natte maan

In plassen zwart, verregend op het asfalt
is er het karige fonkelen. Het droeve glimmen
van het stille dat bewegen wil. Zwijgen zuigt
het zwijgen naar het zwijgen, vingers leggen

vingers op de snee en wrijven het bloed
uit in het grauw van de wonde. Kaal huivert
een boom zich de bladeren af en duister
kust de mond het zwart in dat oog. De leegte

mirakelt: tranen bergen tranen glanzend en
traag in de gaten. Zie. Het in. De diepe glans.
Het ganse deel. Klop van ’t rafelkleed der doden
alle lichten af. Voel. Git. Lust leeft waar het rokt.

invoer (2017) – voor ‘finis mundi’