doek
de ernst verstrengt het gelaat met onrust in de blik.
we boeren beurs de walmen van verval. het groen
in de vingers rot aardig, een lentestreling nijpt nijdig
in de botten al. nee, jij niet, zotje, zo vuil dat je bent.
kijk, je lacht,
zodat jouw angst verschuift, je schuift de brokken af op
een ander. hoor, je scharrelt op de vloer van dit gedicht!
een gil breekt verre stormen los, gebouwen op het plan
raken kant noch wal. los. striemende regen. de leegte
stapelt zich een steen op een bevlogen steen. de steniging
van elke vrouw gebeurt hier dagelijks opnieuw. jij gooide,
wat was het? een kiezel, een propje zwart dat dieper wou.
ha! dit bloedende doek verjongt de ziel. ja, jij radbraakte
het, het werd die bruine, het vluchtte bij dozijnen in de riool.
nee, dat knagen in de buik ben jij. wacht, het
opent het, kijk,
het snijdt je vrij. vloeiend
rood is altijd warm en
goed, ja zeg het maar
vloeiend rood is altijd goed,
vloeiend rood is altijd goed,
vloeiend rood is altijd goed …
