dageraad (3/5)

elke schaduw maakt op eender licht een lijn.
het zien denkt afstand tot een kras
afwijkend van de kras die beeld wil zijn,
geslepen spiegel van een zicht dat was.

de tijd wordt door elkaar gehaald op glas.
de gruwel staat met leven oog in oog
het scherpste beeld blijft altijd scherf,
lijn die van de dood het teken erft: verderf.

het gekscheerde maar, gunde zichzelf geen blik
de woorden zaten klaar in zinnen jij en ik
in monden met lippen rood van rode wijn.

een klad bloed zat in het spoelen plots,
een vleugje van een vlinder, vrij en trots.
uit de snede welde op een brede rups van pijn.

(uit: ‘Rigorisme (losse gedichten)’ – begonnen in 1994)