jt89 – une existence délirante – TRAAG
We zullen, vrees ik, na Derrida’s ‘differance‘ ook nog iets als de ‘existance‘ moeten uitvinden, anders geraken we er nooit uit. Oury plaveit ook maar wat verder aan de doodlopende weg van het patriarchale denken, want wat de ‘existence délirante’ die hij vandaag in mijn lezing wil munten ook zou mogen zijn: het kán niet, wat hij beoogt en de manier waarop hij tot zulk een begrip wil geraken lijken mij tot mislukken gedoemd.
Elke vorm van ‘délire’, het woord zegt het zelf, laat de lezing van het Gebeuren als een zijnde los. Wanneer een délire zich voordoet ont-leest het alle ‘werkelijkheid’ van het zijn van het echte, inclusief de Reële orde van Lacan en de ‘fabrique du Pré’ van Ponge/Oury.
Mijn ‘Muze’, mijn Delische Délie, mijn paradoxaal afwezige LAIS – ik ken haar maar al te goed – ontbindt geheel de zijnsorde, da’s nou net heel het opzet, dat je dat al schrijvende toelaat. Je wordt als auteur pas een poort voor de doorgang van de lyriek als je jezelf op ‘af’ kan zetten.
Van de ‘daad’ van het schrijven, je handelingen tijdens het schrijven herinner je je achteraf nauwelijks iets en het resultaat, de woorden die je schreef herken je helemaal niet als ‘jouw woorden’. Je wordt er dan ook heel erg bescheiden van.
Waartoe Lacan noch blijkbaar Oury bereid of capabel toe waren is om de vanzelfsprekendheid van het Zijn en de Dingen ook in de eigen geschriften het zwijgen op te leggen.
De ‘instance’ van Hölderlin/Artaud/Van Gogh die Oury op 1 april 1987 in zijn lezing laat zwemmen is in feite een halfslachtige insistance op het onmogelijke: een controleerbare exitstrategie uit de lockdown van het fallocratische Zijn en zijn kapitale orde van de Dingen. Als de m.i. onvermijdelijke transitie wil slagen, zullen we doortastender te werk moeten gaan, of eerder: de ‘abdicatie’ van Pessoa ernstig nemen en onze eigen overgave ondertekenen. Maar daar lijkt onze huidige megalomane en uiterst nijdige mannenwereld helemaal niet toe bereid.
Want de drang van Echte laat zich niet commodifiëren tot enig handelbaar ‘concept’ in de theorie zolang die op dezelfde leest geschoeid is. Het commando van de Apollo-torso van Rilke klinkt hier door: “du must dein Leben ändern”. En de nederlaag van Artaud, hoezeer we de heroïek ervan bewonderen, het eenzame lijden van Van Gogh, de wanhoopsdaad van Réquichot, hoe erg we die ook betreuren: het defenestreert de facto elk denkbaar alternatief.
Eén van de onmisbare tools (roeispanen in de reddingssloepen) in die transitie is, zo vermoed ik toch, de ontwikkeling van een schrift van het Echte, een Écriture du Réel waarmee we de nodeloze complexiteit van de Zijnsnegatie kunnen omzeilen. Dan kan iedereen het gewoon zien gebeuren en het mirakel van de Lyriek zelf ervaren. En dan zal het vreselijke lijden van al mijn voorgangers in dit onderzoek, deze Alchemie van het Echte, ook niet langer vergeefs geweest zijn.
Want ondanks hun falen, hun eigen tragische resistentie tonen zij in hun werk ons wel de weg ernaar toe. Je moet het alleen niet willen begrijpen, je dient het nederig te aanvaarden en laten gebeuren. “Let the mystery be’.
rev. dv@CHC
over het journal intime -programma
pseudo-code van het programma:
gegeven:geste: het pad van de primaire, spontane bewegingschrijfleeslus: herhaling van de geste die zich gaandeweg stabiliseert binnen de corridor van de gestecorridor: het tijdruimtelijke vlak waarbinnen de geste zich herhalen kan zoals geprojecteerd op een 2D schrijfvlakjij, je: een participant aan het journal intime programma
het journal intime is een dagelijks algoritmisch uitgevoerde handeling (functie);
je wordt wakkeren je doet onmiddellijk dit (géén andere bewuste handeling ervoor): je beeldt jezelf een geste in eventueel gelinkt aan een woord of een fraseje neemt de blocnote en initieert de schrijfleeslusje vocaliseert daarbij het woord of de fraseals je merkt dat de herhaling zich gestabiliseerd heeft tot een gesteneem je jouw vocalisatie voor minstens vier iteraties opteken je de geste
je leest in een boek in een vreemde taal (eender welke, niet je moedertaal) tot je een fragment tegenkomt waarvan je denkt dat het kan dienen als 'titel' of 'benoeming' van de geschreeftekende schrijfleeslus
uitvoer van het programma:
– een potloodtekening met een titel in een vreemde taal
– een geluidsopname van vier herhalingen van 1 uitgesproken woord of frase in het Nederlands (met NL tongval)
– (optioneel) een commentaar in proza
de journal intime routine
is een vrij exemplarisch, grafologisch NKdeE-onderzoeksprogramma.
de uitvoer ervan wordt hier gepubliceerd in het Publieke Domein
rev. dv@CGM
~
copyright ‘ViLT //dagwerk van dirk vekemans’:
CC0 1.0 Universal (CC0 1.0) Public Domain Dedication
dit werk is met liefde opgedragen aan de arbeider, huizenbouwer, muzikant en kunstschilder Julien Vekemans (26/06-1940 – 09/11-2007)
contact: dirkvekemans@yahoo.com
VOLG dirkvekemans.be
Vul je mailadres hieronder in en je krijgt elke dag het werk zo in je mailbox, gratis. jouw mailadres wordt verder niet gedeeld, gebruikt of anderszins bekend gemaakt. Met opzeglink in elke mail.
de
Neue Kathedrale des erotischen Elends
wil onafhankelijk blijven publiceren, zónder subsidie of commerciële sponsors
en dus ook zónder (al dan niet verdoken) exploitatie van gebruikersdata
en geheel vrij van reclame.
steun de NKdeE en de Vrije Lyriek
en koop een Radio Klebnikov CD op BANDCAMP:
