Vluchten kan niet meer. Doorzoek mijn omgeving. Gebruik de incubator. Speel nu!
NKdeE Erotomobiel
De zich nogal generende regering van het land kondigde net een noodplan af waarvan we allen beter zouden worden. Men was er in geslaagd oplossingen te vinden, vaag omschreven bevolkingsgroepen aan te duiden als de schuldigen: werklozen, rokers, speculanten, uitschot waarvan niemand de verdediging op zich zou willen nemen.
Het plan was een strohalm, met veel poeha opgericht tegen het onstuitbare raderwerk dat ons ging vermorzelen.
Peu importe. Mijn eindbestemming was bereikt. Tijd is een relatief begrip.
Ik zie haar: Gloria. Haar handen verraden een gebrek aan inlevingsvermogen, haar blik is dof, alsof er iets in haar verloren ging. Maar het jurkje is verrukkelijk, de zijde ervan is een huid op haar huid. Er is een plant op afgebeeld, die slingert zich vanuit haar frêle heupen naar de nek, de wang die ze mij aanreikt, opdat ik haar zou kussen, haar bleke haren wuiven als een geurige bloem.
Ik grijp mijn kans, mijn hand glijdt door het haar, de rug langs, ik raak haar daar waar ik weet dat zij ontvlammen kan. Het is een tengere vrouw, ik hijs haar moeiteloos mijn armen in, ze smeekt nog even, zucht van nee, maar weet dat ik haar binnendring. “Oh,” kreunt ze, “je past in mij als een …”.
Haar vermogen om het gebeuren trefzeker te verwoorden was helaas niet al te groot. Ik ben de dichter, het vervolg laat zich raden. Ik bespeelde meesterlijk op mijn dreunende bas van diepe halen het fijnzinnige trillen van haar weerom ontluikende ziel.
en de ogen en de handen waren heel even met de nacht alleen. het grauwe lijf zat achter slot en grendel van de angst. buiten sloeg de zuivere lucht witte zeilen open in de zee rond de pupillen, maar de opgesloten longen van het lijf verstijfden en het verschroeide er tot gans het lijf kermde en kronkelde. ontzet sloten de ogen zich en de handen sloegen zich voor het afwezige gelaat.
het fonkelen dreef hen verder uit elkaar. de maan blies bellen in de lege straat. benig blanke vingers tikten met hun weke nagels de bellen van het maanlicht aan. de bellen ploften, er zaten kleine draakjes in met metalliek gekleurde vleugels en vliegende kevers met vervaarlijke schilden.
de benen kloegen en het lijf werd veel te snel door lust en nijd bevrijd. daar stoof alweer met opgekropt, immens en grijs lawaai de solferwind over het nakende geslechte heen.
later. het staat te wachten op de bus, het masker bengelt losjes onder de kin. de ogen glanzen droevig, de handen stoppen zich gebald tot nare knoesten helemaal diep in de zakken. in het brein klampen de ogen en de handen zich halsstarrig vast aan de gedachte dat het toch anders kan, dat het kan fonkelen.
en in een veel te zware kar zoeft ongezien de mooiste stem op aarde aan hem voorbij. het ziet haar niet maar hoort het zingen in zijn hoofd. het houdt van haar en zij zijn nooit en nergens samen.
de pleinen van Stad zijn één woelen van schelle geluiden, schreeuwerige kleuren en vette vreet-en drankwalmen. hoog in de najaarslucht aarzelt Zon tussen het uitbranden van de viezigheid daar beneden en het zich hullen in dikke natte wolken. maar voor het branden heeft Zon zo laat op het jaar niet meer de kracht en de wolken vluchten weg van zijn afschuw. ‘als je zo doet, helpen we je niet’, zeggen de wolken die zich maar snel verder het land in laten waaien.
tussen de ontzette huizengevels die al hun luiken toeknijpen en de opdringerige kramen en attracties stroomt er een sliertige brij mensen, een weke deining die zich door de engten murwt als een slang. de brij zet een stevige laag af tegen de stoepranden van bevuilde vochtige plastics, voos papier en besmeurd karton.
Brij stroomt in drie snelheden.
één heel trage die zich, hongerig naar sensatie, vertakt heeft tot diep in de lunaparcs, de spiegelpaleizen, de spookkastelen en dat glijdend over de drankterrassen rondom gedrapeerd ligt als een ranzig kleed.
een tweede, iets snellere in tegengestelde zin, waarvan de lijven geil willen schuren tegen de tragere lijven maar die zich daarvan weten te weerhouden. de hoofden wijzen wel voortdurend als vectoren de plekken aan waar zich jongere, naaktere lijven bevinden. Zon vlamt in vlagen hevig op dat naakt zodat ze nog heftiger oplichten in het gewoel.
en daar schieten dan ook de schichtige elementen op af in Brij, haar derde snelheid die zich a-lineair, kriskras doorheen de andere twee deelstromen beweegt, ze kortstondig bespikkelt als schuimkoppen in openluchtriolen.
Brij houdt van deinen en schuren en schuiven, maar ze zou gans ongelukkig zijn zonder haar oplichtende schichtjes.
niet stil blijven staan is de boodschap, denkt Geest, in beweging blijven. zonder beweging word je aangegrepen.
door het half-rotte hout van het opstapje naar de kassa van de tredmolen met schurftige pony’s bijvoorbeeld, waar een zweterig type met een scheve neus en ingevallen wangen hem begluurt als een prooi, een bron van inkomsten. de houtnerven der plankjes verlaten, door hem daartoe bevolen, hun rottende hardheid en trekken zich als geanimeerde arabesken door tot in zijn schoenzolen, in het leder, op zijn enkel, langs de voering van zijn broek op zoek naar een holte, een kans op doorbraak.
of door de glinstering in de diep-blauwe ogen van de slanke blondine die geen tanden blijkt te hebben, en wiens tong in de afschrikwekkende leegte van haar mond een smakkend zuigen laat afwisselen met een heftige klak, een moorddadige trek- en kraakbeweging die je perfect hoorbaar kan volgen, in slowmo ziet gebeuren ook, hoewel ze een tiental meters verderop tussen de loeiende boxen van het lunapark heftig gesticulerend tussen haar vriendjes staat te lonken. nu ze denkt dat ze beet heeft begint het strakke roze rokje donker tussen haar benen te verkleuren en vliegen er al stukjes plastic en papier van de stoep op naar het nieuwe wormgat daar.
