dit is mijn verworvenheid

oktoberlicht dat strak de stad kadreert
en ’s morgens zilver klavecimbels
uit de ramen gooit. spiegelzang van

meisjeskoren, gouden stemmen
weven tegendraads een web
van onontkoombaar zinsbedrog.

bussen kermen schrijnend liefdespijnen,
auto’s remmen stil met mededogen,
fietsers murwen zich subtiel naar coda’s.

onverholen stamel ik mijn kindertaal,
luider bral ik van plezier nu alles botst
met hoe mijn stem uw dode wereld raakt.

nergens voel ik pijn, niets ben ik dan
dit, het onvermoeibaar spel van hier
uw licht te zijn en daar uw donkerte

en overal en nergens kathedraal.

inputtekst (1992):

uit de vroege geschriften (1992-93)

de teksten uit dit boekje zijn mee opgenomen in Rigorisme: