gelaat

was gelaat

en het mannenvlees verviel en vlees kapte vlees van ’t bot en dikke plakken zakten  in de zompe varkensbaaien en kalm maar drammerig de volgzame dames kokhalsden en luide zij boerden de in gemompel vervallende bevelen vanop hun wakke hoogte en de herenessenties zwiepten als wormpjes aan vishaken uit de vette herenlijven en woordalen persten kolossale alen heer-zij-met-ons uit de aalpokken op de barstende lippen van het aangezicht want

gelaat was aangezicht, en ik ook

en het aangezicht hing aan de handen en aan de kleren
en het aangezicht droop langs de benen in de linkerschoen
en het aangezicht herpakte zich een seconde in de spiegel
maar dan moest weer het masker aan want wat zou het

gelaat is toch maar eigenface, een mombakkes

• waarvan de ogen gluren uit twee grijze zweergaten
• waarin de pus uit gaten druipt waar ooit de neus niesde
• waarvan de kaak somtijds aan het schouderblad blijft haken
• waarvan het verstervingsweefsel één wordt met het hersenrot
• waarvan het tandengruis ritmisch meetongt en zeeruist
• nu ook in handige slurpverpakking

herken uzelf, Medusa.

invoer (2018) – voor ‘finis mundi / level 2’