Geest wendt vlug de gedachten en knijpt in de hand van Elan en beiden verzuchten eendrachtig de wens op een ogenblikkelijke locatiewissel. thuis in Grot ligt de kleine Afschuw in eigen drek te snikken omdat het niet mee mag naar Museum de volgende achttienduizend keer.
‘als je zo doet, helpen we je niet’ zegt Geest, en Elan plooit dubbel van het lachen terwijl Geest haar penetreert en ze joelend opgaat in driften.
“Hij had alles verteld. De andere, die ouder was, hadden we maar meteen afgeknald, die zou toch niks lossen. Die zijn kop hing te bloeden op zijn schouder, dat maakt indruk, dan nijpt ge ze al, hoor.”
Den Bère vertelt over zijn legioen-jaren. Hij is vandaag vader geworden, komt het vieren aan mijn toog. “Na alles wat ik meegemaakt heb, weet ik nu pas wat het leven is”. Hij meent het.
“Hij lag daar, vastgebonden aan die dode, en we gingen met een gloeiende stok over zijn voetzolen, en hij verklapte alles, en toen heb ik mijn Uzi op hem leeg geschoten.
Bert is glazenwasser nu. Hij doet zijn werk zorgvuldig, geen vlekken, geen strepen, vakwerk. Hij deserteerde, is getrouwd dan. Hij is dronken, maar niet te erg. Hij weent.
Ik vul zijn glas. En het mijne. We drinken op het wonder van de geboorte.
het is donker geworden. je staat er al uren, in de sneeuw, veel te dun gekleed. verkleumd moet je zijn, maar je geeft geen krimp. je wacht. en wacht.
je wacht op mij. maar als ik kom, verbaast het je niet. verheugt het je niet. ik zie dat je merkt dat ik er ben, eindelijk, maar dat verandert niets want je lijkt te weten wat er komt.
de sneeuwvlokken zijn vallende blokken zwart in het licht van de straatlantaarn. ik begin tegen je te praten. waarom sta je daar? waar wacht je op? denk je dat ik het ben die je gaat verlossen? denk je dat echt? je bent een stomme trut weet je dat, een onnozele teef, een waardeloze lor, een vod.
haar gezicht is bespat al met mijn speeksel, mijn razernij glimt in het licht. ze zegt niets. ze maakt mij bang.
“schat kom je nou? wat sta je nou in die spiegel te loeren, knapper word je er niet van hoor!”
om dienaar te worden van mithras diende je volgens sommige bronnen aanvankelijk in een soort nauwe arena, een put in de tempel een stier te overvallen om die met één haal de keel over te snijden. deskundigen gaan ervan uit dat het een variant is op de (auto-)castratierituelen in andere mysteriediensten.
O de dagen voor de vlaamsche verkiezingen! de oostakkerse kraaien lekkerbekken en de hagelandse heksen kirren!
hoogdagen zijn het voor de zweepzuchtigen der anti-politiek want niet alleen worden er de meest laag-bij-de-grondse roddels over de tegenstanders uitgespit en uitvergroot tot misbaar van de antichrist, elke politica met wat teint van vreemde origine toont zich dan ook ongegeneerd bloot in al haar machtswellust, de make-up van de image-building ligt er immers bij elke beweging zo dik op dat het heur barst in het onverbiddelijke licht van de media. imposant zij spartelt op de schermen als een uit haar schaal en harnas bevrijdde Alien en het gif uit heur tentakels brandt gaten in het wegdek onder de Reyerstoren en in het Neder-Vilvoordse. maar ook de autochtone mannen in hun scheve reservezitjes laten niks aan de verbeelding over en kinnebakken gezapig, grijnzen zich grijs in het gevolg van hun pionnen.
nochtans zijn velen ooit gestorven voor het stemrecht dat wij haten. de desillusie is er vooral ook onder de jongeren niet minder om. we leven niet alleen in de tijd van het fake news, de politici van onze lage landen zijn ook allen ten prooi gevallen aan het monster van de fake policy. Jaja, lieve duimelkinders: niet voor niets noemt men onze decennia in de leergangen later de eeuw van Vekemans! Een overschatting natuurlijk want langer dan de toestand nu al duurt kan het echt wel niet blijven duren!
waaruit bestaat dan dit fenomeen van de fake policy? wel, in essentie gaat het om de re-engineering van een gebeurende gebeurtenis met als doel het eigendomsrecht van de betreffende gebeurtenis op te eisen als maaksel van eigen werf.
sta mij toe deze gevatte definitie even ‘uit te pakken’ zoals de bloggende filosofen het heden zo treffend weten te formuleren in hun met ICT-termen versneden crap of the day: zo’n zin is dan een zip-bestand in dat taaltje, een densiteit die ik dan naar uw harde schijf zal decomprimeren zodat u ze in alle klaarte kan lezen.
het is simpel genoeg, want wat doet een politicus van de fake policy? wel zij focust op een ‘heet item’ in de sociale media, een zich afspelende gebeurtenis die velen beroert. neem als voorbeeld de vluchtelingencrisis* of de economische conjunctuur
de bedreven fake policy-adepte gaat nu een analyze maken, het gebeuren dusdanig uit elkaar halen dat ze het in haar eigen logica terug kan samenstellen en presenteren als een gevolg van haar beleid. het feit dat er sinds haar aanstelling zoveel minder illegalen in het land zijn wordt omgezet naar ‘door haar beleid zijn er zoveel minder illegalen in ons land’. of zij beweert staalhard dat haar beleid voor een heropleving van de economie heeft gezorgd terwijl het in feite lamentabel is dat er met de huidige hoogconjunctuur geen sikkepit is gedaan om ons toch een beetje minder afhankelijk te maken van vreemde olievretende monopolisten voor onze energievoorzieningen.
de analogie met de fake media-strategie is duidelijk: voor de fake-media maak je gewoon gebruik van het volstrekt scheefgegroeide mechanisme in de media die zich kost wat kost moeten verkopen aan hun publiek en dus enkel brengen wat dat publiek wil horen. iedereen weet dat men leugens slikt omdat men leugens wil, maar jij ‘durft het tenminste te zeggen, dat het allemaal fake is, jij bent ‘nog eerlijk’ ook al heb je dan soms wat ‘alternatieve feiten’ nodig
bij het fake-policy maneuver maak je dankbaar gebruik van de evidente machteloosheid van elk beleid om nog beleidsdaden te stellen die enige werkelijke impact hebben op het globale gebeuren. iedereen weet dat de aangekondigde maatregelen niks gaan uithalen (de complexiteit daarvan gaat ons humane petje gewoon te boven omdat we er zelf als agens en als product in zitten verweven), dat de beloftes niet realiseerbaar zijn maar jij kan middels je lichtjes omgebogen feiten (het zgn. ‘fact tweaking’, er is een verschil met ‘alternative facts’) tenminste bogen op echte feiten, dingen die echt gebeuren.
de combinatie van beide strategieën zorgt voor een eclatant succes. Leve de fake-technologie!
