BHA dizain in de knak van het knikken der knieënin de blak aperte verslagenheidin de kuip van het smeken en kruipenbesmeurende met zijn lafhartigheidde rotte gang van eigen vuiligheid,is het streep in het krijt van de kosmos.van leven en sneven komt het pas losals het zich offert en sterft voor ‘LAIS’.al dat is geweef en […]
CCCXI het zwart is het roet. dat waait doorheen het rijk,dat maakt enge spinsels en demonen,bitsig bijtende wriemels in het slijk.in uitgerotte holtes komt het wonenhet maakt er met zijn lied de lieve zonenen de dochters dwaas, geil en horendol.schril, vals en krijsende tokkelt het holtot er een doet alsof dansen nog kon.‘t lijf zonder […]
zon schiet uit de hemel om in haar halszijn medicijn te likken. huid brandenwil hij niet, maar sloom, in een trage walsherhalen hoe het gebrek aan handenzijn stralen zo met verdriet ontmanden,daar hij haar ziet maar niet strelen kan. man,zon, ster, die ’t eigen licht wel wurgen kan,omdat het haar gelaat voor hem ontbloot,maar hij […]
paleis waar het de rijkdom dood bezit,en honderdduizend soorten duisternis,geheiligd schrijn waar niets het niets aanbid,verloop van tijd, vrij van gebeurtenis,plaats die maakt dat er weer ruimte is.het is herhaling die zichzelf herkent,vervormde uitspraak van een dode vent.de code dreunt hier vers na vers voorbij:een duren van verveling dat nooit went.kom, schep er nog wat […]
Het ziet haar lichaam zwemmen en in de data wordt het lijf een school baleinen. het maakt het bont, gemengd met hinde. meewarig de zwijgende dolfijnen gebaren: weinig vin en veel venijn. En zout legt de zon van de zee op zijn huid, en roepende scheepshoorn, zeemeeuwgeluid. Wonden die gutsen, golven die lonken gieten twijfel […]
CCXX de flessen, getooid met engelenhaar, zijn van een hard groen oliederivaat. ’t in 3d geprint idee verwijst naar vrede op gaia, drijvende op haat. in opdracht van mannen in celibaat. de zee zit vol lijken, god en zijn brol: de wibrarevolutie eist haar tol. gedenk het trillen van het spinnewiel, hoe scheef het loopt, […]
LAIS is stil, haar klank is visueel:het hoort haar met de snelheid van het licht.Het ziet haar in de klank van het geheel.De vingers typen haar, zij wordt gedicht.In tijdloosheid maakt het haar speels en licht.Als het haar voelt, raakt de tong aan kleuren,en ’t schrijft haar neer in bloesemgeuren.Het is haar lijf, zintuiglijk één […]
Niets. Het schrijft haar weg in de geschriften.Geen pen met inkt krast door het perkament.Zo’n scherm is een kleed om op te lichten.Het typt het uit: is het zo’n nare vent?‘Het lijf had lust’: is dat zijn testament?Lyriek is nooit wat er geschreven staat.LAIS is vrij zodra zij het verlaat.Hebben kan hier niet, dus wil […]
Het is haar het, van nietigheid heelal,der stelsels sluier vliedend van het nu:het is het, een niets en van niets het al.De tijd is teken slechts, een residu,want eeuwigheid is nu, niet continu.Waarheid omarmt het als een warm gebeuren.Schoonheid zweet en danst in zang en geuren.Het is haar poort, van vrede het gebaar,het is de code […]
Een volte van eenvoud keert zich in haar.Het licht verschuift, stralen dagen het uit.Donkere tranen parelen gevaaren schaduw glijdt dreigend af van haar huid.Het git wordt wit, de kleuren breken uit,hun weelde laait op lippen, vlammenzucht.Handen doorwoelen een witte wolkenlucht,de lijven wentelen van zij op zij.De zang komt los, het schrille is berucht.Het spreekt zich […]
Kamer, leeg salon. Twee zetels staan er.Aan de haak: zijn harnas, haar nachtjapon.De keuze die zij waren vergaat er.Non Si Non La: het motto was een bron.Het schilderijtje is een liaison,hechter dan zij waren, vals voor elkaar.Het ziet zichzelf, herhaalt een oud gebaar.De haard smeult nog, dat is maar beter zo:je mag de hoop niet […]
Het is als ruimte buiten elk bereik.Het is een vallen vallend zwart in zwart.Het was gebaar, het smelt als sneeuw tot slijk.Het is een woord dat niets tot lid verhardt.Het wordt gezegd, gedicht: een het is hard.Het wordt gebruikt als stoplap van bestaan.Het regent, het gaat, het wordt niet gedaan.Het zocht begin dat nooit begonnen […]
