journal intime #107

jr 107 – formidables ébullitions internes – WAPEN

een sleutelgegeven in mijn leventje is mijn bijziendheid: ik ben redelijk zwaar myoop, -4,5 aan het rechteroog, -11,5 aan het linker. het grote verschil tussen de twee ogen is vrij uitzonderlijk heb ik mij laten vertellen.

tot het eerste studiejaar, dus heel de kleuterklas, was dat niemand opgevallen, maar toen moest er van het bord gelezen worden en dat lukte niet echt. tot die tijd had ik dus een radicaal verschillende visie op de realiteit, letterlijk dan.

ik heb altijd vermoed dat mijn breintje door de nood aan compensatie voor het gebrek aan eenduidige visuele informatie behoorlijk euh, aparte denkwegen heeft ontwikkeld in die eerste jaren, en dat ik mede daardoor zo’n rare kwispel geworden ben.

afgezien daarvan ben ik gewoon krankjorum en totaal mesjogge, maar dat is bekend.

---

Jean Oury beschrijft in zijn ‘Création en Schizophrenie’ herhaaldelijk het schizofrene gedrag van zijn patiënten, vooral ook van diegenen die zich te buiten gaan aan een onstuitbare creatiedrang, als een genezingsproces na de traumatische apocalyps van de psychose: het mentale systeem zoekt zich een nieuwe leefbaarheid in relatie tot het onleefbare echte en daardoor zien we de patient ook gedreven bedrijvig in de zone van de ‘Fabrique du Pré’ , de Lacaanse orde van het Echte.

het verschil tussen de ‘art brut’ van die patiënten en de ‘oeuvres’ van mensen als Van Gogh en Artaud ligt ‘m vaak al daar, objectief in dat de meeste patiënten eerder toevallig, na een instorting, grijpen naar de creatieve middelen om zich een nieuwe band te vormen met die fameuze werkelijkheid van ons, hypocriete normopathen en zij die zich oprecht voordoen als ‘normalen’ of sociaal-geadapteerden.

ik maak er nu wat een karikatuur van, maar bij Artaud en Van Gogh is het duidelijk dan een terugvallen op een reeds werkende ‘band’ met de realiteit, want zij gebruikten beiden reeds lang voor hun ‘umwendung’ hun ‘Kunst’ als communicatie met de Ander en als dialoog met zichzelf en als verweer tegen het oprukkende Echte.

die functies heeft het zowat, denk ik, maar dan ook voor iedereen, elk specimen van onze soort:

1. artificiële brug naar buiten, daar waar er om redenen geen sprake kan zijn van een ‘vanzelfsprekende’ verhouding tot de Ander (Bildung?)
2. constituerende dialoog met het zelf, ook al als compensatie voor de eenzaamheid
3. een manier om het exces aan stuwing vanuit het Echte verwerkt te krijgen (de Freudiaanse sublimatie?)
4. een manier om de blokkades veroorzaakt door de resten van de perforaties van het Echte (de steenpuisten waar Artaud gewag van maakt, de inerte blokken van de materie van de dingen die hun destin nervrotique komen opeisen) te doorbreken/ op te lossen (garagefunctie, het gewone onderhoud, iedereen die het vlaggen heeft kent dat wel, als je geen toegang krijgt tot uw garage riskeer je zwaar verslaafd te raken aan vervangverslavingen zoals drank, drugs of medicijnen, eetstoornissen en seksverslavingen kunnen ook die functie krijgen, maar pas op want seks kan elk van deze vier functies net zo goed vervullen zodat het geheel onduidelijk wordt of Don Juan niet de grootste kunstenaar aller tijden moet worden genoemd. de jury kan er Kierkegaard op nalezen…)

misschien moet ik het lijstje nog aanvullen, maar die 4 functies maken dat we pas van een mentaal gezond individu kunnen spreken als het individu een of meerdere creatieve routines (of seks dus) heeft ontwikkeld / ter beschikking die deze functies voor haar/hem/hen hebben. d’r moet alleszins nog een en ander gesitueerd worden in het Spiegelmeer der Erotomanen (broeder Artaud heeft mij opgedragen om het Freud-Lacan verbond der zielepeuteraars zo te benoemen.) misschien was Sylvia toch beter bij Bataille gebleven, hoor.

maar neen, Zij, la Maklès, zij staat daar allemaal boven. soit. te laat zijn we toch….

en bij alles van instorting, het hele gamma gaande van dipje tot apocalyptische psychose, kan het mentaal gezonde individu daarop terugvallen è. men zal begrijpen dat mijn idee van ‘mentale gezondheid’ bij gebrek aan ‘essentie’ nooit absoluut kan zijn, maar altijd relatief aan de omstandigheden. zo zie ik mij perfect in staat om van personen die gedrag vertonen dat in elke samenlevingskring zonder de minste twijfel gecatalogiseerd zou worden als ‘zot’, ‘waanzinnig’ of enige andere variant van dat label, om van dat soort kwispels en kweddels te zeggen dat zij in perfecte mentale gezondheid verkeren.

tja.

ik denk dat je het in de richting van Leibniz’ idee van de best mogelijke wereld moet zoeken, mijn concept van ‘mentale gezondheid’, hier, nu ik het al uitschrijvende aan het opbouwen ben.

wat is de Neo-Kathedraalse Bouwkunde toch overheerlijk simpel en oogverblindend waanzinnig! soms vraag ik mij toch af wat er mis met jullie dat jullie niet eens aan een crypteke ofzo begonnen zijn, maar bon, ’t zal er niet in zitten zekers…