‘het ‘Programme’ van Georges Bataille voor zijn Societé des Acéphales, een secte van intellectuelen die nog net geen (of net wel?) een ritueel mensenoffer brachten om ‘de onderlinge verbondenheid te stimuleren’. Sylvia is gaan lopen van Georges toen, in de blijde armen van Lacan. We zien hier Bataille als voorloper van de ‘Nick Land strain’ in het Accelerationisme, de intellectuelen variant van het fake policy denken: alsof al die theorie één zak gaat veranderen aan hoe de dingen om ons evolueren…het Accelerationisme in die variant is zo makkelijk ontmaskerd als een ‘collaboratie met de apocalyps’
* plotse stijging in de jaren ’10 van het aantal immigranten uit Afrika in Europa voornamelijk veroorzaakt door de toenemende zelforganisatie van de Afrikaanse bevolking onder invloed van de ook daar betaalbaar geworden smartphones, de desillusie bij het mislukken van de Arabische Lente en ook nog wel door wat andere factoren maar het zou ons te ver voeren etc. enfin ge hebt ook wikipedia è
VERLICHT
Verlicht wil ik zijn,
Ooit. Nu heb ik aambeien,
Dat is ook al wat.
als student heb ik ooit de gehele cursus ‘Algemene Wijsbegeerte’ samengevat in één fictief woord, een anagram waarbij elke letter uitklapte naar de rest van de boomstructuur waartoe ik heel het zootje had herleid. het systeem werkte voldoende goed om mij een tripel A te bezorgen op het examen, maar misschien had mijn voorliefde voor het vak er ook wel wat mee te maken.
ik deed Germaanse node, filosofie wou ik doen maar dat bracht niks op, dus dat deed je niet.
hoe dan ook het samenvatten blijft er blijkbaar in zitten want nu merk ik weer de drang om mijn lectuur van Kierkegaard’s magnum opus ‘Of/Of’ samen te vatten in godbetert haikoes.
ach de wereld kan aan ontiegelijk veel dingen ten onder gaan, maar dit zal het wel niet worden. en nee, een samenvatting is het ook niet echt, dat heeft geen zin: het examen daar zakken we toch allemaal voor.
opmerkingen bij Kierkegaard dus, met hier en daar een haikoe er tussendoor.
godbetert!
*
* *
jack’s verlangen is een aangereden hermelijn wanhopig fietsend naar het verre dorp waar misschien een dokter woont.
een concept krijgt sneller haar vereiste kritische massa aan mededeelbaarheid als je het bij herhaling wentelt, vernietigd, opwekt en drenkt in de geschriften van anderen dan wanneer je poogt er met je eigen bewoordingen duidelijkheid aan te geven. ge moet uw zuigelingen niet ombrengen, dat is poëtisch-commerciële quatch, ge kunt uw schijnbaar originele gedachten beter grondig verneuken, verraden, verpesten, door de hekel halen, verkopen voor een habbekrats in ruil voor lage diensten, dat soort perversiteiten.
hoe meer je het eigen concept mishandelt, hoe zuiverder het wordt, tot het onhoudbaar wordt en opwelt, onhoudbaar opborrelt, zich uit je buik bevrijdt als een parasiterende aliën, en niks geen Sigourney Weaver in de buurt ook al niet.
net zoals je je hele leven kan beschouwen als een grote meditatie, kan je het sukkelstraatje met alsmaar sneller opdoemend einde ook lezen als de langgerekte uitspraak van het concept dat je zou zijn, moest het ‘zijn’ geen illusie zijn die reeds lang onhoudbaar is geworden: je spreekt jezelf uit, levenslang.
niemand schijnt die uitspraak te horen, maar misschien is ook het spreken en het luisteren samen vervat in één bewegen? Ik zie A’s grijsaard fluisterend vertellen aan het kind dat zich (dank zij zijn absolute onverstaanbaarheid?) alles haarfijn herinnert. zo is het, maar dat is het niet, maar het komt er wel aan zo. een kind lacht omdat het gelukkig is, en zeker nog van haar geluk, zo simpel is het.
wat herinnert zich het kind? die vraag is niet helemaal correct, want er is geen ding dat herinnert wordt: de herinnering herhaalt de singulariteit van de beweging. het meedenken met de gefluisterde expressie in het voor het kind geheel vreemde expressieveld activeert de beweging in het ‘onschuldige’ kinderbrein.
DE GRIJSAARD VERTELT
ja! ja, zo is het,
dat herinnert zich het kind,
maar dat is het niet.
ja, dus: deze tijd, het Kierkegaard lezen is vrij plezant als een schrijven, het loopt gesmeerd, het slijm klit goed aan in de pels en het zand kruipt diep in de groeven van de verdurende velgen.
zie ik niet wat schemer al, daar beneden?
dv 2018 – ‘la chaise verte’, öder ‘Galathea preparing herself for the Party’ – A4, bister crayon and chalks on Source paper- €24,95
*
* *
ONBEGRIP
Luide weent het kind.
"Kindje, kindje:wat wil je?"
Da-da zegt het kind.
In populariserende lectuur lees je over het ‘slurvige’ bewustzijn van de olifant en je vraagt je af het water niet het externe geheugen van de vissen is. A ja , zo ging het, en weerom floept de haring langs de netten.
Het menselijke bewustzijn is handig, dat hebben we ooit geweten. Nu wijst en wijst het kind en blijft geheel onbegrepen.
Die kunststroming ook, al die herrie: hoe onhandig!
dv 2018 – ‘ from Anke Veld ’s diaries – “there Anke felt a kind of joy that felt like joy written down, then read and then remembered all at once” – A4, bister crayon and chalks on Source paper- €24,95
>Twelve-Word Song (Navaho) uit de commentaarsectie van Jerome Rothenberg (ed.), Technicians of the Sacred
Het jongetje droomt het meikevermeisje. Telkens weer.
Voel de vleugeltjes, de pootjes in de schelp van de handen. Is dat het mondje? Kriebel kriebel, laat het vrij. De handen gaan open tot brede armen, daar gaat ze, recht naar de zon. Met plagerige steken de zomerzon valt op het bovenlijf, op het zand in de zonnecrème want alles wil jeuken en branden. Het vage rondom is precies wat het zegt, vaag en rondom.
