18 oktober 1992 (3) van mijn handen zwermen zeven heksenuit de steen die ik omsluit. zevenzwartgerokten krassen walmend zwavelzure woorden over stad en land. er vallen diepe gaten in het bosen op de straten lopen enkel nonnenpaters en cyclopen. vergeet de hooploop weg naar nergens want mijn ogenvatten vuur en harde splinters staalspuw ik uit […]
afbeelding: ‘The Robe of Glory’ door Christian Waller (1937) lang voor ik hier was en verloren liepin het huis van de rijzende zonen volop genoot op de tip van mijn tong, sloeg mij een hand als bewijs van de tijden gaf mij een weg uit het huis van de zonnaar het git en het wit […]
18 oktober 1993 (2) aan de andere kant van de stilstaande nacht schuurt het rad van de dagen sneller en sneller. de wrijving verzilvert de zwervende tranen en aan de miljarden onhoorbare reutels en kreten geeft het eerst vuur en dan lucht. het schroeien giert als een schil van de hel rond de aarde. de […]
18 oktober 1993 schuld heeft geen verleden. natuurlijk ben je schuldig, iedereen die hier geboren is medeplichtig, heeft bij zichzelf de verzaakte plicht om verantwoording af te leggen voor wat zij niet deed, niet doet en nooit zal doen. alles wat je koopt is een vergrijp. het overschrijdt de grens van het zogenaamd humaan toelaatbare. […]
Alle gij volken, klapt in de handen
17 oktober 1992 de mechanische reproductie is intelligent geworden en heeft geen mensenoog meer nodig, laat staan die magistraal uitgesponnen blurp van je, walter. je bent het fijne stof, roet der uitlaten dat door de kieren in de huizen dringt, katalysator die de zeemzoete leugen brandbaar maakt. de lyriek gebeurt pas echt als de letters […]
de Vlaamse dichter is heden nog laffer dan een priester. zij preekt in zinnendie zij afbreekt omte rijmen het geloof dat zij niet heeft. zij zal het nooit beleven. jij wel omdat ik jou aanspreek en jij bent te slim om mij niette geloven. mijn stem is goddelijk misschienmaar heel mijn lijf zit vol van […]
9 oktober 1992 het licht ritmeert de ornamentener is geen lijn waar het niet golftklavecimbel valt er uit de bomen detegenklank stoot stigma op de borst ” bejubel de pijnen!juich toe het genot!bewerk de miserie!omzwachtel je lot !” het licht is nu het punt voorbijwaarop je nog kon volhoudendat we niet geheel doorschoten zouden zijn. […]
8 oktober 1992 bevlekte vingers.wonden betekenen.herken de vluchtvan oog naar ook. hou het verleden ingedrukt en spreek.genereer moeiteloos 1000+ zinnen.eenvoud werkt. bouw de weg.verhef de straat.cultiveer het blinde zicht: komen, gaan,omvormen, lezen, denktrant, pretpark,liefdesprent. ten top, ja, waar jouw ogen mij,ik mij, jou ziende… zie: jij eet ons,smikkelt gulzig van morgen. ik geef jou vingervlucht,verweesde […]
(tekening dv, 30-08-2004) 7 oktober 1992 jij typt mijn krullen om tot letters in jouw boek van zand dat je uitstrooit, net zoals ik je deed beloven. het is een eenvoudig programma, er kan moeilijk wat mis gaan. het trage werk van toen krijgt genade of niet. bij genade mag het opnieuw gebeuren. ach, je […]
6 oktober 1992 hoezeer de schijn beschermt.het grote raam trilt, vangt regen op. hoe oktober de messen slijpt aan de silhouetten van wandelaars en fietsers buiten. alleen hun strepen, hun vage vlakken, de verregende code, de woorden raken binnen. elke dag is twee cijfers in de gasteller. je hebt enkel de warmte nodig, niet de […]
(tekening: dv 1994) 28 september 1992 (2) Telle loin se noie une troupe… maak jezelf toch niks wijs: dit boek ligt nu voor je open, het beeld klopt helemaal met wat ik denk en jij denkt het ook en het stolt in je gedachten, begint te kankeren, zaait de waanzin uit, dompelt je onder in […]
(tekening: dv 1994) 28 september 1992 “Rien cette écume, vierge vers1Stéphane Mallarmé, Salut”. door haar zijn er nu meningen in mijn spreken opgesteld. meningen zijn zwaktes in de defensie van de ongrijpbaarheid, poorten voor de vandalen met hun viriele ijzerzagen en de nimfen van de nijd met hun bedrieglijke kusmonden. het rapalje arresteert mijn bewegen, […]
