drempel

[ravage 3]

het was lichaam met op het lichaam berg en op de berg van het lichaam was zij idool maar het was toe, dicht, af en het blonk zoals een met koper omkaderde spiegel.

toen kwam er een barstje, de uitstulpende schilfers vernikkelden hun zwart en op een dag bleef daarin het licht haken. het veranderde.

“de lucht die ik hijgde zat vol zware metalen. het rosse roet werd los in de longen gezongen, en puntig heet gezogen wijl de monden paarden en liefde in de haat krulde als een engel in de klauwen van een demon met vele verzengende tongen. iemand nog een zuurtje, klonk het toen, vanop de achterbank en een schaduw gleed als een vingerwijzing onder het rokje. de deining overschreed de kille drempel van het acceptabele”.

de sjaal zat in het handschoenenkastje. er moest toch iemand wat aan doen.

invoertekst (2017)