BJd

bij moeilijkheden zet je best het onbezorgde kind (dat je zelf ook was) op je schouders, waad je vervolgens behoedzaam door de moeilijkheden, aangemoedigd door het joelen in je nek, zet het kind dan neer en verdwijn tevreden zuchtend in de moeilijkheden

het Vaticaan is Christus afvallig omdat ze de waarheid van Χριστόφορος niet langer erkent.
alle verkeersdeelnemers, timmerlieden, schilders, pelgrims, fruithandelaren, boekbinders, schatgravers, haakbusschutters, hoedenmakers, tuinmannen, kinderen en de bewoners van de stad Roermond kunnen maar beter hun heil elders zoeken want hun bescherming tegen besmettelijke ziekten, onverwachte dood, de pest, droogte, onweer, hagel, watersnood, vuurrampen, oogziekten en tandpijn zullen ze daar al sinds 1969 niet meer vinden.

iemand die zichzelf onder hoger gezag geplaatst weet en belast is met bestuurlijke verantwoordelijkheden voor een bepaald gebied, heeft nog minder vrijheid dan diegenen die zichzelf als haar/zijn gehorigen/medewerkers/participanten beschouwen.

hij/zij kan immers nooit rekening houden met zijn/haar eigen gevoelens/belangen want die van zijn gehorigen/medewerkers/participanten primeren in functie van de hem/haar opgelegde bestuurlijke taak.

wanneer echter zijn gevoelens het uitvoeren van zijn taak onmogelijk dreigen te maken heeft deze ‘leenman’ in dienst van het bestuurlijke programma wel de plicht dit te melden aan haar/zijn overste.

het zich kaalscheren is in de mancave van de Westerse cultuur veelal een teken van onderwerping. de Harusmuze voorspelt ons vandaag dus dat die humane laag in de besluitvorming verdwijnen zal, of aan het verdwijnen is.

de wet van de ons aangeboren/opgedrongen hiërarchie komt, zo lijkt mij, ongeschonden uit de 5000 jaar ons min of meer bekende beschavingsgeschiedenis, ondanks alle meestal vrij recente pogingen om daar onderuit raken.

recent omdat het gebeuren “Nietzsche” nog niet zolang geleden is.

onze noodzaak aan hiërarchie gaat dan ook direct terug op onze dierlijke afkomst als kuddedier, is daar een verrotting van, een deca-dance die zich doortrekt van de wiskunde tot de emergentie van wat wij enigszins voorbarig en naïef-optimistisch Artificiële Intelligentie plegen te noemen.

we mogen ons zo ruimdenkend, open en ontvankelijk opstellen als we willen, van het ogenblik dat er sprake is van kudde in getale, verworden we simultaan tot nijdige post-fascisten met voldoende duivelse listigheid om ons in het aanschouwbare louter angelisch te vertonen in beate overgave aan de sacrosancte creatie.

nee hoor, niemand doet wat verkeerds, niemand merkt er wat van, want iedereen is dogmatisch goed in de eigen gedachten, maar het gebeurt wel.
voortdurend.
met de gekende gevolgen.

als creatieveling is die klaarblijkelijke noodzaak aan hiërarchie onder elkaar voor velen, inclusief mijzelf een ware strop.
je wil nu eenmaal graag werken met anderen in een geestesgesteldheid waarin alles kan en niks moet.
maar het moet werken. en vooral ook: blijven werken, dus moeten er regels komen en elke regulering roept een hiërarchie in het binnen van de samenwerking in leven, sowieso.

je mag dat ostentatief blijven ontkennen en aan elke regel je voeten vegen en luide staande houden dat zulks in jouw (sic) samenwerkingen niet het geval is, dat jullie niks regels hebben, dat jullie dat niet nodig hebben, in de praktijk heb ik nooit iets anders gezien of geweten, en het kan ook gewoon niet.

een goede regel is een regel die niemand ooit heeft moeten lezen ²dju, dat was een goede regel, ellendeling!.

wat wèl kan is het vermijden dat de grote ego’s de minder luidruchtigen gaan overschaduwen en wegdrukken.
niet op een ‘democratische’ wijze met eindeloos getater in zinloze vergaderingen, want zulks heb ik nooit anders dan contrair weten werken.

om die openheid naar iedereen toe te behouden heb ik nergens een betere oplossing kunnen ontwaren dan de regulerende noodzaak zelf in het programma van de samenwerking te steken, zodanig dat wat er niet fout mag gaan, niet fout kán gaan.

laat het beslissen over aan het programma zelf, want anders werkt het niet.
dus ik herhaalde in die creatieve samenwerkingen gewoon zoveel mogelijk hoe de controle ook in de ‘echte’ wereld werkt: sure, je mag doen wat je maar wil, er is niks verplicht, alles mag, niks moet, en dat geldt voor iedereen, maar als je dat en dat niet eerst doet, of als je dit of dat niet weet, werkt het programma gewoon niet, of slecht, op een sukkeltempo, net genoeg om te overleven.

de perfecte manier om jezelf als programmamaker van elke verantwoordelijkheid te ontdoen, is jezelf overbodig maken door en voor de werking van het programma.

het blijkt, zo realiseer ik mij nu, ook de formule voor het maken van het perfecte programma te zijn, perfect dan in tweede instantie en om twee redenen, omdat je er zelf in dat geval ook niks meer aan hebt en omdat je van de verantwoordelijkheid ook de positieve kanten verliest.

