ViLT

6 januari 2016. de levensdraad is dunne rag, zilver op de dauw van morgen. het is een niets verstrikt in haar. de wereld is een web van duizenden spinnen en hun weven spelt alleen haar naam. het wil zichzelf herhalen terwijl het weet dat herhaling niet gebeuren kan. het houdt de wens als een sluier […]

[moment 38] 29 december 2015. het valt maar elke diepte is bekende diepte, het latere kruipt in de beleefde val van het eerdere. de ziel is uit het licht geknipt maar de wereld weigert te vergaan. de ochtend braakt haar stralen, het zonlicht kraakt de oogschellen open, en één der vette kraaien op het gras […]

23 december 2015. het ontdekt een veelvoud van zichzelf in haar, begint er zowaar van te houden. in strepen, kleuren, het herkent zijn wrevel in haar lach. haar lichaam is bijzonder gewillig vandaag, het vestigt hier en nu zijn hemelrijk. het randt haar aan. het stoot haar af. het sleept haar zachtjes bij de haren. […]

[moment 36] 23 december 2015. als het spreken kon, het zou zwijgen. de eens zo grote mensengod is heden louter droefenis, verbaal kabaal. er wordt verteld. het heeft de geschriften en de concordanties in huis, gans het kapitaal. elk woord is bengeldraad, het trekt eraan en draden rekken draden uit. het maakt het alleen maar […]

[moment 35] 20 december 2015. er is een storm, de deuren klapperen. de maan heeft zich verscholen, schichtige flarden wolken fluisteren angstig haar naam. het kruipt dieper en dichter bij haar tot het er niet meer is. voor een het is afwezigheid al heel wat. de ramen zijn intact, verzekert het zich. nog een slok […]

[moment 34] 20 december 2015. het, ondergetekende, is patiënt, de dragende. zijn liefde is verlaten huis, zijn daden ziektebeeld. elk antwoord is een vraag naar verder onderzoek, de woorden zijn slechts symptomen, maar ook de ware toedracht is en was nooit echt. het wordt beladen met gebrek dat het nooit kende, vermeend gemis dat in […]

[moment 33] 19 december 2015. de tijd heeft afgedaan. het nu is weg.elke diagnose is meteen prognose: niets voelt het. het bestand is gedeletet. het zwart omgeeft het als gegoten. de kartels niets rondom grijpen gretig in het niets dat het geworden is. waar de woorden liefde, pracht en praal eerder nog stonden en de […]

[moment 32] geluk bestaat slechts bij momenten. het is, net als de liefde, geen goed dat ons gegeven is, maar een opdracht, een dwingend verzoek tot het schenken ervan, aan de ander. hoogst gelukkig is dan ook de mens die zich even weet van plaats en tijd ontheven, en van zichzelf verlost, verloren in de […]

[moment 31] 16 december 2015. uit het ergste leed komt voort subliem genot. uit de wanhoop immers is de taal verdreven: zo, wanhopig leven heeft een zuiver zicht. zo, het ziet zich naakt geboren, sterven, en leest in beelden gans het lot. zo, de duisternis offreert het licht aan uitgelezen ogen en in dat licht […]

[moment 30] 12 december 2015. in de zich tot duur ontrafelende tijdloosheid mengen zich de slierten zaligheid met slijm en slijk tot een slingerende amplitude van genot. niemand, ‘zij’ of ‘het’ of wie of wat dan ook, beseft wat Zij in hen heeft aangericht. ooit misschien, wanneer het zwarte deken van de dood ons overvalt, […]

[moment 29] 7 december 2015. de tijd heeft meerdere dimensies. geschiedenis herhaalt zich niet. geen lijn verbindt een tijdloos punt aan het vaste van een dode blok gebeurtenis. de kosmos is een schatting die elk moment opnieuw verworpen wordt: god was de rede ingebed in de psychose van de mathesis. de mens is niet: twee […]

[moment 28] 6 december 2015. het lichaam dat haar lichaam raakt is algeheel gebrek aan toeval, onafwendbaar als eclips, gehoorzaam aan de wet van elke constellatie en in zijn raken reine ballistiek. de tijd verliest zijn spel. het is zon en haar maan is in zijn stralen goudomrand. kraters verdwijnen, vlekken slaan als duizend tongen […]

[moment 27] 4 december 2015. in de verdovende omzwachteling van het verlangen zijn er helaas ook momenten van verplaatsing, afleiding, splijting. vermaledijde dingen die je wel of beter niet kan doen, ogenblikken waarop de tijd zijn stilstand ziet en aan zichzelf begint te vreten. ook de vergetelheid heeft haar prijs. in de omarming evenwel bevestigt […]

[moment 26] 4 december 2015. na en achter de wereld van de anderen, is er het en haar. en haar en het. en wat voor hen daar vertoevende alles is, is nergens in de wereld, en niets voor iedereen. ‘de wereld is de wereld is de wereld in het water in een fles vol vodkaka’. […]

4 december 2015. de nacht is hard. de koude dringt zich op in de winterroosjes op de ramen en slaat dan toe. zij plooien van hun bloei de kelkjes naar het stille sterven toe, hun stengels zwiepen na in het striemen van de regen. de wind blaast hen de walm van de humane weelde toe. […]

[moment 24] 30 november 2015. kijk. de einder is een horizon in lichterlaaie die maar niet tot een besluit kan komen. het gelaat oogt triest en oneindig eenzaam, vervallen in zichzelf, een donkere kapel in het bos. de hemel is onbereikbaar. boomstammen heffen een doodse stilte aan. er verschijnt een hoofding van geluid en het […]

[moment 23] 28 november 2015. ‘wij’. ‘ons’. die gruwelijke woorden. in het fabelrijk van de beschreven verbanden doet de eenzaamheid haar zin. de liefde? een wolf die zichzelf de poot afknauwde om aan de hel te ontsnappen waarin ‘wij’ samen waren. het zegt vandaag : ‘de afschuw voor de dood is het leven, de angst […]

[moment 22] 24 november 2015. nog even en het heeft zijn uitgeleefde toekomst ingehaald. het woord is al weg, de straat ervan is opgebroken. er stijgt nog zang op van voltooiing waarin het zweven kan terwijl de wereld barst van zelfgenoegzaamheid. een mot zeikt het wat complimenten in de mond. één cluster van klanken wil […]

[moment 21] 23 november 2015. het zwijgen heeft haar middelpunt gevonden: woorden slaan de handen in elkaar, zin speelt in gedachteloze zinnen. het gebaar doorbreekt de pose, bloed wil spatten, vingers grijpen, nijpen en in holtes dringen. zeven maagden doorprikken driftig met hun apparaten de leugens van het maagdenvlies. engelen storten zich als vliegen in […]

[moment 20] 20 november 2015. de schoonheid van een gedachte zit gevangen in het denken van de gedachte, het is een opgepropte vlinder wachtend op bevrijding uit zijn cocon. aanhoor het weke gefladder dat uitbreekt, zie hoe er wat slijm druipt, voel het ontzag wanneer het tere leven plots een wonderlijke draak wordt, een gevleugelde […]