(prentje : dv 1994) 16 september 1992 (2) je stopt mij in mijn velstrijkt mij de haren, mijn oren kus je, zoent mijn mond, dat is het dan, zeg je mijgoeiemorgen, lieve vrouw voor mij.niets werd tussen ons geplet.er zat geen lezer in ons bed. * iets wat ik toen verzweeg, denk ik. nu: huilen […]
16 september 1992 alleen in de waanzin is het begrip draaglijk, van alle eindigheid ontdaan. * krets krets kretskrets kats klapt en krabbelt de vierpotige hond met alle nagels op de keukentegels. de oude epilepticus ploft er wild zijn alibi neer en schaart en scharrelt en schuimbekt nog wat na. snel doe de lichten uit, […]
14 september 1992 Verder in dat bos bestaat er geen pad. Brand bevrijdt en bevrucht het land dat het levende leed vergeten kan. Arbeid trekt het land in nieuwe groeven. Mijn geketende hand drukt in halen uit wat het weet van woelgrond, stootwortel, waswater. “Veel is dat niet”. Hautaine vingers, gevangen in de mal van […]
D A G E R A A D * Ruggelings verkoold, het huis een vuurzee voorbij, gestrand lag ik daar driemaal de klemtoon te zoeken en wachtte en wachtte en waaide mijn stof. Waarheid was de zon die zwart mijn ogen sloeg en al het zand tot spiegel brandde. Waarheid die ik blind verdroeg en […]
the content of this website is in the Public Domain.feel free to use or reproduce anything you want in any which way you see fit. dirk vekemans @ CKU 9-3-2021 @4:04 GMT+1dv.public(out);dv.(exit);
juicht juichersjuicht luide en medezullen wij juichen. hoera het verborgene het geluidsafval het warme dekende vette rollade waarin het rode span- en strekvleeshet krachtdadige optreden het inzetten der represailles juicht juichersjuicht luide en medezullen wij juichen. rechtlijnig is de orde van de straatvolle rekken zijn de orde van de winkelen de orde van de pin-ups punaisesen […]
Jij, de korsten ik op jouw afwezigheid
ja ja, ik zie je bij benaderingmijn o is de rouw die ik dien te vermeldenmijn e het naderen in je zwartleren jekkeren de u jouw donkerrode spitsruitentrui. in een droom als de onze kan je niets aan het toeval overlaten.op het kanaal drijven de vleeslappen grijsmet prondel tussen het zogklamp der botenen vale vuurijsjes […]
zij raakt, zo raakt ook haar de schouder blootzij spreekt, zo spreekt ook gras de voeten aanzij lacht, zo licht schiet in de vijver loszij raakt mij aan en zo krijgt zij haar naam van haar is nergens nog herinneringwaar zij gebeurt, gebeurt verbijstering de haarlok geeft de schouder haar bestaande voeten leggen streling uit […]
In de ondoordringbaarheid van mijn zijn
een weigering geen eind en geen begineen aarzeling geheim er middeninvernietiging een adem zonder zinwaarheen ik ging werd alles zonderling. in golven golft het vlakke van de zeein vlakken tijd de zon danst met haar mee. het eind was van begin de weigeringgeheim er middenin haar aarzelinghaar adem was van zin vernietigingen elk gebaar van […]
de goedige dag is hier.de dag die modo grosso de ronde doet. de goedige dag bemoedert ookonder dompende olmen ter dood de stompe zuigeling die wij dagelijks barende peuter achter het maskerde puber met het zwaaiding en de gutsende wondede manvrouw die vrouwmant en potelt (ik zie in alle scherven glas het licht maar glas […]
Waarheid, die wervelende verveling
Mistroostig de kale takken reiken
volhardende, van liefde uit of wegvan walg, het einde ingesteld als spilen kil de kracht benut van wat verstijftontwarrend uit verval de keer die blijft. het wit? er drijven lelies op het rot.het zwart? het echte zweert uit het genot. rigoureus de polen dol doen lopenvrank de emmer laten overlopenvrij zich uit de welstand laten […]
Het is lente, haar lach wordt weer lelie,haar tred een rijgen van zijde inhet zuchten van lucht, haar evangeliemurmelen de beken de weiden in. Lijsters bezingen zoet haar blijde zin,tuinfluiters doen krokussen tuiten:’t is al elysisch feest daarbuiten. Omsluiten echter doet het zwart mijn hart,angsten beklijven die ‘k niet kan uiten,wanen waren door de poelen van smart. 18/03/2012, […]
De zich nogal generende regering van het land kondigde net een noodplan af waarvan we allen beter zouden worden.
