2 vogels willen

ik heb mijzelf een vogelboek cadeau gedaan, ‘De wijsheid van vogels’ een soort geschiedenis van de ornitologie van ene Tim Birkhead, een wreed schoon boekske.

Sinds ik Chlebnikov heb leren kennen wordt het alleen maar erger met die vogelobsessie ( jaja – ik hoor de baasjes al smalen over penisletters en vogelende dichters)

Ik thematiseer en klop alles ook wel wat bewust op, da’s nu eenmaal eigen aan literaire kwispels zoals ik, maar die ‘obsessie’ heeft veel te maken met mijn eerste ervaring met de dood: een vogeltje dat in mijn handen stierf tijdens een klasuitstap, kan het aandoenlijker?

Deleuze spreekt vaak over hoe je een hond, een wolf een dier kan ‘worden’, het vogel-worden begint voor mij in de nek ergens, het vliegen zit daar al, of het zit er niet.

Maar als het er niet zit, heb je natuurlijk nog de opties kip of penguin om aan te vinken.

Deleuze: ja hoor, het eerste ‘vlak’ in het nog steeds niet in het Nederlands vertaalde Mille Plateaux (euh, k wil niks zeggen maar verleden jaar is er nog overheidsgeld uitgegeven aan de 105de vertaling van Les Fleurs du Mal van onze Sjarel, niet dat dat niet mag hoor, mààr…) bijvoorbeeld, als kritiek op reductie van Freud van het geval van de Wolvenman, waarbij het wolf-worden een vluchtlijn is uit het totaliserende (capitale) representationisme, je moet die schizoide beweging erkennen voor wat ze is, een primaire, positieve vluchtlijn uit een repressief systeem, iets waar Freud aanvankelijk naartoe ging, maar waarnaar hij alle deuren in zijn later werk met grote deskundigheid dichtmetselde.

Deleuze & Guattari’s (dit stuk van het Deleuziaanse erfgoed is echt wel tandemwerk met FG, ik had dat zelfs niet zomaar enkel in zijn naam mogen aanhalen) kritiek komt uiteraard niet neer op een aanbeveling van bestiale aberraties, het gaat om de ervaring van de dierlijke ervaringswereld als natuurlijke omgeving en uitbreidingszone van de menselijke, het wolf-worden daar is niks mis mee, het is de ‘veroordeling ’tot het aberrante ‘wolf-zijn’, de negatieve constitutie van een abnormale identiteit, de afwijking die door de wet van het kapitale woord aan het ingeperkte individu wordt opgelegd dat de ware obstructie vormt.