hemelnet2020 HEMELNETLYRIEK

vlucht

Immer dat brakke, altijd die dode kompanen.

Berichtauteur Door NKdeE
Berichtdatum 25 september 2020

Hier, machinaal. Zet het een stap, dan zindert een uur lang de bodem en kletteren er honderden profielen op zoek naar zijn stilstand :

het ik en zijn gekken en de junks van de stad met die dankbare blik van herkenning als een teek in het vel en het moet wel bewegen of de tijd brandt door op de netvliezen of het raakt weer stroomafwaarts in de lianen van de lust verstrikt of het danst op het wegdek de dans van een net aangereden kater. Het zicht is alles als je de vent zoekt in de weke massa onder dit strakke vlies.

Daar, uitgesneden. Met gekartelde letters verankerd aan trossen tentakels die met ijzerklemmen haaks in de vleugels geslagen zijn, ligt het en bloc te slapen. Wek het als je durft en durf er dan nog maar ‘s naast te kijken. Als een spoor van licht op een laag op het licht ontwaar je gelaatstrekken, het onstuitbare opschieten van vorm in de klei omdat je niet kan ophouden een vorm te denken.

Immer dat brakke, altijd die dode kompanen. Tot de oprukkende denkbeelden letterlijk kreunen, zich kreunend ophouden in de uithoeken van je keel, herhaalt het jou dit gefluisterde bevel:

zet je mond als een glas op de mond, activeer in je lijf als een bom dit bestand en vlucht met de hand dreigend aan de lont.

Voor minder zal niemand van hen zich nog een vin verroeren.

invoer (1999)