‘aarde’
‘hemel’
‘vrouw-van-de-bergen’
‘vrouw-van-het-water’
‘sprekende-god’
‘shakti’ojan’
Shooting Chant. Woorden zijn stukke poorten naar het Telkens-Weer van Ooit.
Onder de boezem snijdt een broodmes ons af van het brood dat wij zijn. Wij ploffen in plakken op tafel, plakken die van elkaar wegdrijven in de tafelzee. Wij kauwen gehoorzaam maar de leegte is niet leeg. De leegte is van gelatine doorzichtig en vol met de woorden waarin onze stemmen verstrengelen en samensmelten tot een vlak.
Adem weeft en bindt. De meikevers houden huis in de haag, kijk daar glinstert wat.
Ik pak die, ik pak die. Pak ze, pak ze.
‘jongen-met-de-maispit’
‘meisje-met-het-turkoois-steentje’
‘witte-mais-jongen’
‘gele-mais-meisje’
‘stuifmeeljongen’
‘meikevermeisje’
De jongen grijpt naar de kever in de haag. Een stuk glas maakt een flinke jaap bezijden zijn onderarm. De kinderen krijsen want plots is er overal bloed.
– ‘Domme toch, zag je dat glas dan niet?’
Neen. Zelfs met de dikke bokalenbril kan hij amper de letters lezen op het bord, maar hij kan ze wel raden op de lippen van de anderen.
Hij plukt de woorden die de anderen vanzelfsprekend vinden uit de lucht met zijn handen.
dv 2018 – “stukje uit de passage van een Vivaldi-opera door een schrijven met pastel”
dv 2018 – “zand” – waterverf, potlood en ewa inkt – A4 (met een plooi in)
zand
Er zitten wormen in het boek van zand: zandwormen – strandwormen, ongewervelde holtekakkers alleszins.
Eerst was er de vruchtbare monding, het slib en het drassige weiland, de schoffel schoffelde tot er schot in kwam en met het leem duwden de menigte handen de stad overeind en de mannen vervolgens. Zij bouwden grote huizen met verscheidene badkamers.
Toen kwam de hitte, zoals de vloed op het strand. Het stelde allemaal niet zoveel voor. Zandkastelen. De barsten barstten verder uit in steeds diepere barsten en alles – de yakuzi’s, de douches, de sauna’s, de marmeren toiletten – alles verguisde tot ruis in het zand.
Mijn vlakke zand.
‘De vlakte betekent’, zeiden echter de geleerden, ‘want er zitten gaten in’.
En zie de geleerden wezen naar de rijen zwarte wormgaten, waarin her en der nog een bidet wegzakte. ‘Kijk,’ beweerden zij, ‘daar spijkeren de gaten zowaar een zin in het land. Een zin!’
Wij lazen de tekens maar de tekens waren niets anders dan gangen: kruipgangen – vreetgangen – wormsporen – druipholten.
‘Voor de zon en de geest van de zon zijn het slechts wurmen’ traden ons bij nu de schepen van cultuur, ‘aardwurmen – nietig slijm en snot van de vochtige grond’. Velen van ons juichten de schepen toe met enthousiaste niesbuien. De duikboten van de oppositie speelden zakdoek leggen, niemand zeggen.
Hier, lieve kinders, zo plots al aan het eind van onze vertelling gekomen, staat het slot zich handenwringend op slot te draaien met deze tot onbegrijpelijke verzen versleutelde woorden:
“Een beweeglijk soort korst,
als je het mij vraagt, met een mossprietje
dat wriemelt voortdurend met
twee wriemelwortels in het tijdslijk”.
Ze staat stil, op blote voeten en er is het kabbelen van lopend water.
Een staketsel – meters hoog, in hout – torent boven haar uit. Zo hoog is het, dat het wel lijkt alsof het stalen kabeltje niet daarvandaan, maar uit de hemelen komt neder gekronkeld.
Het kabeltje lijkt op de remkabel van een fiets, zo eentje dat in elkaar verstrengeld er eigenlijk vele hele dunne zijn, je haalt je vingers altijd open aan de eindjes daarvan.
De kabel ligt haar op het haar en kronkelt verder langs haar neus weg naar de plankhouten vloer. Zij staat daar maar een beetje te lachen, het water klatert & de kabel krast hoorbaar hoog in het houten staketsel bij de minste wiebel in haar benen. Het is een uiterst gevoelige opstelling. Sensibel, een kwaliteitsverbinding.
Er loopt een jonge man rond ook.
Kom, laat ons er ook wat publiek bij doen, toch? Ze mogen best gezien worden en was er vandaag geen evenement op deze locatie? Kijk, het begint al!
Hij pakt de kabel, windt hem driemaal rond haar middel, zij zegt 1 keer ai, maar echt pijn doet het niet, het is niet dat soort evenement. De kabel loopt nog drie, vier meter verder op de grond, naar het publiek toe, dat ondertussen is gaan plaatsnemen in de donkerblauwe pluchen zetels. Het liep nog aardig vol.
Het licht verschiet van wit naar groenig-geel. Er wordt gekucht. Hé, luister!
In de verte horen de deelnemers nu ook het geratel van een oude filmprojector en kijk, daar, links boven haar hoofd kunnen ze het oplichten zien van allemaal close-ups van de meisjes in de films van Charlie Chaplin, kleine stukjes lachende of droef ogende schoonheden, veelal in lompen gehuld.
Er hangt overal dezelfde witte wazigheid rond die jonge vrouwenhoofden. Ik wist niet dat er zoveel vrouwen waren in de films van Chaplin. Zo mooi ook!
In de andere richting, weg van het doek, ziet hij plots het andere eindje kabel. Het eindje daar kronkelt naar het duister achteraan, waar ook zij nu, die dichter bij het publiek staat, als haar ogen zich wat hebben kunnen wennen aan het donker, de contouren van een buffetpiano kan onderscheiden.
Er wordt haar plots iets duidelijk, ze wil al heftig gesticulerend naar hem toe huppelen, maar de kabel zit in de weg & ze dreigt zich nog in het stalen gekronkel te bezeren of te verstikken, zelfs. Het publiek gaat ongerust van oh & ah.
Hij begrijpt het nu ook: vliegensvlug snelt hij naar het andere eind kabel, wikkelt zijn blote buik & benen erin & sleurt zich naar de piano. Hij slaat de stofklep open, lacht luidop en knikt haar dan heel ernstig toe.
Het wordt een largo eerst, de pianoklanken lijken zich voor hen al afdalend van de toekomst naar het nu, in het eerdere klateren van water te spiegelen.
