jt108 – la vérité torride d’un soleil de deux heures de l’après-midi – STEEN
de monologen van Artaud zijn horzels die rond het zwarte gat van het Echte cirkelen en elk facet van je innerlijke stem mee willen sleuren in dat gat.
de onderwerpen zijn excuses om de bewegingen te kunnen uitvoeren, elke boodschap of betekenis is secundair, een bijzaak omdat je nou eenmaal een zaak nodig hebt om de lezer erbij te houden.
de lezer is de ander die hij zelf niet kan zijn omdat hij enkel schrijvende iemand is, alleen zo redt hij zich van de complete desintegratie. zolang hij schrijft is hij de lezer en de lezer overleeft (‘Oedipus Rex‘).
in de betogen volgt hij het parcour, elk woord ligt precies op de juiste plaats op het parcour want hij kan enkel die beweging maken en bij die beweging ja daar ligt dat woord daar, en nergens anders.
het accurate van de expressie bij Artaud is een vanzelfsprekendheid, hij beweegt zich immers net als Réquichot aan de binnenkant van zijn schrijven, van zijn denken, van zijn veelvuldig afgebeelde schedel: “à l’interieur de sa pensée” zo zegt Réquichot het. ‘Inside het Mombakkes’
de feiten, de details de doeken van van Gogh het is theater, een opstelling waarbij elk detail betekenisvol is omdat het daar en dan daar moet zijn. er kan niks fout gaan, het stuk is al geschreven, het programma loopt.
maar wat is het dan? wat drukt Artaud uit? wat is zijn expressie en waarom raakt die ons zo diep zonder dat we kunnen duiden waarom?
wat denken we dan wel niet dat hij gezegd heeft als hij is uitgeraasd, als we het woordje Popocatepetl met een vraagteken de tekst van ‘Van Gogh Le suicidé de la societé’ zullen zien afsluiten binnen enkele dagen want ik lees het boekje heel erg traag en in kleine stukjes?
elk jaar wordt er weer meer geschreven in antwoord op die vragen, de stapel is al lang een werf van stapels geworden, Guust Flater heeft er zijn hol in gemaakt. ‘Inside het Mombakkes II‘
niks. nada, ingetinge. alles wat we daarop antwoorden is totaal naast de kwestie. want wat er bij de lectuur van Artaud gebeurt is enkel dat Artaud gebeurt in onze lezing die dus eigenlijk een (her)schepping is van het gebeuren dat Antonin Artaud werd genoemd, geen representatie maar een recreatie, een occult roeren in de ketel van onze gedachten en een alchimistisch opgewekte ‘création’ die tegelijk een ‘croissance’ is, een wildgroei, een kanker van de gestes die Artaud als een voleerde sjamaan aanbracht in het vaste kluwen van zijn taal. zolang het Frans van Artaud gesproken en begrepen wordt, zal deze ‘recreatie’ mogelijk blijven en zullen de gevolgen even ‘dramatisch’ zijn. ‘I put a Spell on you’
dramatisch want het is theater en het is tragedie want het toont, telkens weer en telkens even doeltreffend, de vernietiging van Antonin Artaud, hoe het kosmische Rot aka de Natuur hem verteerd: als we de brandmerken, de gloeipunten van zijn sigaretten volgen die hij even precies plaatst in het vloeipapier van de Franse taal dan Vincent Van Gogh zijn penseelstreken op het doek weet te toveren, dan beleven we de récréation van het stuk ‘le Sort d’ Artaud le Momo’ aka ‘Inside het Mombakkes’ .
en het is een theater van de wreedheid dat ons allen raakt omdat het ook ons overkomt, alleen zitten wij in de donkerrode pluchen zetels van de parterre van de gepriviligeerde realiteit, of op een der balkons van de al goedkopere werkelijkheid, of misschien zelfs hoog in de vogelenbak van de waan te roepen en te schelden dat het allemaal maar fake is en fictie, maar hoedanook zijn we beter af dan de ontelbare massa’s ontelbaren die buiten het doodeenvoudige, hypernormale kreperen ondergaan, zonder enige mogelijkheid om ‘afstand te nemen’.
maar alles is beter dan zelf op de planken te staan want daar voel en beleef je van iedereen alles, daar ben je het levende eindje van de samenleving dat door de samenleving wordt afgebonden en als een clitoris betast en bevingerd wordt en beknepen en gemarteld tot het zich spartelend zelfmoordt en uitspat in het geil en het bloed.
en als jou reactie daarop is dat je ‘afstand neemt’ en ‘je erover zet’ (“get over it”, Ros Murray) ja dan heb je nog niet door, of dan wil je niet begrijpen dat het theater waarin je het stuk mocht bijwonen integraal deel uitmaakt van het stuk en dat je wel uit het theater kan stappen en naar huis rijden naar je lieve man en je kindjes of je poesje of hondje, maar dat je het Stuk* zelf nooit kan verlaten, tenzij dan als niet-meer-jij, maar zelfs dan zijn er geen garanties.
ah nee: heb jij de indruk dat Artaud al uit het Stuk verdwenen is? uit
‘le Sort d’ Artaud le Momo’ aka ‘Inside het Mombakkes’ aka ‘Het Zou Zomaar Kunnen’.
Strindberg wist dat, Von Gogh wist dat, Hölderlin wist dat, Nietzsche wist dat, Gerard de Nerval wist dat, Velimir Chlebnikov wist dat, Paul Celan wist dat, Antonin Artaud wist dat en ja, tja, nu weet jij het ook è.
“neen, 1,5 meter is goed hoor, verder hoeft niet, zo verzekert men ons”.
“idd. : dit NKdeE-seizoen is het jaar van de angst”.
“neen, de haat is volgend jaar pas, vanaf september dus”.
“haha, neeje, voor mij hoeft dat niet hoor, ik heb heel deze toestand ook nergens aangevraagd of zo è.” “laat ons hopen, ja”
“ja, jij ook. doei!“
over het journal intime -programma
pseudo-code van het programma:
gegeven:geste: het pad van de primaire, spontane bewegingschrijfleeslus: herhaling van de geste die zich gaandeweg stabiliseert binnen de corridor van de gestecorridor: het tijdruimtelijke vlak waarbinnen de geste zich herhalen kan zoals geprojecteerd op een 2D schrijfvlakjij, je: een participant aan het journal intime programma
het journal intime is een dagelijks algoritmisch uitgevoerde handeling (functie);
je wordt wakkeren je doet onmiddellijk dit (géén andere bewuste handeling ervoor): je beeldt jezelf een geste in eventueel gelinkt aan een woord of een fraseje neemt de blocnote en initieert de schrijfleeslusje vocaliseert daarbij het woord of de fraseals je merkt dat de herhaling zich gestabiliseerd heeft tot een gesteneem je jouw vocalisatie voor minstens vier iteraties op
teken je de geste
je leest in een boek in een vreemde taal (eender welke, niet je moedertaal) tot je een fragment tegenkomt waarvan je denkt dat het kan dienen als 'titel' of 'benoeming' van de geschreeftekende schrijfleeslus
uitvoer van het programma:
– een potloodtekening met een titel in een vreemde taal
– een geluidsopname van vier herhalingen van 1 uitgesproken woord of frase in het Nederlands (met NL tongval)
– enkele universa aan nieuwe betekenissen
journal intime is een gratis NKdeE-programma
*als sommigen hierbij in het Leuvense weer last krijgen van hun megalomane Koenstencentrumpsychose kan ik de zelfmoordlijn aanbevelen, erg classy en meegaand, of tja, doe het gewoon è, voor papa en mama zal het toch nooit goed genoeg zijn wat je doet…
