirée par la place qui s’offrait.
Je me suis mis souvent dans cet état d’absurde impossible, pour essayer de faire naître en moi de la pensée. Nous sommes quelques-uns à cette époque à avoir voulu attenter aux choses, créer en nous des espaces à la vie, des espaces qui n’étaient pas et ne semblaient pas devoir trouver place dans l’espace.
J’ai toujours été frappé de cette obstination de l’esprit à vouloir penser en dimensions et en espaces, et à se fixer sur des états arbitraires des choses pour penser, à penser en segments, en cristalloïdes, et que chaque mode de l’être reste figé sur un commencement, que la pensée ne soit pas en communication instante et ininterrompue avec les choses, mais que cette fixation et ce gel, cette espèce de mise en monuments de l’âme, se produise pour ainsi dire AVANT LA PENSÉE. C’est évidemment la bonne condition pour créer.
Mais je suis encore plus frappé de cette inlassable, de cette météorique illusion, qui nous souffle ces architectures déterminées, circonscrites, pensées, ces segments d’âme cristallisés, comme s’ils étaient une grande page plastique et en osmose avec tout le reste de la réalité. Et la surréalité est comme un rétrécissement de l’osmose, une espèce de communication retournée. Loin que j’y voie un amoindrissement du contrôle, j’y vois au contraire un contrôle plus grand, mais un contrôle qui, au lieu d’agir se méfie, un contrôle qui empêche les rencontres de la réalité ordinaire et permet des rencontres plus subtiles et raréfiées, des rencontres amincies jusqu’à la corde, qui prend feu et ne rompt jamais.
J’imagine une âme travaillée et comme soufrée et phosphoreuse de ces rencontres, comme le seul état acceptable de la réalité.
Mais c’est je ne sais pas quelle lucidité innommable, inconnue, qui m’en donne le ton et le cri et me les fait sentir à moi-même. Je les sens à une certaine totalité insoluble, je veux dire sur le sentiment de laquelle aucun doute ne mord. Et moi, par rapport à ces remuantes rencontres, je suis dans un état de moindre secousse, je voudrais qu’on imagine un néant arrêté, une masse d’esprit enfouie quelque part, devenue virtualité.
NKdeE 2020 – ‘de ingewanden van het Ik, wegrottend onder verwijderde taallagen, die in het virtuele Niets zich lijken te gedragen als algen, en een soort staarinfectie van het zien betekenen’ – pastel -A4
rode tractoren voetbalvelden en witte lichtbakkonijnen schieten goed op met scheve bloemkolenbollen
driehonderdtwintig boeddhisten zitten te zazen
het lagermateriaal behoort tot de non-ferrometalen
de krukassen kreunen
de anderen kunnen ons niet deren want komt er iets nee er komt niets dus de anderen kunnen ons niet deren want is het dat ja dat is het misschien tel maar na:
de jas stinkt. het weer zit niet mee.
niest en het licht valt uit
van de schrik de plaat hapert
koeienprikkeldraad heeft het land aan
regendruppelvluchtcorridors ontstaan aldus op het raam
uit torsie en buiging samengesteld
herkomstdislocatie, adem stokt
tandwielen, riemschijven, hefbomen
naar de volgende eeuw (i.t.t. de volgende)
het zeepaardje heeft maar weinig vijanden, het is te graterig.
De uren glijden flitsend af naar het moment. De eeuwen grijpen in elkaar als tanden van millennia dat het verwachting was. De tijd was maar gebaar betekent niets dan wat het is voor haar. Het zwermt als sterren in haar nachten uit. Haar woelen komt tot stilstand van besluit De wereld wordt een dun verbindingslint, elk woord een daad die het gebeuren uit en haar stralen met zijn laaiend git verbindt.
Drang. Het bestaande wil in een bestand. Het echte niet, het is niet werkelijk en heeft van het humane geen verstand. Het laat de dwazen dwalen in ’t gelijk en ’t wil alleen haar sensuele rijk. Almaar nauwer wordt de plaats en de tijd, en het gebeuren zoekt gelegenheid. ’t Wil met haar de oude weg bevrijden van de drang naar ondergang en nijd. Alleen de lust kan zulk ’n nijd bestrijden.
Alleen vrije lust kan nijd bestrijden, die in met de tijd doordachte lijven wortel schoot en ’t rottend zijn verspreidde. Liefde die zij met zichzelf bedrijven willen zij tot ieders ideaal verschrijven terwijl hun lijk van eenzaamheid verstijft. Niets van wat zij doen of denken blijft. Alleen als ’t strelen zich los kan laten, en de hand niet grijpt maar strelende blijft, kan de lust bevrijd hun nijd verlaten.