Er staat nu volop spanning op het kabelpaar. Ze weten hoe het hoort. Ze zijn verbonden.
In stilte tellen ze samen af: 3, 2, 1…
2007 – 2017, uit “HEMELNETLYRIEK – Lyrische teksten van vilt.skynetblogs.be 2004-2007” P.O.D.-boekje in voorbereiding
misnoegd en mannelijk te balanceren op het eigen punt staat het uitroepteken al het voorafgaande kracht bij te zetten. niet uit overtuiging.
zijn motto: “wie mij nodig heeft is het zelden waard om gelezen te worden”.
het uitroepteken wil niets, het vraagt niets, het roept uit geen teken te willen zijn, maar het versterkt het voorafgaande door het eigen gebrek aan betekenis. het vraagt zo aandacht voor het gratuite aandacht vragen zelf, zoals een facebooker die reageert op zijn eigen berichten, het zielige daarvan.
zelf wil het vooral niet weten wat er staat, het kijkt meewarig naar de daaropvolgende stilte waarin het door hem veroorzaakte roepen in concentrische cirkels wegebt, de leegte in der eeuwige betekenisloosheid.
wat een lot! alleen de schrijvende mens kan zoiets bedenken!
“NKdeE A6 Letterkaartje t”
dv2017 ink, pencil & bister on folded A5 paper (actual size =A6) €10 – not a copy – original handmade unique piece of creative trash! click mail to order
t
t is taal is teken en maakt er een kruis over. waarover? over alles: voortaan zijt gij betekent, met deze twee gekruiste stokken van de t en haar x-broertje, in naam van de tet en tsadeh wordt er u opgedragen alles van uw orale cultuur te vergeten want gij zijt deel nu van de geletterden gods, alleen die besnijdenis, dat houden we nog even, da’s een lekker sappig stukske afro-cultuur nog waarmee we u letterlijk kunnen inlijven in het leger des heils.
voorwaar, bij de tepels van tania: onder de t schuilt wereldwijd de wurgslang van de wreedheid,. dus ook de tederheid, het gebrek daaraan.
robberechts, de verguisde selfkicker der vlaamsche letteren droeg de TETH midden in zijn T⊗T, hij wist waarom, de rest was te laf om hem zelfs maar te lezen.
in deze neo-kathedraalse spreuk schuilt een hommage aan francis ponge, den illustere fransche pendelaar, de dappere scribent die zich naast de tijd der klassieken geboren wist en zich dan maar zelf de nodige discipline aanmat om de slappe lier toch ietwat gespannen te krijgen (lees er zijn essay over montaigne maar op na).
ponge schreef o.a. een boek over de zeep en ook een over de tafel, en wat voor een: il faut le faire. dus hier vlug even het leven van een tafel in zeven samengestelde tonelen: het ontluiken, de bloei, de dans en het vallende doek van de rede, de springer van wanhoop, de rest van het schuim.
want een tafel is natuurlijk vooral ook geen tafel, het ding is geen ding, wij maken het ding door het verdingelijkt te zien. taal is techniek die stokken verpoot, van schijven hout bladen maakt en het nieuwe staan oplegt aan stukken dode boom opdat er getafeld kan worden door het tanige dier met de rottende tanden.
‘wie maakte er nu nog tafels van hout?’ hoor ik daar iemand uit de afwezig mompelende menigte vragen. alsof al die oliederivaten geen immens veel oudere bomen ter ikea-tafeltijd sommeren…
De werken worden na ontvangst van betaling gratis opgestuurd (naar een adres binnen de BENELUX) en zijn voorzien van een echtheidscertificaat PCAE 1.1.
Mail naar dirkvekemans_at_yahoo.com voor de afhandeling.
U kan het Afval na ontvangst zonder enige plichtplegingen op autonome wijze (verder) recycleren.
de afgebeelde versie is de mannelijke versie van het NKdeE gedachtestreepje. in de vrouwelijke versie kan je met enige moeite handtassen en schoenen ontwaren, maar men verzekert ons dat zulks geheel toeval is en voor rekening te nemen van de kijklustige lezer – u dus.
de gedachtestreep wordt – of moet ik zeggen ‘werd’ – in het nederlands gebruikt om een ietwat langere pauze dan de komma aan te geven. dat gebruik – u zal het beamen – is eerder in onbruik geraakt, bij het onbruikbare af (niemand begrijpt het nog).
veel meer wordt het heden gebruikt in opsommingen, shoplijstjes, ‘brieven’ aan sinterklaas. het gedachtestreepje duidt daar op de volledige afwezigheid van gedachten tussen twee intense wensen in en betekent dan zoveel als ‘wacht efkens, het komt, allez, … ja voila ik heb het!’
aldus heerst de rijkdom der gedachten in deze wereld van intense wensen, –
De werken worden na ontvangst van betaling gratis opgestuurd (naar een adres binnen de BENELUX) en zijn voorzien van een echtheidscertificaat PCAE 1.1.
Mail naar dirkvekemans_at_yahoo.com voor de afhandeling.
U kan het Afval na ontvangst zonder enige plichtplegingen op autonome wijze (verder) recycleren.
“NKdeE A6 Letterkaartje s”
dv2017 ink, pencil & bister on folded A5 paper (actual size =A6) €15 – not a copy original handmade unique piece of creative trash! mail to order
s
s is voor sissende slangen of sadistische snoodaards zou je kunnen denken maar historisch is dat simplistisch gesemmel. de hiëroglief aan de oorsprong van de shin was het teken voor tanden. of voor heuvels, een berg de hieroglief zag er dan ook wat uit als een boog en vormde ook mee de proto-sinaitische w:
Egyptian hieroglyph
Proto-Sinaitic
Phoenician
Paleo-Hebrew
de hebreeuwse Samekh heeft een andere afstamming en heeft in de gematria een waarde van 60. de romeinen tellen er 7 of 70 voor, met een streepje erboven 7000 of 70000, maar daar bestaat discussie over want soms is het ook 90 of 90000…
siemens zal nooit helemaal failliet gaan want in de fysica staat de s voor die eenheid van elektrische conductiviteit die overeenkomt met 1 ampère per volt
in de chemie staat de s voor zwavel, de condensatie van het vuur als materie, dacht men vroeger, voor men begon te denken, helaas…
als ‘Soms’ altijd minder vaak is dan je wel zou willen, hoef je daar verder niet bij stil te staan
de Nieuwe Kathedraal van de erotische Ellende heeft geen echte ethiek enkel wat geheel gratis en vrijblijvende gedragsadviezen. ‘probeer het ne keer’, daarmee moet ge ’t maar doen als adept, wat voor sommigen onder onze steunzoekende medemensen nogal slecht overkomt. probeer ’t ocmw ’s anders,. of steunzolen.
