OVER P’TiX
P’TiX is een artisanaal grafisch programma waarbij gebruikers (‘kunstenaars’) per dag minstens één verhalende potloodtekening in vierkant formaat maken van één van de 52 invoervlekken in inkt en bister.
De uitvoer kan worden gebruikt voor educatieve doeleinden en is, zoals alles op deze site gratis en onvoorwaardelijk beschikbaar voor iedereen. De uitvoer kan ook worden gebruikt om Deep Learning-modellen optimaal te trainen in de tekenkunst, zodat uiteindelijk iedereen zijn eigen visuele taal en grafische stijl zou kunnen ontwikkelen op manieren die voorheen ondenkbaar waren.
Zoals elk programma, elke routine die ik ontwikkel ligt in P’TiX de nadruk op het proces, op de gebruikerservaring en niet op het resultaat. De geproduceerde tekeningen, de ‘afgewerkte’ aquarellen of pentekeningen zijn strikt genomen afval van het ‘beleefde’ programma.
Ik gebruik zelf dan ook geen A.I. om de tekeningen te verfraaien of te pogen mankementen aan de tekeningen te verbloemen, hoewel ik misschien later nog wat experimenten plan, maar dan zou het eerder zijn om de uitvoer te gebruiken als trainingsdata voor een gratis P’TiX_dv tekenprogramma dat eender welke invoer omzet in grafiek zoals ik dat met de hand zou gedaan hebben. Maar voorlopig word ik enkel moe van de gedachte daaraan.
Echt ‘goed tekenen’ zal ik overigens nooit kunnen. Ik ben zwaar bijziend en net dat gebrek – ik zie letterlijk nooit wat ik teken – resulteert m.i. in interessante tekeningen. Elke afwijking is m.i. een talent, een potentie.
Uiteindelijk zorgt de natuurlijke ontwikkeling van de tekengewoontes toch steevast voor een visueel min of meer coherente ‘wereld’, net zoals onze perceptie onze ‘realiteit’ gewoontegetrouw opbouwt uit vertrouwde data. Mijn werelden zijn dan ten gevolge van doorstane trauma’s misschien wat grotesker dan ‘normaal’, maar wat rest er ons nog om ‘normaal’ te noemen na het lezen van de ochtendkrant.
P’TiX moedigt, als creatieve tekenmethode, het maken van fouten en het leren daarvan aan1in het tekenen, net als in de (geïmproviseerde) muziek, bestaan er geen fouten. Als je een ‘fout’ maakt herhaal je die gewoon tot het een nieuwe regel is. Er schuilt een lichte vorm van rebellie in de code van de routine, waardoor het een bron van eindeloos tekenplezier en meteen ook een therapeutische uitlaatklep kan zijn.
Vanaf CHd (30 augustus 2023) werkt het P’TiX programma als abstraherende ’tekenfabriek‘. Elke tekening op basis van een vlek wordt de volgende dag en de daarop volgende dag met diverse technieken 2meestal aquarel verder uitgewerkt.
De tekengewoontes die ik gaandeweg ontwikkel in het P’TiX programma gebruik ik vervolgens ook in varianten van het programma, waarbij er dan andere invoer gebruikt wordt, bv. zwart-wit foto’s uit oude magazines in de “POST P’TIX PATRIOTE” variant of het Vianderdomein in “P’TIX OUTDOOR“.
Op DEb is er een ‘pagina’ begonnen waarop ik notities, citaten en opmerkingen bijhoud over of in verband met de P’TiX tekenmethode: P’TiX research.
NKdeE 2023 – copyright:
CC0 1.0 Universal (CC0 1.0) Public Domain Dedication
rev. dv@DEY
P’TiX invoer TABEL
Klik op het PI-cijfer om de invoer met hun uitvoer tot nog toe te bekijken:
tarotkaart van de dag
gedicht
zonderling
een weigering geen eind en geen begin
een aarzeling geheim er middenin
vernietiging een adem zonder zin
waarheen ik ging werd alles zonderling.
in golven golft het vlakke van de zee
in vlakken tijd de zon danst met haar mee.
het eind was van begin de weigering
geheim er middenin haar aarzeling
haar adem was van zin vernietiging
en elk gebaar van haar zo zonderling.
- 22 Mirdath Avenue
- aswoensdag
- Aurora maakt
- dans van het ik
- deemoed
- elke dag
- flash
- fumeux fume par fumée
- gedachte
- gelaat
- gezondheid
- in mij
- juicht
- kerosine
- lente
- lied
- man is the animal
- Miraval
- naar mars!
