LAIS (voorheen DAPHNE/DIANA) is een reeks van 449 dizains, een hedendaagse herschikking van de Délie van Maurice Scève, een werk, verschenen in 1544, dat op haar beurt veelvuldig verwijst naar de 366 canzioniere (del vario stile) van Francesco Petrarca’s grote Liedboek. Een dizain, in de strikte vorm die Scève (en ook ik nu) hanteerde, bestaat uit tien verzen van tien lettergrepen in een vast rijmschema (ababbccdcd)
Het raam. Rondom raast hongerig de storm. Het zag haar dolen in het huis dat huilt. Het vrat zich door de tijd heen als een worm. Lust is wanhoop waarin angst zich verschuilt. Het schone heeft zich met zichzelf vervuild. Alle wegen lopen dood in Rome. De mensen zijn doden die nog dromen. Een wolk […]
Het raakte haar: de woorden schoten los van elke zin en letters verdwenen in de flits van genot: ring in het bos waar niets nog ademde. Zacht het wenenvan de nacht fluistert heel allene dat het ene is verdwenen. Heilsfeit: de eeuwigheid spleet open in de tijd. Verlangen had het uit zichzelf gebracht, verleden tijd […]
Verlangen loopt verloren in een land dat nergens is, niets dat niets betovert. Bemind het reine snelt van hand naar handen de stilte die het nu herovert is geschrift dat enkel schrift verovert. Het ijle vliedt het lege in, verdriet lost op in pijn en leed verdwijnt in lied dat niemand lezen wil, dat niemand […]
Dit is dus waarop het zo lang heeft gewacht.Dat het hier was, is, en zich leven laatvoor wat het voelt, dat zij het hiertoe bracht,dat het kruipt waar zij ledig lacht en praat,dat zij humaan werd en dus vol van haat.Het laat zichzelf als niets verdwijnen enontbindt de zang tot aardig lied voor hen.Het wordt […]
Het danst alsof er leven is maar neehet is geheel door niets omkranst, vernieten in het donker sterft het zelf van wee.Het hoort het oordeel toeslaan op zijn liedmet haat die ’t zelf verslagen achterliet.Het wordt omstandigheid van dit bestaan. Het ziet de schaduw van de volle maan:leegte loopt leeg in wat al leegte was. […]
In de pit van het zwart voltrekt het niets
De klok tikt en meet de oneindigheid
Het wordt verward met zijn verlangen daar
De winter is daar. Er staat ellendevoor de deur, je hoort de kou al in demensen kruipen, hoe zij van ellendeliefde prediken, haat, hoe er wordt hindegekeeld, en bos, daar waar ’t haar beminde. De stilte na de eerste sneeuw zal weerblad zijn, wit en leeg. Het schrijft haar neer.Maar ’t zuchten bij elkander breekt de […]
In de onbetamelijke wanhoop
Nu het zich weer in stof en as vergaart
Er is iets in het geweten dat niet
Het gaf zijn wereld aan de linkerhand
Met zicht op een ander wordt de ander
Het broeien in zijn haarden van verzet
Zachtjes, het voelt haar weer. Het wil haar niet
Zij zien de kinderen die joelen op
LAIS, in zwart herboren schittering
’t Kosmisch woelen loopt in haar verloren
Het wou dat het twee armen had die traag
Het wordt rivieren als het aan haar denkt
Haar ogen zijdelings die zwart in hun
Bovenal beaam: jijzelf bent stapelgek
In de vergeten warmte van de hand
Ontrafelt het niet de draden van haar lust
Terwijl het wachten wacht, draait de aarde
In het grote woordeloze niets van haar
Deze wereld is de wereld niet voor hen
Verlossend duister komt altijd te laat
De steden die de heren beheren
Het wou haar vatten in een klankgedicht
Het is weer donker dus het stoot zich om.
Niets zal nooit hun zoenen evenaren
Elk ogenblik in de geschiedeniswordt één met wat het heden overkomt.Zijn woord was voor haar lijf gevangenis.Het schrijft wat het voelt, haar stilte is mond,zijn tong is siddering in haar gekromd.Het heeft de kroon met doornen afgedaanen zwart zijn hoofd bloedt uit in haar bestaan.’t Malen der motoren heeft het afgezethet zweeft en glijdt en […]
Zijn adem wordt haar adem zonder kus.
De vrede is de vrede die in haar
Geen christenhond zal haar nog schamen ooit
Zij sterft daadwerkelijk bij dageraadals weerschijn die de ganse nacht optilt,een rode sluier die in ’t wit vergaatAurora die het wildste hart verstilt.Het ziet zijn lusten die haar schoonheid schilt,als licht dat wreed door tijd en ruimte gaaten liefde is nu, ver van ieders haat,hoe zij ontbreken, in en aan elkaar:verzegeld wordt het niets dat […]
Er is teveel. Het schakelt storing uit:
Elk lijf is een lijn, ’t frêle huiveren
Met de plagen, het verderf der woorden
Toen het had haar stem gehoord die avond
Op het oude pad van de afwezigheid
Die liederen herinneren het eraan
Nu in duizend ongedane daden
Bevrijd klimt het de berg op en het is
Triomferend windt het zich in slierten
Het naakte raakt: rein bestaan, diep verval
’t Streelt de boorden niets op haar afwezigheid
Het inzicht flitst, de schichten verblindenen met haat zijn de boorden afgezeten met verachting wil men verbindende kennis met het strakke van de wet,ruimte met de tijd die stil is gezet,vaste dingen die in ’t duister zweven,échte wezens die het niets beleven. Alles is daar af en om het even,want het leven is er zo gegevendat […]