BKd

uit de oneindige lus van de Samsara geraken is voor Boeddhisten en Hindoeïsten een uiterst respectabel levensdoel, hoe klein ook de kans dat je daarin ooit zal slagen. deze mensen geloven dus in een individuele geest of ziel die gevangen zit in die lus van dood en wedergeboorte.

in het monotheïstisch paternalistisch westerse denken kan je dat soort zaligheid bereiken door je hemel te ‘verdienen’, een kwantificatie van het Niets die bepalend is geworden voor de karikatuur van de mens als consument gevangen in de negatieve spiraal van het Hebben en het Zijn. het individualisme viert zo, sinds de ‘dood van God’ uiteindelijk hoogtij in de nihilistische orgie van nijd die we thans beleven. er komt dan, zoals te zien is op de tekening, een scheidingslijn tussen ‘winnaars’ die naar de hemel mogen en verliezers die in de hel belanden.

de Harusmuze neigt hier naar het Taoïsme waarin het individuele leven enkel een expressie is van de universele Wereldziel. de mens ‘heeft’ geen individuele Ziel die ‘bestaat’ in het kwantificerende Zijn.
er zijn geen winnaars of verliezers en je kan je eigen ziel niet redden want die heb je niet. het ik is een voor ons levensnoodzakelijke constructie bovenop het Echte dat niet ‘is’ of ‘bestaat’ maar dat gebeurt.

maar waarom dan, waarom gebeurt het en waarom gebeurt het zo? alle waarom-vragen worden in de Kathedraalse Leer, net als in het Taoïsme overigens, beantwoord met het afdoende antwoord dat heel het Zijn en al het Hebben van de dominante orde maar ook het individualisme van het Boeddhisme verwerpt: “het zal u leren!”

kintsugi (“gouden naden”) is de Japanse kunst van het herstellen die van de herstelling een versiering maakt en zo niet alleen benadrukt dat alles vergankelijk is maar ook de ijdelheid van het herstellen in de kijker zet.

de artisanale praktijk wordt in verband gebracht met de wabi-sabi idee in de Japanse cultuur zoals die in het Boeddhisme is ontwikkeld.

de Harusmuze heeft daar het geduld niet voor.
kapot is kapot en scherven brengen geluk.

het Fregat van de Vrije Lyriek wordt aangedreven door onomatopeeën uit de verzen van Poeshkin.