ram

Nee. Net niet zoals het dacht barstte de tijd los vannacht in het bevroren geheugen: dat van dat likken aan snedige pegels, dat dooien met de wolkjes bloed in het water volgde niet, het had niks in haar hand verloren..

Vloedgolven, ja, tsunami’s en plagen, en een eindeloze dorre steppe met enkele kuddes bloeddorstige wolven. Een man is een vluchtpijp, verzuchtte het ik alsnog met ter staving het kreng van een mol in de hand.

Kom: sla dit blad maar gauw om. ’s Morgens sneeuwt weer de getekende dag als beton op de zomer: laag na laag op een streep op een punt op het bulderend grinniken van de ezel die god voor één van zijn zonen bedacht.

“Strompel de stad in, vernuftige meester, bestijg je zelf als een ezel en verhakkel de slogans, wakker de dood aan voor de smeulende gaten in het masker der knapen. Pluk maagden, splits de dag, ram je licht met kabaal in de nacht: helder wordt alleen de huid, duidelijk enkel het zwijgen daaronder.”

invoer (1999)