Het onleesbare verhaal

Het verhaal gebeurt, elke dag, je ziet het, maar het is onleesbaar. Het lijkt de echte wereld wel. Het doe-het-ook-zelf programma ‘Het onleesbare verhaal’ is een nieuwe oefening in ‘asemisch schrift‘.

Speciaal bedacht voor Pand 26, een gloednieuw huis vol verhalen in Tienen (pre-opening 15/06/2025).

programma init

Mijn grafische ‘programma’s’ of procedures ontstaan telkens uit series van spontane werkjes… De tijd vóór zo’n procedure wordt geformaliseerd in algoritmische stappen noem ik de init-faze van het beoogde programma.

expo Pand 26

Het onleesbare verhaal zoals gepresenteerd op de tentoonstelling van Pand 26

run1

Een ‘run’ of, in het Nederlands, de loop van een grafisch programma zoals ik dat ontwerp, bestaat uit een dag aan dag herhaling van de te volgen procedure.

Deze eerste run hoop ik vol te houden zolang de tentoonstelling in Pand 26 loopt (ong. 3 maanden). De 3-lettercombinatie in de signatuur is de datum waarop het ‘onleesbaar vers’ gemaakt werd in het cyclische datumformaat dat ik overal gebruik (eerste letter= jaar, tweede=maand, derde =dag).

In de loop van een grafisch programma zorgt de gewoontevorming vanzelf voor een cultivatie van de creatieve bezigheid. Voor mij is creativiteit geen ‘kunst’ met het oog op verhandelbare productie maar een deugddoende, anonieme deelname in de gebeurte van maximaal gedeelde schoonheid. De waarde ligt in de bezigheid, niet in het resultaat. Het resultaat is ‘geslaagd’ als het aanzet tot deelname of variatie.

Het grafische programma is opgezet als een mediator van een ‘collectieve’, participatieve schoonheidservaring.

dag 1-17

dag 18-34

dag 1-17

钟摆书写

Zhōngbǎi shūxiě (‘slingerschrift’ in het Chinees) is een 29-dagen lang uitgevoerde variatie op het ‘Illisibles’-programma hierboven. In deze variatie werd er dagelijks op zwart papier eerst twee slingerende lijnen getekend die elkaar op diverse plaatsen kruisen zodat er ronde vormen ontstaan, een beetje zoals je een opgeblazen ballon in gedraaide segmenten kan verdelen. De aldus ontstane vlakken worden vervolgens ingekleurd met wit en blauw.
De ‘niveaus’ (ENG ‘levels’) van het gefotografeerde werkje worden in Photoshop opgetrokken zodat het zwart echt zwart wordt en de illusie van ‘een lichtgevende slinger in de ruimte‘ maximaal aanwezig is.

In mijn fantasie levert dat een heus visionair beeld op van, in het Clauwaerts ¹Regine Clauwaert was destijds de uitmuntende presentatrice van het BRT-programma ‘Kunstzaken’. In die hoedanigheid las zij vaak erg hoogvliegende theoretische excursies van of over hedendaagse ‘kunstenaars’ en hun werken. Dat soort taalgebruik liet een grote indruk op mij achter, vandaar de lopende grap van het ‘Clauwaerts’ waarin ik mijn eigen werkjes becommentarieer., “een recursie van het leven op meta-astronomische schaal. Of infra-quantum, maar da’s hetzelfde”. Het oogt alleszins bepaald goed, vind ik.

Concatinatie

Van grafische programma’s zoals P’TiX en ‘Het onleesbare verhaal’ kan je niet alleen variaties maken zoals 钟摆书写, je kan ze ook ‘concatineren’, de term die ik gebruik voor het koppelen van de uitvoer van 1 programma aan de invoer van een ander.

Hier gebruik ik de uitvoer van ‘Het onleesbare verhaal’ als invoer voor een variatie op het P’Tix programma: ik gebruik een ‘vers’ uit het onleesbare epos als ‘invoervlek’ voor een P’Tix potloodtekening. Het volstaat om de invoer een kwart te draaien om een geschikte onleesbare ‘vlek’ te bekomen.

Echt interessant wordt deze oefening natuurlijk pas wanneer er meerdere individuen aan dit soort algoritmisch bepaalde oefeningen zouden deelnemen.
Op die manier zou je een “gemengde cultuur van gekweekte grafiek” kunnen krijgen. ‘Gemengd’ want met ‘individuen’ bedoel ik dan – waarom niet in deze posthumane tijden? – menselijke én machinale agentia. Kwestie van wat voeling te krijgen met de euh, ‘entiteiten’ die ons aller gedrag wellicht gaan bepalen in de nabije toekomst.
Misschien toch net iets interessanter dan massaal met prompts te schieten naar een erg geconditioneerde visuele loterij die alleen maar commerciële serieproducten (aka ‘brol’) kan afleveren tegen een relatief hoge energiekost? Het is alleszins veel plezanter…

Het plezier dat je uit dit soort praktijk kan halen in combinatie met het verbindende effect in een ruimere configuratie met andere gebruikers van de programma’s kan sowieso welkom zijn voor mensen die net nood hebben aan participatieve, creatieve bezigheden zonder de hoge drempels van de ‘Kunst’.

Wat ik wil tonen is dus geen ‘kunst’, maar enerzijds een bescheiden creatieve research en anderzijds een welgemeende uitnodiging tot deelname aan een deugddoende kunde die, los van alle kunsttheoretische beslommeringen, haar zin vindt in de beleving van de onuitputtelijke schoonheid van het onvolmaakte.