Auteur: NKdeE

Vernieuwing  in de Programmatie van het Poëticale Excess wij  zullen zullen wij de kidsschoepende banen met onze gedroogde huid plaveien & langs de wegen kerkers graven met onze kalke breeknagels om te bergen in eer, geweten & uw zure slijmen  ons spartelend gesterfte & zullen wij in de uilentorens met onze opbrengstloze namen bekrassen de […]

wij vallen maar wij vallen niet samen het kermt & het galmt als ik je download de kabels gonzen zo al genoeg. Niet zeg ik hoorbaar het niet aan niet nee niet herhaal ik het doen buitenissig wij hebben wij hebben geen keuze immers de woorden lopen als potvissen de woorden af & op naar […]

er geen brug is, de weg klapt altijd in, de vingers willen haken, maar olie doet overal de wanden glanzen. Eén van vijf eendjes nekt zich de vijver door als een puistje inzicht op de technè van het neo‐scholastieke denken. De jagers (M/V) richten. Indien de spiegel correct staat opgesteld zullen de stralen dusdanig convergeren. […]

“Als de beweging van deze hernieuwde toeëigening inderdaad onbedwingbaar lijkt, dan is haar uiteindelijke mislukking er niet minder noodzakelijk om.” Jaques Derrida, Hoe niet te spreken. Vert. Rico Sneller, Kampen, 1997. I Zelfdruk van een werelddeel : ik had een vinger in de inkt, legde hem eruit, rolde met een vinger die andere vinger, druipende, […]

Ik zocht de bloem die in jou cirkel brandde (haar naam is uit elk boek geschrapt). Een tempel had je niet ; je bleef soms even in profiel op natbestoomde ramen staan. Je bent allicht sinds lang in walm & kreten opgegaan & wat een kerksteen ademt van de treurnis om je dood, heeft niets […]

Scene 1: Namur, église Saint-Loup, 1866 – CB, in het gezelschap van de Belg Félicien Rops, stuikt in elkaar op de straten van Namen. L’enfant désherité s’enivre de soleil een voetafdruk geluid in grint & maanlicht op de wagen viel tot het lichaam zich weer sloot, tot het lichaam zich weer sluit. kleur bedacht ik […]

ZAKELIJK Wonderbaarlijk noem je hoe haar stem mij vangt & ik van jou versleept op harde grond bevlogen kronkels maak. Betoverend vind je elk gebaar dat ik van haar op jou verhaal & hoe haar lijf in elke streling past. Zaligmakend heet het als ik in je krul, je tongen vurig lik & al gods […]

Je daverde je diepste tonen door. Niets was ik : je dacht mij ooit een ochtend te beloven, gunst die ik in jou gegrond als bloei beleven kon. Geen tong die zich roerde. Ach, kom, de teerste ondergang die ooit een lijn beging, hoe ik je naaldhak op, je nylons in & uit je volle […]

Ik, nu ik staar : de wereld draait mij los van jou & bij god verdomd in gebreke. Het licht puft muf gordijnen door, de dag hoeft niet zonodig. Baaldag. Jij, nu je slaapt : de wereld is je glad ontgaan, nergens aan je lijf is iets mislukt. Totdat je lacht in je droom, natuurlijk. […]

KRETA Argumentum : Daedalus interea Creten longumque perosus exilium tactusque loci natalis amore clausus erat pelago (Ovid. M. VIII). I. Een klokketoren trekt zich aan afwezig brons de hoogte in. De windhaan kriept het duren uit & slaakt de tijd die aangezet tot riemen over al je leden heen ligt opgespannen. Het landschap in haar […]

Het rillen dat je dacht om haar is net zo weg & wezenlijk als zij. Ze heeft je haar regen gelaten, & wind in een cirkeltje brand in je jas & de komende loomheid van herfst op het gras, op je blad, in een glas. De dag geeft al haar daden in herinnering & zo […]

“Vana figlia de l’aere e de la lingua” Marino Een wolk is als haar tong geheven, wordt stuitend als haar taal, de beek in vliedend vrije val van hoog verheven reikpunt, tegenarms in beeld gezet, tot ’t onderhandse graaidiep, het net geboende, dwaas doorstoken spiegelvlak, door wind van plaats vertekend, om het zijnde gekeerd, van […]

In vreze om larven die minzaam ebbehout tot zwartste nacht vermalen, wanhopig om regen die de witte twijfel voor de vraag van antwoord dient, & rillend om warmte die het geroofde ei gaaf de grauwste bek uitstoot, kokhalzend het leven aangebeden als de dood voor je aalgladde dageraadswoorden. dv, 1994, ongebundeld Wij zijn met verlof […]

Het vallen, regelrecht door kale bomen van nauwelijks vertakte druppels, on- gehinderd haast : zo snel is stervend loof de aarde ingegroeid. Waar het om ging, gaat, is als een zenuwtrek uit het gezicht vergaan. Herhaaldelijk : een lichaam stelt zich op, stuikt in & laat zich nooit nog lezen. Afgaande op de vleugelslag van […]

Hoe helder kan gehurkt bij nacht nog de lichtknak in de loop geblazen worden ? Hoe blauw nog bij het vervagende, de schaduw van een ver verschoten pijl ? Wie spreekt nog dit graf uit en welk masker afdoende voor het nakende geslechte ? Soms, gruwend, hul ik mij dieper in de plooien van haar […]

Peter Holvoet(-Hanssen) stuurde mij dit n.a.v. onze Carnaval oproep: Mijn respons daarop in mismaakte versvorm een eresaluut ook, voor de ons onlangs ontvallen C V Peter, meesterdichter, moe in ’t hart die in ’t moede hart van ’t stad te draaien & te keren ligt van al ’t verdriet dat ons alle kanten binnenschiet gij […]