oog op u

zie dan, erbarmelijke en temporeel beknotte wanstaltigen, hoe deze dagen die u prijzen zou als futiele barcodes oplichten en doven.

beluister het doffe ruisen van gindse stroken marmer één seconde na duizenden millennia van absolute stilte, het doffe stof ploft in stof.

en zij, vergooide bloem, opschietende te midden het neerzijgende rot, zij voelt de zuren vallen in het hart
van haar vergeefse groei.

alle metamorfe armen breken haar af, en haar brandhout wordt smalend mythisch en hout genoemd.

men drijft op spot en tot een in geplukte nepikjes versmachtende onmondigheid is het verweesde verworden en walmend in het asgrauw der schermen wappert het bundelblad verstoken van adem en stem.

maar o
u,

men gebruike het gewicht van uitgerafeld en opnieuw gesponnen verlangen naar het verlangen naar de onnaspeurbare schim van de Schone van Li om de luchten te wegen vooraleer men er u in aanbrengen wil

(zo wuift althans de levende les van uw blanke lendenen het toe op dit vuile blik, in het afwezige oog dat het op uw verwijlen gevestigd mag houden)

en dan nog.

(invoer 2017) – rev. dv@CCB

voor HEMELNETLYRIEK 2.0