- natte maan
- rafel
- rastering
- verbijstering
- vogels vliegen niet
- zeven kruinen
- zonderling
- zurvan
- 11/02/1600
- de tijd is een tempel
- de muze
- droom
- galm
- glaslink
- het haakt
- het stukalied
- het veld
- in 3 functies naar de exit
- kraaienlied
- LAIS
- geboortejaar
- hitte
- hildac alfred coetskwi
- oneinde
- oud jaar
- over dichters
- programma
- raamvertelling
- resoluut de fanfare
- siddering
- streling
- stof
- te laat
- verhaal zonder wending
- WEIGERING (cyclus)
- wens
- zonneslok
- envoy
general note to all NKdeE programs
for starters: don’t be fooled by any of my mumbo-jumbo:
all of my ‘programs’ are as of yet utterly simple and basic, they are just a way of opening up working creative methods to present day programming practices.
i formalize what seems to be working for me and then i stick to the routine, that’s it.
in that way i produce sketches of programs that at best are written down in a very pseudo kind of pseudo code.
but all of them could be brought into service as real cool programs (i do have a history of 13 years in very down to earth commercial programming
sticking to a routine is very hard for obsessively creative end-of-stair cases like me, but i have learned that doing just that can be made easier and even fun with the aid of some IT.
it all becomes very game-like even when you are writing down extremely intimate stuff, which is great when you’re into literature.
that is to say: at least T. S. Eliot would agree on that, and that is quite sufficient for me.
key questions
i think of my programs critically by asking some key questions whenever i start working on a new one in each of these domains considering the new program: (in order of importance with their key questions )
- as therapy (does it make my own living experience better?)
- as research (can this or that be done better using IT? )
- as a way to replace cultural functions that have largely disappeared (can i improve the quality of my writing by using them?)
- as an empowering tool (can i minimise the skills required to use the program to an acceptable level?);
i keep these key questions in mind constantly so all these programs that i sketch out only run for as long as each of these four questions can be answered with heartfelt affirmation.
now sure this only means that they work for me.
but last time i checked i’m still human, so there’s a big chance that the program will work you as well.
that’s the thing with a program as opposed to a creative method:
if they work for one user, they tend to work for anyone.
if your programs are that good why are you not Belgium’s most celebrated author?
well, sure again, it looks like i am somewhat in shambles, and indeed i have hardly any readers left (they used to flock to my sites in three figure numbers until 2008, nowadays i’m doing great if i get 10 visitors a day of which most will be bots), but hey,
that’s partly the way it is for all online writing these days and
partly by my own intent and doing for these reasons:
- because of my sickness i was subconsciously always working against my self, from constantly belittling my own creations to downright sabotaging stuff to ensure it couldn’t get to be a succes (that ought to fade out now as i consider myself cured from what was haunting me),
- because well, researching subjects like ‘disgust’ tends to spread active instances of the subject to the researcher and exposing the literary establishment for what it is doesn’t get you very far with most readers
- the kind of gloomy look on this world that i seem to present (i still think of myself as an optimist, but that is obviously perceived otherwise) will never be applauded very much. very few of the writers i adore have had any succes in their lifetime, i am starting to find my peace with that as a given, applicable to myself.
- because i dogmatically refused to actively search, apply or beg an editorial board or some publishing company for printed publication.
i have published in literary magazines but only (and then joyously so) upon request.
i will keep on that course till i die or succumb to the very consumer madness that is scorching this planet (you don’t know what they will come up with next, one can never be sure).
because i firmly believe that if you want literature and creative writing to have any future at all, practicing it out in the open, publicly and freely accessible to all like you can since we have the internet, is the only real and effective way left to us, the lovers of literature who love creative writing for its own sake.
we are imho way past the point that we could ‘save’ literature.
if only because the ideology the old literary culture was built upon is untenable in our current configuration. literature, like most of the arts in the old order, was exclusively male and white, labeling books as literature and pretending it can be otherwise now, is fooling yourself and the reader.
literature, the shared cultivation of the written word as a means of personal expression, can only be revived;
and reviving ‘literature’ can only be done by ignoring or abolishing it’s rotting remnants (i try to fool myself i’m very Tao in this, not the abolishing or even the saving type, but then, like with anyone i know who is into writing, there’s my narcissism, my love of the killing epigram, my perverted joys, relishing in orgastic destruction, it has taken root in my flesh even before i was born i suppose. so i try and temper that, because it works fine, but one should remain within certain bounds of decency and respect for the Other you are addressing, especially if you are writing to and for yourself: if ever writing can kill, it will only kill the author. how your writing is being used, that is and should in my view be way beyond your concerns when you are writing.
creative writing for me is definitely not about writing for a reader market that inevitably has very strict demands on your intended ‘product’.
for me – and by jove don’t take this personally – when you are in that mainstream of so-called ‘literature’ you’re in my eyes just typing out consumerist propaganda, no matter what you are in fact typing because you are, in the dungeons of my antiquated and parochial thinking, betraying your own creative desires in order to get them published 3handwriting is always an exception on this radical judgement: anything you may write down in your own handwriting is great literature to me..
now, you may object, having to yield to commercial or other conditions, that has always been the case in the history of literature, but we are in an entirely different situation here, in 2022 and have been so since the start of the century.
that’s 22 years.
me, i have been writing online since 1999, not needing any publication and, up to 2010 enjoying a proven readership that leaves many a published author far behind.
since 2009 i seem to have been suffering the rather harsh consequences of my ‘rebellion’
sure, i ‘d would welcome any publication, consider it a great honor, but i will never never ask anyone for it myself.
everything i ever wrote is available online at the site and preceded with the note that all of it is released in the Public Domain.
so if you consider any of it worthy of being printed i am not stopping you..
concluding: i have been following this programming approach to writing explicitly since about 2017 and i can only testify to the astonishing effect these tiny algo’s have had on me and on my writing. so i guess i will continue on this impossible path.
it’s heartbreaking fun.
Noten