over de Halys, de Kizil Irmak ik –de helle helmt hoe ik holde hierin het holst van de raaf. open de horror leest mij de horror toe in de hili vanen naar het ravenhart: de draad,de schroef neerwaarts die duwt met nijd de lust in de darmen: het ketent mijop een bed van wantsen en teken.berucht, bekald, […]
verworpenheid, het kansvel breekt: stukbereikbaar nu te kijk gesteld, gebrandals god in god tot één slof kool van godhalf bevroren druk die uitbreekt in geluk o dwarreling van stof in kartelingsneeuw hondsolijk nat of naast gehapt beklemming al in de herinneringte vrezen reeds is de vernietiginghet toeslaan van de boeken van bezitde wens die weerom […]
In ’t wit opgebroken schaduw was ik
Ik wurm als wormen door jouw tuinen al
invoer: invoer (2018): trekplek staarlicht veertien door het wolkenhemdje / rokstofrest veert op geur van oevergras / aarde traag betrekt de fluksontbloting / LAIS handvlakvol al graagte klatert / hemelscheurend helder is het vreugdelied / van eufraat tigris is zij stroomgebied /blik die philtrumaait, likt en schouderdruipt / weerzin al daar enkel weerzienswanhoop ziet het […]
Ongenadig licht, door huid en handen heen
was gelaat en het mannenvlees verviel en vlees kapte vlees van ’t bot en dikke plakken zakten in de zompe varkensbaaien en kalm maar drammerig de volgzame dames kokhalsden en luide zij boerden de in gemompel vervallende bevelen vanop hun wakke hoogte en de herenessenties zwiepten als wormpjes aan vishaken uit de vette herenlijven en […]
Straks versteen je weer in mij, doods en kaal
Het duister met de kleffe armen slaat de kleffe armenom de natte dag. Diep oranje kleuren in mijn handenalle tonen die ik vang. Er tokkelt iets van toen op slapgespannen snaren, een wrede wals. Giraffen schuren hun hals in het wiegen van een sloom groen. Ik banhet heden uit geschiedenis. Ik schuif de reine ladderhoog […]
In de zoo van mijn verlangen heeft g*d
in warrel van as rijgtzijn stem haar filigraan. een kinderschreeuw mondtuit in bloedbellen, spat. boven de tafelen rijstde lijvenverzwelger, verzwelgt naakte lijvenfris van angst, okerdijen bibberen, schedels buigen,liefde barst op de lippen. het onmogelijke denkenbezwijkt voldaan tot stof: “ik dwarrel in de groevevan de lineaire tijd kras mij uit je ogenen je hebt je orenvan […]
Van haar lijden wil ik jou vertellen
[SCENE: Zanger Izeganz bejammert zijn lot. op het einde van elk VLAK op Het Pad van de Wenende Nacht moet hij immers weerom een pijnlijke dood sterven om dan ongenadig in het volgende weer te verrijzen.hier richt hij zich tot de Harpijen, een drietal nijdige eksterwijven die zich aan de rand van het bos schuilhouden en […]
Sinds het zichzelf met pijn genas, is pijn…
Gitzwarte bevlekking der luchten biedt
de zon verblindt ons danig al des ochtendsde dag lijkt weer een punt dat lijnen mistde avonden verrekenen de nachtenen de nacht dikt slechts de nachten aan. gemis is mist die in de lijven slingerten mijn geest verdwaalt in dat van jou. tel de dagen goed LAIS en tel secondenin elke nanotel ben ik geheel […]
De mond van de Heer verhing zich in de bergen.En de mensen verdaagden de dag naar de nacht.De storm aasde in het oog van de storm op de plofvan haar eenzame stilte, de kracht binnenin. Ik zag de kinderen krijsen tot de ouders hen de schedelspleten, ik hoorde vlees en bloed op het grijze ijskwakken […]
Schoon wordt nooit een ding van goud of lood
Vingers werden vlinders aan de handen
nu de daad gebaart van spartelingen het woord de grijze lippen niet verlaat,nu geen tong nog likken wilen de mond zich achter stof verschuilt gebiedt de stem de lijven in elkander te vervloeienzodat de weerzin van de walg doorbroken wordten de letters uitgegutst in het gelid gaan staan. duw het hoofd in kolkrivieren ondertot de […]