wens

op het water avondlijk.

het water is alleen.

‘dat oude vogels vliegen mogen weder
tweeslags wiekend hoge vluchten maken
met hun vogelogen wiegend
in de zure zomerluchten

boven het avondlijke water’.

de wandelaar heeft zich de ogen
ingevroren bij het vuur van zijn verlangen.
letterlijk de letters kerk en staat
zweren hun zwart uit in de wenende nacht.

zo zucht, bij het aanbrengen
van de zeven stigmata,

de wandelaar,
alleen.

tot het bloedrood
daagt voor hem.

en voor wie

invoer (2018) – voor ‘finis mundi’

code

0where1what3whatneed4when5action6withwhat/how7result8forwho