4 Barcelonese gedichten

De eerste drie komen uit ‘SUENA. Poemata Illuminati’,
da’s een nieuw zwart schriftje met grafisch uitgebreide schrijfsels (vispo)
(SUENA= POEMA + SUEÑO), je kan de teksten ook zo lezen, in een aangepaste versie dan,
wég van het moment van de inscriptie in het schriftje (scans van ‘affe’ pagina’s volgen)

Afloop

Het bekende zoekt in het bekende
de contouren van het bekende.

…de ene al wat…
…uiteindelijk allemaal:

op in angst (op in angst) &
heen in vrede (heen in vrede).

Wijl de lamentaties altereren:
de muil gaat open, waarin gorgelt

de afloop (afloop)
van de zoektocht
naar het andere.

Inkeer

Bij gebrek aan stilstand
knellen wij het heftige
in de stollende tochtgaten
van het geheugen.

De lippen blijven prevelen
de gebeden om stilte
tot het streven sterft
& de lust tot nijd verrot.

De lippen persen lippen
op de lippen:strakke
lijnen ( A, B, Nergens).

De barst in het zwijgen
verdwijnt in het zwijgen,
de gewijzigde weigering
smelt in de geweigerde

wijziging (adem
is geen opening)

Schroef

Verduistering. Het ene
zakt uit de schittering
van het ene.

Schemer.

Nacht.

Vallen doet er niets,
Het zwart groeit
uit de lijnen, het wit
verdwijnt er middenin.

Twee vrouwen lachen zich bij oude
jongens binnen. Sterren liggen
op de tong, de hemel slikt
hun namen & haar speeksel in.

De maan verwijst naar waar
het zonlicht verder raast. U bent er
niet, er is geen enkeling.

De aarde doet maar éénmaal
deze stuurse wenteling.

[voor de Chlebnikoffer:]

Sprakeloos

De dag verhaalt hoe de herder in zijn herderin
& als toonbeeld daarvan het glijden van
licht neem ik waar op je huid

terwijl de losse kudde in de winkelstraten, niets
anders. Het uur vertelt een donker
einde in de plooien van je vel.

Geprangd onder de rafels
van misnoegde rokjes
schuurt onschuldig een dij een dij het ontbreken aan
van enige opening uit de versmeltende dijenzee.

Minuten verstrijken & weg is de weg
naar de warmte van het lege
wij waarin wij konden.

Kijk daar loop je ons voorbij :
een schouder breekt met haar seconden
alomstaande nachten aan, werelden
waarin het licht in schichten
dode lettergrepen spelt.

De buik golft van hoe ik met de toekomst
op de hoer van het heden kruip
& in de leegte van het verleden donder.