het valt

onaantastbaar is het donker van het zinken,
ongenaakbaar hoe het rotten zinkt in grond,
onweerstaanbaar is de lust dat het er voedt.

het sijpelt van begane grond naar diepe zee.
het brengt de dingen zilt in lome golf teweeg.
het woeden barst, verparelt, woelt in zand.

in droeve stromen bruisen gele liefdeskernen.
de gedachten slierten tastbaar voor de rode zon.
zwermen vogels kleuren blauw de avondlucht.

haat blaast zwarte wolken naar een barre kust.
vriendschap keert zich om, verhardt tot lust.
het herkent zich in het wit van de geraamtes.

het neemt vrede met de tederheid, het zachte
wiegen der gladiolen in de geile lentewind, met
bomen die de hemel blad en tak aanreiken.

maar de aarde met haar zeeën woelt en bidt
aldoor tot het van haar vervlietende heelal.
onaantastbaar is het zinken, ongenaakbaar

zinkt het rotten, vrijheid is er enkel in verval.

invoertekst (2015)