neeje, de NKdeE adviseert enkel wat inzake geestelijke gezondheid. nu eender waar betaal je je daar voor je’t weet ook blauw aan want er is dagelijks wel ergens een nieuwe ‘methode’ of ‘wellness’ of whatever die vooral uw portefeuille wil verlichten, want al die centen zijn toch zo zwaar om te dragen è.
hier is ’t gratis, we doen dat alleen maar om van onze brol vanaf te geraken, afval van onze creatieve onderzoeken die we verkopen om de onderzoeken in stand te houden. vraagt nu niet waarom we die onderzoeken in stand willen houden als er alleen maar meer afval van komt è! wat komt ge hier doen, eigenlijk!
nu, deze spreuk is inhoudelijk nogal evident, denk ik, al moet ‘m wel een paar keer lezen voor de bijna spreekwoordelijke eurocent de begane grond raakt. wanneer zijt ge goed bezig? als ge geestelijk gezond zijt. wanneer zijt ge geestelijk gezond? als ge plezier hebt in het leven en ge wilt zolang mogelijk leven. ergo, als ge iets zegt in de trant van ‘ ja soms doe ik dat wel eens’ èn ge zoudt dat waarover dat gaat sowieso méér willen doen dan dat ge gaat kunnen doen binnen de tijdspanne dat ge hier moogt rondklefferen, wel dat is dan een teken dat ge hoedanook zolang mogelijk wilt leven, dat ge er plezier in vindt en dat ge dus geestelijk gezond zijt.
De werken worden na ontvangst van betaling gratis opgestuurd (naar een adres binnen de BENELUX) en zijn voorzien van een echtheidscertificaat PCAE 1.1.
Mail naar dirkvekemans_at_yahoo.com voor de afhandeling.
U kan het Afval na ontvangst zonder enige plichtplegingen op autonome wijze (verder) recycleren.
in het schoonschrift vertoont het vraagteken vaak enige gelijkenis met een myope slang die checkt of ze haar punt nog bijheeft en en passant haar staart voor een lekkere brok aanziet. waarna zonder verdere vragen het punt eenzaam achterblijft.
in het nederlands is het vraagteken eerder een bevestigingsteken in die zin dat het haar zin afsluit met de bevestiging dat het wel degelijk een vraagzin was. dat wisten we immers al vanwege de inversie, maar bon, om zeker te zijn, è?
een vraag evenwel waar naar alle waarschijnlijkheid geen antwoord op verwacht werd. toch niet in wat voorheen ‘normaal’ schriftelijk taalgebruik was, maar wat nu eerder marginaal geworden is gezien het overheersende berichtende schrijven.
nu ja schrijven: eerder ‘duimen’, ‘trumpen’, ‘texten’, ‘tweeten’, ‘sms’en’ of ‘chatten’. daar is de primaire betekenis van het vraagteken dan ook niet dat de sowieso afwezige zin een vraag was, maar eerder ‘wazegde?’ , ‘dit snap ik niet ze’ of ‘wa hebde gij vòòr, vetzak?’
in ieder geval, wees gerust er werden niet alleen nog nooit zoveel boeken gepubliceerd als nu (yoga, kookboeken en reisgidsen) er werd ook nog nooit ofte nimmer zoveel geschreven als nu. toch?
geef nu toe: zouden we vroeger niet wild enthousiast geworden zijn bij het idee dat onze kinderen door middel van het schrift elkaar dag in dag uit het hof zouden maken? dat het dan over puber jef gaat die bea aan ’t sexten is met wat blabla erbij, tja, sè…
De werken worden na ontvangst van betaling gratis opgestuurd (naar een adres binnen de BENELUX) en zijn voorzien van een echtheidscertificaat PCAE 1.1.
Mail naar dirkvekemans_at_yahoo.com voor de afhandeling.
U kan het Afval na ontvangst zonder enige plichtplegingen op autonome wijze (verder) recycleren.
misnoegd; gefrustreerd; zichzelve met zichzelven bepuntend als ware het een donderwolk van eigen kweek; moedeloos, futloos; vereenzaamd en van de weeromstuit asociaal, suicidaal, zichzelf willende herleiden tot punt…
je zou voor minder: het puntkomma is welhaast uit het schrift verdwenen. zelfs de dichters, of de schare halfgare blondjes dat daarvoor moet doorgaan, gebruiken haar niet meer, tenzij als knipoog naar hun geile lezers op FB, trappist zuipende 50-plussers met een oprispend restant aan mannelijkheid.
‘mooie roman Mark, zeker goed voor die nieuwe Fanta Literatuurprijs, maar haal je die puntkomma’s ff weg, da’s dodelijk voor de commerce’.
dat er een teken voorhanden is voor een pauze in de ritmiek van een tekst die het midden houdt tussen een punt en een komma, dat is ècht niet besteed aan taalgebruikers die enkel ‘enter’ of ‘plaatsen’ kennen als afronding van hun euh, uiting.
De werken worden na ontvangst van betaling gratis opgestuurd (naar een adres binnen de BENELUX) en zijn voorzien van een echtheidscertificaat PCAE 1.1.
Mail naar dirkvekemans_at_yahoo.com voor de afhandeling.
U kan het Afval na ontvangst zonder enige plichtplegingen op autonome wijze (verder) recycleren.
een punt is waarschijnlijk het raarste spul dat er hier in de wereld te vinden is.
een punt is kleiner dan klein. neem het laatste nieuwe deeltje dat pas ontdekt is waardoor ze in zweden weer in de kosten gaan vallen omdat ze daar dan weer een nobelprijs voor moeten geven.
wel een punt is nog kleiner dan dat.
probeer u in te beelden hoe klein zo’n punt is.
een punt is nog minstens een miljard keer kleiner dan dat.
mochten wij ooit in staat zijn om een punt te zien, wat dus gewoon onmogelijk is, dwz. dat gaat dus niet, dan zouden wij iets zien zoals ik hier in Schoonschrift heb weergegeven. ja zeg nee, ik weet ook niet hoe dat komt, ik kan dat gewoon.