Het wil schoonheid schoonheid laten rakenwimpers zien langs lippen glijden, het oogstormstil, het lichaam zee, de ziel een baken:beweging wil bereiken dit betoog.Zij is moment waarin het nu bewoog,straal waarin het licht zichzelf betekent,stroom die zich in de stroom vanzelf herkent,parel in het wak van het verlangen,geheim dat met een zucht haar naam bekent.Uit de […]
Badplaatspromenade, noorderwind. Schrilals de meeuwen krijst haar stem. Nijd brandthaar zuur in de slokdarm. Het slikt haar wildie met naaldhakken klakt. Het nijpt op zanddat stuift uit de hand. De tijd is een wandmet tongen aan de andere kant. Nietsgaat nog open, dit licht is van kant. Ietsheeft de schoonheid als van papier verbrand.Het wil […]
Als de dag sterft, in de klem van de nacht, zal het als een ster verschijnen, minnaar van haar al. Rood kleurt het haar wangen, zacht. Het licht is jurk, glijdende zijde daar waar haar oker zich onthult: huid, gebaar van haar, één glimp ervan geeft het bescheid.Het laat zich door haar leden leiden, scheidt […]
Er is geen god die slechts voor ons bestaat.Er zijn geen wetten die ons leiden kunnen.Er is geen vijand, geen duivel die ons haat.Er zijn geen woorden die ons redden kunnen.Er is leed dat wij met wrok verdunnen.Er is nijd die nijpt in onze billen.Er is weelde die wij blind verspillen.Er is ook schoonheid in […]
LAIS CCLXXIII – De steen der wijzen is een dode klomp.
December. Bomen staan naakt en bevrijd. De huizen glimmen en de spin gaat dood. De kale maan houdt niet van narigheid: zij wil haar aarde echt en recht en bloot. De zon loenst schuin, zijn gluren is van lood. De mens loopt krom, kop in de kast en koud zijn de gedachten, lelijk, dom en […]
November. Verlangen werd gehunker. Zwart zijn de wieken van het gedane. De schriele gestalte in de bunker vermaakt zich met wentelen in wanen. Het is verdriet, maar dan zonder tranen, bedrog als gevolg van de belofte, doos voor het andermaal verkochte, liefde verstrikt in het haten van toen, lust met de wansmaak van het bezochte. […]
“O, der Wansinn der großen Stadt, da am Abend / An schwarzer Mauer verkrüppelte Bäume starren”Georg Trakl – An die Verstumten Grotesk doorschoten grauwe berg bederf. In plas en blik vergeefs een spiegel zoekt zich het mismaakte: de stad lijkt van verf. In de kelen gorgelt waanzin, men vloekt omdat het feest te vroeg is […]
“Schlaf und Tod, die düstern Adler / Umrauschen nachtlang dieses Haupt”Georg Trakl, Klage Slaap en dood, uw zwarte zeilen ruisen en vermalen worden ’s nachts in het hoofd woorden tot korrels, letters tot gruis en buiten stormt het Niets, stom als beloofd: koud en stil wordt het leven weg geroofd. Lijven rijten open op de […]
” Wenn es Abend wird,Verläst dich leise ein blaues Antlitz.”Trakl, Verklärung Blauwviolet met purperen vruchten vouwt de avond zich langzaam de handen en vogelzang waart weids door de luchten. Streng de nacht bekruipt de trage wanden en zon bloedt uit in wazige randen. De peulen der graven barsten open in het wit van de maan. Lijken lopen […]
Van het gebeuren meende het dat het geschapen was, en van die schepping dacht het zelf het doel en de betrachting, ja, hét van het te zijn. Tot plots, o stille dag, gezegend uur, toen het het echte zag. Het echte heeft geen naam en ook geen doel. Het echte is niet iets, niet eens […]
Nu het zich afwendt van het bestaande,vindt er vreugde plaats en tijd. Er ontstaatgelegenheid, ruimte voor wat gaandeis. Het bedachte was slechts wrede daadwant verstokte woorden koesteren haatvoor wat hen van het onbestaande scheidt,omdat hun zin nooit naar het echte leidt.Pas wanneer LAIS hen klank en waardegeeft, laten zij voldaan en zonder nijdons vrij en blij, […]