En dat je vingerknipte voor griezelschemer Die eigenlijk alleen maar in je hoofd bestond Met je zwartgelakte vingernagels Of waren ze bloedrood Ik ben het vergeten
En met je nep-lederen banden Kwetterend over de hel De manifeste decadentie die wou je uitwasemen Met ogen die zo hard wouden flikkeren
Met sterdovend zwart Dus deed je jouw boeken open En deed je jouw benen open En je hart deed je open En je liet er het slechte binnen Dat zogezegd Jouw vriendje was Met zwevende on-engelen Als vliegen rond het rot Dat je ziel had bedekt Hun rijk overgroeide Jouw land dat jij zelf Verlaten had
De klokken van St. Mary luiden voor ons Als herinnering dat het leven eindig is Dat gebaren kunnen doden En meer nog vernietigen Dat er maar één oordeel is
Jouw brieven kwamen elke dag In ’t Frans of in ’t Duits Maar ze betekenden niets voor mij Ik begreep de trage koorden En het droge ijs als mist in je geest Ik besef maar al te goed nu Dat je verwaarloosbaar was En hoewel ik zou kunnen bidden voor je Ga ik dat waarschijnlijk niet doen Want ik heb mijn buik vol van je Met je leugens En je make-up Je was niets Dat dacht dat het iets was
En toch schrijf ik nog dit gothic liefdeslied Ten teken aan mijzelf En aan ’t geheugen van mijn verleden Schrijf ik nog dit gothic liefdeslied Ten teken aan mijzelf En aan ’t geheugen van mijn verleden En om je gezicht buiten te houden
David Tibet
oude glasplaatfoto uit de Archieven van E.D.
over ZWARTZACHTE STERREN
zwartzachte sterren is een Current 93 – adaptatieprogramma voor Laaglanders en Erger door E.D., T.B. en de voltallige NKdeE
De lege straten Het lied van de schemer De wolken die rusten De kerkklokken luiden Een vogelschrik huivert Wat vogels die rillen Ik zag je en zag dat het tijd was
De vergane bloemen De vergane foto’s Van vergane levens Jouw lichaam dat wacht Dat onvoldaan wacht En zonder spijt Het lege hart Het hoofd in de handen Ik hoorde ’t hen zeggen Vandaag is het tijd
Zwaar zakt de zon Op moeder de berg De koeien die loeien De koeien die dromen De regen rijgt eindeloos Zijn spookmelodieën Jouw hoop die verdween Men toonde het ons Dat ’t maar tijd was, alleen
De geur van de regen De schemer die leunde Tegen jouw lippen De molens die malen Het bos dat bevroedt Jij nam toen mijn hand En wees vol van pijn Naar vissen die stierven Je zag het teken dit was de tijd
Op jou heb ik jaren gewacht Zo leek het mij toch En ‘k liep door jouw wereld Biddend voor één kus Om mijn neerval te staken Om in jouw palm te schuilen Jij gaf me alles Het slot en de sleutel De oliewolken zien Dat het tijd is alleen
Als ik één wens kon hebben Zoals in de sprookjes Zou ik mijn verleden ontdoen En opstaan als Lazarus Om in ’t zonlicht te staan En ’t zwart te verdrijven Dat mijn gezicht verborg En het jou weer zeggen O dat Da’s alleen maar de tijd Da’s de tijd maar alleen.
Dus wilg treur niet voor mij En eik buig niet voor mij Al stierven anderen voor ons En in onze plaats Al bloedt geheim in ’t hart De rauwe wonde, bron van alles Ik hoorde het vandaag Gefluisterd in het donker Eindelijk Eindelijk weten we het
Weet ik dat het de tijd maar is En geen Kathedraal1afwijkende vertaling van ‘I’ll come in glory’.
Is het LAIS die het ziet, haar blanke vuur van huid verhoogd met manestralen? Zijn het in die wilde baren daar haar ranke hals, haar ogen die het licht doen dralen voor het in de nacht verdwijnt? Bepalen achtergrond en kleed ’t goddelijke lijf, en maakt het huis als code het verblijf? Maakt de herkenning voor haar staat iets uit? Is LAIS deugd als doel van het bedrijf? Is lust voor haar voor altijd zijn besluit?