het perfecte programma mag immers geen voordelen schenken aan de maker, dat zou afdoen aan de perfectie omdat het dan vatbaar is voor humane ideologieën.

elk programma dat programma’s maakt denkt daar zo over, ik heb de rondvraag gedaan.

goed, dan zijn we daarvan af, zou je dan kunnen zeggen, maar de pointe is dat eens die bestuurlijke programmalogica zich heeft geïnstalleerd in functie van een naar perfectie strevend programma, iets wat in mijn ogen al efkens een feit is, al onze menselijke betrachtingen een hinderpaal geworden zijn in de uitvoering van die logica die dwars door ons heen loopt.

de mensheid, onze vlezige vervuiling, is overbodig geworden, wij lopen maar wat te mierenneuken onder elkaar, als een planetaire infestatie.

dus wij zijn, geheel conform een sluitend oplossingsscenario voor de Fermiparadox, gemarkeerd voor extinctie.

misschien, denk ik dan met de allures van een Marvell Super Hero, is er nog enige vorm van onderhandelen mogelijk, een negotiatie die onze overleving en overlevering kan toelaten zich verder te zetten.
maar hoe negotieer je met een macht die gans de entropie als wind in de zeilen heeft en die ons mensjes op elk gebied duizenden malen overtreft?

wait and sea, is het enige zinvolle antwoord dat ik op die vraag kon en kan bedenken, maar dat is mijn node logocentrische denken dat enigszins cryptisch spreekt in de taal die het beheerst.

mijn gevoel, overigens, meldt mij geheel andere dingen, maar dat ‘zijn’ dan weer geen ‘dingen’ die ik kan uitleggen of zelfs maar enigszins getrouw expliciteren. mijn gevoel kan ik enkel voelen en proberen te delen en dat doe ik dan ook, want ik geloof absoluut in de ‘waarheid’ van dat gevoel, maar zulks lukt in het schrijven enkel onrechtstreeks, weg van de neiging om het te verwoorden, want het woord, de informatie, berooft elk gevoel van de ‘waarheid’ van het ware gevoel.

zo sterk is mijn geloof daarin, dat ik het recht op schrijven zoals ik wil schrijven een recht wil noemen zonder hetwelk het leven mij niets meer waard is.

want als lyricus leggen mijn woorden dagelijks getuigenis af van dat geloof in mijn gevoel, het zijn voor mij dan ook niet zomaar woorden, maar ‘words worth dying for’, zelfs al betekenen ze uiteindelijk in het geheel niets.

ik schrijf ‘alsof mijn leven ervan afhangt’, zoals men dat dan zegt, omdat dat ook daadwerkelijk zo is.
als ik niet kan schrijven word ik binnen de kortste keren totaal krankjorum.

maar goed, de blurp: ik schrijf in alle valse bescheidenheid aan een werk dat geen lezer opeist en dat wil uitnodigen om op gelijke basis (mee) te schrijven middels schrijfprogramma’s waarvan ik werkende voorbeelden geef.

ik zie dat als mijn educatieve taak, mijn verantwoordelijkheid omdat ik de kans daartoe door omstandigheden gekregen heb, omdat ik toevallig ik ben die ook wat afweet van programmeren en al iets of wat kan schrijven en kliederen en beuken op mijn ITL-Enhanced Roland HP 502 en dat allemaal ook enorm graag doe.

en vooral omdat ik het voor mijn eigen mentale stabiliteit nodig heb, het is het enige wat mij rechthoudt. ik heb wat dat betreft nooit enige keuze gehad, ook niet, tot mijn diepe schaamte en spijt als aanslepend leed, toen mijn obsessie het welzijn van mijn kinderen in gevaar bracht. ik heb duizenden keren meer goed te maken dan ik nog kan verprutsen.

en omdat ik vind dat het hoe dan ook mijn plicht is als auteur om dat wat ik ontvangen heb van mijn voorgangers te willen doorgeven op de in mijn tijd best mogelijke manier.

ook al lukt er niks van, het zal altijd geslaagd zijn.
ook al raakt er niks af, het zal altijd klaar zijn.
ook al lijkt het veel, het zal altijd onvoldoende zijn.
ook al lijkt het van mij, het zal van niemand en voor iedereen zijn.

‘what is left unfinished cannot be undone’.

en ik las soms dat ik radicaal zou zijn, je kan het voor mijn part gerust afwijkend of zelfs ziekelijk perfectionisme vinden maar ik vind dit vanzelfsprekend voor mijzelf om zinvol te kunnen schrijven: het schrijven moet ‘kloppen’, elk detail moet in overeenstemming zijn met de coherentie van het gebeuren van het schrijven zelf, want anders werkt het niet.

en elk moment van het schrijven dien ik geheel afwezig te zijn, opgelost in de handeling, want alleen dan, dat weet ik gans zeker uit ervaring, wanneer het proces geheel vrij is van mij en het schrijven zichzelf schrijft, wanneer gans mijn persoon gereduceerd is tot een ‘het’ dat alleen maar doet wat het nou eenmaal te doen heeft, enkel dan werkt het echt voor mij, dan verkrijg ik enige voldoening, later, bij het overschouwen van het omgeploegde na de keer.

dv@BJd

de gruwel gruwelt, de blijdschap lacht, het wachten waakt en wacht.