over dichters

in deze volte van vernietiging spreek ik niet hun namen uit.

dichters begraaf ik in mijn koude dagelijks.

hun zwijgen ettert, zweert letters uit mijn mond
en de namen kleven de leegte van de namen
aan de tegels van de leegte die de leegte betegelen
zodat er middenin een leegte kan ontstaan genaamd
verlangen
waarin de woorden witte tranen bloeden,
en de nare tranen in het git vergaan.

ik word leegte dan want zelfs hun leegte spreekt mij tegen:

• de klinkers slepen zich uit stomme klanken,
  doorstrepen met lange halen het verdriet
• de medeklinkers schuren hun wangen open
  aan het stortbeton waarop zij ter onderscheid
  neerstorten bij het naakte talen van de mens.

zwart licht zomert kortstondig
in de reeds halfvergane hoofden.
vredig verwaait de laurier
zijn blaadjes daarrond.

• zij druipen sissend op de dorre lezerstongen in de verstorven luchten
• het worden druppels langs de gemaskerde kin van een tandeloze fee
• hun boeken verbranden in de stormen van nijd
• hun neuzen bloeden van al het ontkennen
• een ijzige boog spant zich op wolken van vuur

en zie wat ik zei maar nooit wou:

en voor wie

invoer (2018) – voor ‘finis mundi’