è.
een punt is langs alle zijden omgeven door leegte, absoluut niets voor miljarden miljarden keer haar eigen omvang. een punt is een heel eenzaam iets, maar het gelooft wel rotsvast in zichzelf. het maakt daar voortdurend een punt van.
een punt staat niet stil, herakleitos wist dat al, want heeft hij niet geschreven ‘ge kunt nooit ergens twee keer hetzelfde punt aan zuigen’? hij had daar weer een punt, herakleitos.
een punt is een tweedimensioneel vervloeien aan de einder van het niets en is binnen de omvang van haar contouren voortdurend in beweging. heel vaak duikt in dat puntmiasme de beeltenis van een ongelooflijk schoon meiske op, maar niet iedereen weet dat en als ge dat niet weet kunt ge u dat niet voorstellen want zien kunt ge het zeker niet, ah neen want ge kunt het punt zelf niet eens zien, laat staan het meiske in dat punt!
dat meiske noemen we het heisenbergmeiske.
het zou slecht met ons aflopen moesten we haar kunnen zien. het heisenbergmeiske is zo schoon dat, moesten we haar zelfs maar één keer gezien hebben, we achter alles een punt zouden willen zetten.
De werken worden na ontvangst van betaling gratis opgestuurd (naar een adres binnen de BENELUX) en zijn voorzien van een echtheidscertificaat PCAE 1.1.
Mail naar dirkvekemans_at_yahoo.com voor de afhandeling.
U kan het Afval na ontvangst zonder enige plichtplegingen op autonome wijze (verder) recycleren.
Muhammed vertelt mij het verhaal van Salim, Farrid en de Roos van Umm-El-Tiel.
Tot in Al-Hasakah spreekt men van de Roos van Umm-El-Tiel, dochter van Sîn.
Tot in Quneitra en Daraa luistert elke man met open mond naar verhalen over haar schoonheid.
Er wordt gezegd dat zij weldra zou trouwen met de man die haar het juiste antwoord gaf op haar vraag.
– Wat is die vraag?
– Zij vraagt aan ieder die met haar trouwen wil hetzelfde: ‘Van waar kom je en wat heb jij voor mij meegebracht?’
In Aleppo leven de broers Salim en Farrid, afstammelingen der apkallu. Wellicht zal eén van hen de leider worden in het land. Het zijn vrienden, zegt men, maar ze gunnen elkaar het daglicht niet. Dappere krijgers waren het ook. De strijd had hen verenigd in het heldendom, maar nu het vrede is, zoeken zij de strijd op tussen henzelf.
Op een avond vatten Salim en Farrid het plan op om de Roos van Umm-El-Tiel te veroveren. Zij leven in de wijsheid der Apkallu, dus nee: geen van beiden neemt juwelen mee, of geurwaren of luxueuze gewaden. Farrid kiest als gift de tabletten waarop de Parshu der goden geschreven staan. Als Farrid Salim vraagt wat hij meeneemt, antwoordt deze mysterieus “wat ik heb”. Farrid is er niet gerust in. Wat het zou kunnen zijn dat Salim als geschenk mee heeft? Hij besluit dat hij absoluut als eerste in Umm-El-Tiel moet arriveren.
Umm-El-Tiel ligt op zes dagen reizen per kameel van Aleppo, maar Farrid schenkt die nacht nog al zijn bezittingen aan de magiër An-Uanna om een magisch tapijt te kopen dat hem op drie uur bij de Roos zal brengen.
’s Morgens ziet Salim nog net zijn broer verdwijnen aan de horizon. Ook hij vat de tocht aan, te voet. Een tocht van 3, 4 weken!
En Farrid arriveert inderdaad na drie uur al in het paleis van Sîn. En even later staat hij voor de Roos van Umm-El-Tiel, die nog honderd malen mooier is dan alles wat men van haar zegt. En de Roos vraagt:
– Van waar kom je en wat heb jij voor mij meegebracht?
– Van Aleppo en dit zijn de tabletten van Mie, met de heilige Parshu.
– Ach ongelukkige! Mijn man komt van Aleppo, ja, dat heeft het orakel mij gezegd, en hij is sterk en knap als gij, maar wat heb ik nu aan dat gekras in klei?
En met het vuur van de verontwaardiging kolkend in haar blauwe ogen, gooit ze de Parshu tabletten in scherven stuk en laat de arme Farrid uit het paleis zetten. Alles is hij kwijt, zijn rijkdom, de spreuken en de hoop te kunnen trouwen met de mooiste maagd van Assyria. Er rest hem niets dan wachten op zijn broer.
En Farrid wacht, en wacht, en wacht. Dagen, weken. Ondertussen werkt hij in de stad als beeldhouwer, want hun vader was beeldhouwer en de vader van hun vader was beeldhouwer. Na drie weken wordt Farrid echt heel ongerust over het lot van zijn broer. Hij werkt zolang dag en nacht tot hij genoeg heeft om een kameel te kopen en rijdt dezelfde dag nog de stad uit om zijn broer te zoeken.
Farrid komt net op tijd bij Salim die van dorst en honger dreigde om te komen. Zij zijn zo opgelucht dat ze elkaar gevonden hebben dat ze afspreken nooit meer onderling de strijd aan te gaan. En Farrid zegt:
– Salim, Salim, waarom ben je toch te voet gekomen? Er is hier niets dan woestijn!
– Farrid, ik was dwaas en dacht alleen te kunnen overleven hier, en zo mijn liefde te bewijzen voor de Roos.
– Ach Salim, als er iemand haar waardig is ben jij het, mijn broeder, jij moet trouwen met de Roos van Umm-El-Tiel!
– We zullen zien wat zij zegt, zegt Salim.
Aldus geschiedt. Salim vraagt een onderhoud in het paleis en Farrid gaat mee, om zijn broer indien nodig te beschermen tegen de toorn van de Roos. Salims ogen lichten op in het aanschijn van heur schoonheid die haars gelijke nergens kent. En ook hem vraagt zij:
– Van waar kom je en wat heb jij voor mij meegebracht?
– Van Aleppo kom ik, Schone en ik heb meegebracht wat ik heb.
– Ach zo. En wat mag dat wel zijn dan, gij sterke man? Ze zei het wat lacherig, want Salim was nog zwak van de reis.
– Wat ik heb meegebracht is wat ik heb gezien, dochter van Sîn. Ik heb de mensen van Aleppo gezien die mij toejuichten en geluk wensten toen ik vertrok. Ik heb mijn stad gezien vanuit de verte toen ik verder en verder van haar wegging. Ik heb dagenlang doorzworven de woestijn tussen onze landen, en nachtenlang onder het verre fonkelen der sterren de weg gezocht naar u. Ik heb de dood gezien die mij de onderwereld in wou lokken, maar mijn broer die gij geweigerd hebt, heeft mij gered. Ik heb de pracht van uw paleis gezien, en uw rijkdom is meer dan wat een legioen kan dragen. En ik heb uw schoonheid gezien, dochter van Sîn, zonder twijfel het mooiste wat bestaat op deze aarde.