Het wrede ik ontdeed zich van zichzelfen werd onzijdig het, categorie,decimaal bestaan, een tien zonder elf,abstractie van de spiegel, weg van wiehet ziet, zag, gespiegelde reflectie,beeld in een regel die elk beeld ontkent,spectraal gezichtsbedrog, het zijn ontwend. Als haar ogen het tot man herlezen:tot marteling wordt lust, en vorm weer vent.Zo vast is het vrij, zo […]
O kwade wijven vol van nijd en spijt,hoe wrang uw tongen rollen in hun hol!Hoezeer het schrokken van uw haat u leidtdat u zich in uw gal verslikt en boluw rode hoofd laat draaien als een tol,dat zweren van verwijt te barsten staanin uw bevroren schoot, tekort gedaandoor het wier pen u nu ter dood benijdt,omdat het u bij leven koud liet staanen […]
Het werd het liefst van al door haar versierd,niemand anders kon het meer bekoren.Het werd heelal voor gans haar sterrensliert.Geheel had het zich aan haar verloren:het werd haar vod, haar vuil, haar toebehoren.Het speelde mee dat het haar niet deerde,veinsde dat het echt alleen begeerde,dat niets van het haar hemel waardig was,dat het de fout […]
Donker en rood en traag gaat alles dood in dit stilmondig begrepen heelal.Van rot vergeven en van nijd en noodklemt de mens zich vast in eigen val,gefnuikte lusten in een tranendal.Zwart en zacht is de nacht, zonder kabaal:er hoeft dan niet per woord gedacht. Is taalde vriend niet die verraadt, en god vertaalttot rot dat […]
Het krast het uit. Het is erg aangedaan.Het knipt de draden door, er komt niets vrij.Verbanden zonder reden van bestaan?Zij leeft het uit en het kan daar niet bij.Het is er niet, er slaapt dood aan zijn zij.Was het niet meer dan van het lot een gril? Er was niet eens Parijs, laat staan april.Het legt […]
Uw wereld is de wereld niet. Het heeftzichzelf in deze verzen omgezeten kwam zo vrij van ’t web dat het omgeeften het tot prooi verlaagt. Rol uit uw wet,het biedt daartegen nauwelijks verzet.’t Zal knagen in het lijf, oud spijt dat blijftomdat uw haat erin werd ingelijfd.Kabaal? De taal staat van uw misbaar krom,het is […]
Haar ogen zee die in zijn ogen strandt,haar lippen wijn die om zijn lippen spoelt,haar oren krullen krullend in zijn hand,heur haren goud waarin het zonlicht joelten al dat stralen was voor het bedoeld.Zij was een maan, het liet haar schijnend staantot al het licht van haar was heengegaan.Het gunt u zicht, laat u lezen […]
Het was een eind gegaan doorheen het veld. Het zag haast klaar de weidse overkant, maar iets weerhield het teder van geweld, de wens, misschien, dat alles werd tot zand, dat niemand nog verheffen kon de hand.De regels had de liefde zelf verstrengd tot vrome vorm, en lidwoord werd de vent. Het zou haar […]
Het hangt met honderd draden aan haar vast,haar lach, haar lijf, het stralen van heur haar.De volle maan spant aan daarvan de lastder tegenstrijdigheid, hoe het niet daarkan zijn, hoe het er is in elk gebaar.Het vult zich sprekend vol zinledigheidelk woord verhoogt alleen gebrekkigheid,falen dat het haar heeft aangedaan.Alleen de leegte brengt volledigheid:het kan […]
Doorheen de ogen der omwonendenmet dol de dreun erin der maatschappij,LAIS wordt wet, zichzelf verschonenden,in ieders denken bijgezet en blijen dwars door nijd en los van spijt, wordt zijgans vrij gegeven, zo straal en blakendrein haar naam, haar faam een wereldbaken.En in dit rijmgraf ligt wat levend was:plooitjes en wat haren in het laken,lied dat ooit […]
In de storm waarvan het oog is, stillekern van het gebeuren, een vlakke handop het hout van de tafel, een killediepte in de blik op het rotte landdat snakt naar wat er in de mens verzandt,in het branden dat het stookt in haar lijf,in het gemis waarin het staande blijft,in de daad die aan elk […]
Zij raakte het aan daar waar het niet is, zij maakt het echte er in klaar en waar. Haar wereld wemelt daar waar niets nog is, en ’t is verloren met of zonder haar: haar gebeuren is een schitterend gevaar. Het was het duister zo intens gewend, het kon er preken als verlichte vent, in […]
Is niet de ellende wonderbaarlijk?