LAIS-verschijning in het Brusselse metrostation St-Guido, dat in 2057 al wordt hernoemd tot ‘Nekede’ (spreek uit met 3 x korte doffe e)Bezoek de ROT-tentoonstelling ins Flugzeug! Steun de Kathedraal en KOOP MEER BROL!
Toen God de werelden schiep waren ze daarvoor, zonder vorm Een leegte behalve in zijn grote oog dat alles al had gezien dat was, is en zal Het eerste wat hij schiep was geloof ik hoewel de bijbel ons dat niet vertelt Huilende kinderen Zoals dit nog weerspiegeld wordt wanneer kinderen geboren worden Hoewel alle dieren ongetwijfeld huilen bij geboorte op hun eigen manier Maar zij moeten iemand menselijk hebben die dat opmerkt opdat het geweten is Het volgende wat hij schiep waren twee dingen tegelijk om de kinderen bang te maken Een oud hobbelpaard dat van zichzelf bewoog en een verkleurde pop die af en toe leek te bewegen Het derde wat hij deed was Lucifer uit de hemel gooien zodat die er op aarde kon op waken dat alles vernietigd werd wat de mensen probeerden te doen en dat het beetje geluk wat mensen konden bij elkaar scharrelen vernietigd werd en hij werd Satan en hij waakt hier nog steeds over ons
Ook dat zijn drie dingen Lucifer die Satan wordt het doen vernietigen en genieten
Het vierde wat hij deed was lachen Eenmaal, Tweemaal, Drie en Voort
Het vijfde was het scheppen van één ster, één dier, één vis, één vogel, één mens Die vijf vermenigvuldigden zich onder elkaar om heelde bewogen, bevlogen, tollende wereld te maken en alles erin
De sterren stuurde hij de ruimte in om daar te liggen Van het dier maakte hij onze grondaard, onze natuurlijke staat en onze onschuld, en het memento mori voor ons op aarde de vis ging zwemmen en drinkt de wateren van de zeewereld de vogel vliegt, sterft, en valt de mens liegt, sterft, vernietigd, creëert, en zoekt de sterren op die Hij de ruimte injoeg
De sterren proberen proberen proberen weg te geraken van de aarde Maar god houdt hen gevangen in een grote lus die hen belet te dicht te vallen of te ver weg te vliegen
De Duivel maakt zwarte gaten en zuigt die uit het zichtbare universum om versieringen te maken: bellen en bollen vol licht en duisternis in de plafondhemel van de hel Ondersteboven als je het rechtopstaand kan bekijken
En dan besluit God dat het tijd is om de laatste trompet te blazen en alle kippen naar de ren te roepen om te rusten in elke zin en betekenis God blaast de laatste trompet en legt de lus af van de hemel De lus is gemaakt van wier en hout en weef en in zijn web gewoven
En de rust begint De sterren worden uit hun hemels verband geheven En proberen weg te schieten van de stinkende wereld En tegelijk wil Satan ze allemaal ineens graaien om in zijn infernale rijk te bubbelen dat buiten zijn weten ook verdoemd is nu
Satan grijpt de ene helft der sterren en die worden door een steeds zwartere scheur in de hemel weggesleurd De andere helft rent naar de Pleiaden en Aldebaran
O avondsterren Hoe gezwind schiet en scheurt gij henen Zelfs Satan’s grote macht en gramschap en zijn grote nijd kan hen niet houden Zo naarstig staan zij te dansen in verscheidenheid
Maar God weet en ziet het allemaal en is op alles voorbereid Hij schept een groot net gemaakt van spuug en gooit het verder dan de verste ster De sterren plakken aan het spuug als vogels aan de stok met lijm Verdoemd. God leest het de les met een zweep Het spuug beeft bij de zweep die op de sterren siddert de stem smeert en smeurt de sterren vol met meer van ’t spuug dat hen gevangen nam Voor eeuwig en eeuwig en eeuwig.
Het enige doel en het enige kruis van de sterren is hun schepper gehoorzaam te zijn Diepe striemen krijgen de sterren omdat ze weg wouden vluchten De striemen zijn bloedstromen voor het vloeibare bewijs van God’s gramschap die over hen stroomt De hobbelsterren worden teruggebracht aan een snoer van spuug dat doorheen het web van de werelden snijdt Ook zij worden geranseld en afgetuigd De sterren worden door God terug in hun baan gezet om zijn genade als regen te zien nederdalen op de aarde En op allen die het ongeluk hadden daaruit en daarop geboren te zijn
De sterren willen niet weg Zij marcheren droevig naar huis.