– Hmm, aarzelde de Roos, met het tipje van haar tong verleidelijk strelende de glanzende tanden.
Salim zag haar aarzeling en zette door. Uit zijn broekzak haalde hij een klein steentje, rond van vorm en met de kleur van vruchtbare aarde. En hij zei:
– En ik wil u, ter verzegeling van de wil der goden, dit steentje schenken, dat mijn vader aan mijn moeder gaf, en voor hem zijn vader aan zijn moeder en zo verder tot de tijd der apkallu.
En dit gebaar bezegelde het huwelijk van Salim van Aleppo met de Roos van Umm-El-Tiel.
Ik vraag Muhammed waarom hij mij dit verhaal vertelt.
– Je kunt er uit leren, zegt hij. Dat schoonheid belangrijker is dan rijkdom en dat je familie het schoonste is wat er bestaat.En dat je niets ziet als je sneller wil zijn dan een kameel, en nog van die dingen…
– Ja goed, maar wat heb ik daaraan als ik seffens moet sterven?
– Tja, antwoordt hij, dat dacht ik ook toen ik het verhaal voor het eerst hoorde.
Hoog boven zijn grijnzende hoofd, in de volle schittering van de genadeloze zon, heft Muhammed zijn kromzwaard.
Ik word wakker bij mijn geliefde. We zijn tot glans verstrengeld, de zon herkent zich in haar gouden haar. Ik kijk naar het uur, schrik & zeg dat ik uit werken moet. Er volgt een kreuntje, ik doe mijn broek aan, mijn tenue. Ik ga zwijgend de berg af, één met haar, de ruimte is herleid tot singulariteit, de onze.
Ik sta te wachten op de bus, de lucht betrekt. De auto’s aan de overkant schuifelen de stad in die ik verlaat. Er verandert iets, als bij teken, overal. Een zwerm vogels vlucht schriekend zuidwaarts. Een blauwe Volvo versnelt & boort zich in de koffer van een Citroën voor hem. De chauffeurs stappen uit & slaan elkaar verrot.
Ik wil hier niets mee te maken hebben, dit is niet mijn dag. Laat het zijn.
Een jonge vrouw aan de overkant slaakt plots een kreet. Zij staart mij aan alsof ik Elvis ben. Ze ontknoopt haar loden jas, doet haar rok uit, gooit haar slipje op de steenweg & roept iets onverstaanbaars. Ze is zo geil dat ze de wind wil neuken.
Mijn bus komt eraan, een gevaarte met gele ogen. Ik grijp mijn portefeuille, & dan zie ik het: mijn abonnement is weg. Op de plaats waar het zat prijkt enkel het visitekaartje dat ik erachter had verstopt.
Fuck. Zou ze echt? Ja.
Ik zink. Ik ben een krab die letters krabbelt op de bodem van de zee. Ik murmel iets tegen de chauffeur, rijdt u maar door, ik heb het niet. Hij scheldt mij uit voor doffe lul. Dan zie ik haar komen, de berg af, mooi & lachend & zwaaiend met mijn abonnement. Ik denk niet dat ze weet dat het mijn droom is. Ze tongzoent haar vriendje & steekt mijn abo in de fik. Ik word wanhopig, wat staat mij te doen?
Een jongen komt aangefietst, wijkt uit voor mij die naar haar te roepen staan. Hij schuift uit, valt, een vrachtwagen probeert hem te ontwijken & slaat om. Ik hoor hoe zijn hoofd verbrijzeld wordt. De lucht verduistert verder, wolken trekken samen tot het zwarte kleed van de nacht. Dronken tieners hebben een grijze BMW buitgemaakt & knallen die de gevel in van een huis op tien meter van mij. De helft van hun auto ricocheert de baan op, het meisje wordt uit de wagen geslingerd & is dood vooraleer ze voor mijn voeten ploft. Een andere wagen stopt, een man stapt uit, valt op zijn knieën, begint te bidden midden op de weg. Jullie lopen lachend weg.
& Dan begrijp ik het. Er komen grillige scheuren in het beton. Iemand naast mij snijdt zich de keel over. Het gerommel in de verte zwelt aan tot een oorverdovende dreun.
Iedereen wist het al. Van ver, mijn richting uit, begint de aarde zich te splijten, met hemelhoge fonteinen van vuur. Shit. Ik heb nog een halve seconde, denk ik, net voor ik wakker word.
– Hoe leeg het leven is zonder onze liefde: volledig. De armen om elkaar, gekruist, fragiel, behoeftig. De woorden door elkaar, alsof het ratten zijn. De gebaren verzanden in een droog gefluister. Angst. Lelijkheid. De weg is weg, een doolhof zonder jou. Herinnering.
– Inderdaad. Woorden lijken op restanten. Weerloos verzet tegen het gebeurde. Het is zo ver. Alles is over. We praten niet meer, niets is nog nodig. Laat ons samen zitten. De hoofden gemuilkorfd tegen elkaar. Bidden dat het beter wordt.
– Alles is verloren. & Dan duikt het weer op. Mensen zijn mooi.
– Nee….nee…neen
Mensen zijn niet mooi..mensen zijn zus en zo zijn hier en daar maar nooit ergens…
– Goed, ik begrijp het. De horror is tijdelijk. Kom hier. Ik leg mijn vinger op de eeuwigheid. Het ogenblik is klaar. De duisternis wordt door het kreunen aangestoken. Verheldering is een gebaar. Er is pas stilte als het heeft gesneeuwd. De stemmen stemmen zich af op verlopen woorden. Stem voor mij. Ik ben toch goed voor jou. Jij bent het krullen van een opgebrande lucifer, daad bij het woord, melk bij de kat. Schat.
Ik draai mij uit de warmte van het gedane, ik leg mij neer bij wat ik ben. Geef mij het verslag, hoe verderfelijk ik ben. Ik streel je huid & lik je lippen naar een zwijgen toe, Ik was in jou & ging aan ons voorbij.
– Wat ik weet, wil ik niet weten. Wat ik zie, wil jij niet zien. Wat ik hoor is ruis. Mijn arm is onomwonden. Ik ben onbesproken. Mijn hand blijft ontoereikende. Wat ik voel, vermorzelt mij. Ik ben Niets, Alles wordt door mij verklaard. Het bloemetje mag blijven. De dag staart zich dood in de dag die niet bestaat. De weg blijft onbewogen. Laat mij met rust als ik schrijf. Het noodlot is van alle tijden.
