jt 101 – Qu’en est-il du réel de la réalité sociale – WERELD
Jean Oury besluit* zijn sessies in zijn zalige boek ‘Création et Schizophrénie’ met een krachtige ‘rappel’ aan eenieder die wil toegeven aan de neiging om breedvoerig en complex te gaan zwanzen in deze materie, zijnde de relatie tussen psychopathologie en esthetische creativiteit..
want hoe is het niet gesteld met het echte van de sociale realiteit ? Oury schuwt de ‘sterke taal ‘ niet als het daarom gaat want daar kan je niet anders dan met plaatsvervangende schaamte toe te geven dat we wel maar al te graag uitpakken met de wonderlijke ‘creaties’ van onze ‘gekken’, maar dat deze lijdende individuen vaak met Van Gogh gemeen hebben dat ze in erbarmelijke omstandigheden moeten leven, dat er nauwelijks rekening wordt gehouden met hun werkelijke noden, dat daar eigenlijk geen interesse meer voor is, dat alles draait om ‘werkbaarheid’, dat elke centiem dubbel wordt omgedraaid als het hun levensomstandigheden of aanbod van therapieën betreft, enfin, ik wil daarvan graag het oordeel aan uw eigen eer en geweten overlaten, u kan zich daar zelf over informeren, die sociaal-maatschappelijke kritiek is niet een taak die ik op mij wens te nemen, ik weiger die uit mij uit ervaring bekende onkunde en in het belang van de rest van het NKdeE onderzoek en ach, ik zie er eerlijk gezegd ook het nut niet (meer) van in.
in elk kapitalistisch systeem moet en zal het individu genormaliseerd worden, dat is inherent aan de kwantificerende logica, de programmacode van het kapitalisme: als je niet aan de normen beantwoordt, tel je niet mee. en als we je niet kunnen tellen, ben je afvoer, voer voor whatever als het maar ‘af’ is. en uit. of op z’n minst onzichtbaar. af, gewoon.
en een taboe is nooit zomaar taboe è.
om die evidente patstelling er toch ewa in te wrijven is het volgende ‘boek’ dat we gaan lezen in onze dagelijkse zoektocht naar een passend stukje anderstalige tekst om als titel te bezigen bij onze dagelijkse krabbel de fulminerende tekst van Antonin Artaud over Vincent van Gogh.
ik kijk er alvast naar uit!
*de tekst van het publiek debat dat Oury had met filosoof Henri Maldiney in het Centre Pompidou op 28-01-1988 staat ook nog afgedrukt in het boek, daar kom ik later nog op terug.
over het journal intime -programma
pseudo-code van het programma:
gegeven:geste: het pad van de primaire, spontane bewegingschrijfleeslus: herhaling van de geste die zich gaandeweg stabiliseert binnen de corridor van de gestecorridor: het tijdruimtelijke vlak waarbinnen de geste zich herhalen kan zoals geprojecteerd op een 2D schrijfvlakjij, je: een participant aan het journal intime programma
het journal intime is een dagelijks algoritmisch uitgevoerde handeling (functie);
je wordt wakkeren je doet onmiddellijk dit (géén andere bewuste handeling ervoor): je beeldt jezelf een geste in eventueel gelinkt aan een woord of een fraseje neemt de blocnote en initieert de schrijfleeslusje vocaliseert daarbij het woord of de fraseals je merkt dat de herhaling zich gestabiliseerd heeft tot een gesteneem je jouw vocalisatie voor minstens vier iteraties op
teken je de geste
je leest in een boek in een vreemde taal (eender welke, niet je moedertaal) tot je een fragment tegenkomt waarvan je denkt dat het kan dienen als 'titel' of 'benoeming' van de geschreeftekende schrijfleeslus
uitvoer van het programma:
– een potloodtekening met een titel in een vreemde taal
– een geluidsopname van vier herhalingen van 1 uitgesproken woord of frase in het Nederlands (met NL tongval)
– enkele universa aan nieuwe betekenissen
journal intime is een gratis NKdeE-programma
portretgeste #3 – ‘lynx die loert in het woud van het gewilde en sprokkelt voor het nest in de vergetelheid het sterfhout van het ogenblik, bliksemlicht verhard tot spreuken’
