ravage

een lor met lachgas in je mond gepropt,
touwen van jute maken schuinse groeven
op polshoogte. het bloedt uit in de ruimte.
er stollen spatjes op het tapijt. niets kan je
veranderen nog en niets verandert er jou.

de werkman? wat hij ook doet, het bindijzer
roest. hij schuift stil uit het huis, verguldt
zijn zwijgen als oorlogsbuit onder de tong.
dat nare weenkind met de blijtbloswangen.
het wordt geduld, maar slechts met mate.

de sleutel steekt in de dag, de deur slaat aan,
de auto vertrekt. het zonlicht richt een ravage
aan. zo, bij vlagen, komt er nog wat bluts
in het koetswerk. kijk, hoe het zich uitvlekt,
hoe bloot al het laagje schande eronder.

waterloo. music was my first love and it will be my last.
wolken pakken inktzwart samen. oogwit flitst.
het is niet echt betreurenswaardig te noemen
dat dit land weldra onder water zal staan.

invoer (2017)