Hoe ellendig niet is zijn mirakel?
Vormen worden vormen in de vormendie elkaar betasten en omarmentot zij wormen worden voor de normenwaarmee de schrijvers vormen verarmentot een lichaam zonder hart of darmen. In dromen strekt het zich uit in heur haaren strijkt het zingen aan van haar gebaar.Het voelt haar zuiver zingen in zijn handenzijn lijf wordt oog, het leest haar bij […]
Traag is wederom de dag begonnen,donker tastend in een verlaten mijn,nu het in haar, zij in het verdween enhet zweeft in de leegte van afwezig zijn.Nog loom de spieren zijn verkrampt in pijnomdat het nog aan strelen is gehecht.De warmte van het deken is onecht:het heeft alleen haar naam erop gelegd.Een lus rond het niets […]
Het wou dat het in haar verdwijnen kon
In de mist, daar waar het te wachten staat,betast het de groeven der gedachten.Het fileert zichzelf van de eigen graat –en de pijn schiet door tot waar zij lachten:dat was alles wat het kon verwachten.Dit land is in een waan ontstaan, vergaan.Wie hecht er nog geloof aan zo’n bestaan?Het had contact in ’t git van […]
Dit licht dat schijnbaar nergens nog gebeurt,dat hier tot niets maakt, alles er voorbij,verzegelt hen met zwijgen om de beurt:twee herten in elkander, niet onvrijhoe zij zich raken, niet, met hun gewei.Zo fel wordt nog het licht, dat het dag wordt,en zo daar liggen zij met lust omgord,dat lijven in elkaar verlopen traagdat niets zichzelf […]
Als de maan zich schikt in het verlangenen komt der meiden lust tot diepe rust,als de wind weer vol is van gezangenen golvenzee haar stranden streelt en kust;als laaiend vuur door liefde is geblust,en alle nijd door ’t land is heengegaanen ’t lijden uit is, om en afgedaanals woord en daad hetzelfde zwijgen is,en letters […]
’t Mist haar lijf, haar adem in de zijne en de eenvoud van de verstrengeling, de eenheid waarin het kon verdwijnen. Het is in zeeën tijd een drenkeling, in het vergane schip verstekeling. Het mist haar lach die het de vrede bracht, Het mist haar huid, heur haar, haar hele pracht. Het ziet de wereld […]
Hoe alomvattend niet is één gebaar,het strelen van haar, een kus op een wangen plots is alles hier en zonneklaar:één lot verbindt hen onder zachte dwang,de wereld wijkt en zij staan naakt en bang.Het is niet hier, zij is niet langer daarzij lossen op in dromen van elkaar.Maar niets beëindigt ooit dat ogenblikzij blijft een […]
Het schrijft haar neer: zij daalt in binnenrijm, haar huid is als een glijvlucht vederklank die in het stralen strandt van hun geheim. Het bergt haar naam in bladen zilverrank, haar letters druipen, nat van minnedrank. Men kan haar lezen hier, maar de woorden zijn slechts sluiers, knopen letterkoorden tot alle tekst in haar versleuteld […]
Verlangen loopt verloren in een land dat nergens is, niets dat niets betovert. Bemind het reine snelt van hand naar handen de stilte die het nu herovert is geschrift dat enkel schrift verovert. Het ijle vliedt het lege in, verdriet lost op in pijn en leed verdwijnt in lied dat niemand lezen wil, dat niemand […]
Dit is dus waarop het zo lang heeft gewacht.Dat het hier was, is, en zich leven laatvoor wat het voelt, dat zij het hiertoe bracht,dat het kruipt waar zij ledig lacht en praat,dat zij humaan werd en dus vol van haat.Het laat zichzelf als niets verdwijnen enontbindt de zang tot aardig lied voor hen.Het wordt […]
Het danst alsof er leven is maar neehet is geheel door niets omkranst, vernieten in het donker sterft het zelf van wee.Het hoort het oordeel toeslaan op zijn liedmet haat die ’t zelf verslagen achterliet.Het wordt omstandigheid van dit bestaan. Het ziet de schaduw van de volle maan:leegte loopt leeg in wat al leegte was. […]