Harusmuze #475

475 – wacht op de stilte als de stilte valt

hexagram 56 – 旅 (lǚ) – “Vertoeven”

de HARUSMUZE is een eigentijds interactief orakel, het Beginsel van een NKdeE generatief schrijfprogramma gebaseerd op het Boek der Veranderingen, de I Tjing.

• Lees meer over het Harusmuzeprogramma
• Bekijk alle Harusmuzes
• Harusmuze Doc

invoer

Harusmuze #178 – liefde zoekt naar blinde liefde

commentaar dv@YJL

stilte is niet, stilte valt.

stilte is uitval van geluid. stilvallen. als het stilvalt gebeurt het stilvallen, dan is er nog niets stilgevallen wat het ook is dat er aan het stilvallen was. als de stilte valt, is er nog geen stilte (de enige stilte die je stilte kan noemen is vallende stilte, gevallen stilte is niet waarneembaar omdat stilte altijd valt in geluid)

sst, zegt ze. de Harusmuze.

– “goed, iets anders dan,” antwoord ik, ” een experimentje, een gedachtenexperiment, je doet toch mee? ja?
jeuh!

in onze opstelling hebben we iets dat stroom krijgt en op een bepaalde moment zet er iemand de stroom af en dat heeft zoveel gevolgen dat we absoluut zeker en 100% exact moeten weten wanneer juist de stroom is uitgevallen.
de vraag is dus naar de absolute datering van die gebeurtenis.

nu zijn er twee mogelijkheden:
– ofwel is de tijd een continuum en is er dus geen absolute datering mogelijk, want je kan die dan altijd exacter maken, meer cijfertjes na de komma,
– ofwel is er wel een exacte datering mogelijk namelijk als de tijd discreet is. (ik weet niet hoe dat zit juist, maar ik meen begrepen te hebben dat de meerderheid van de wetenschappers naar het discrete kamp neigt )

stel dat de tijd discreet is, dat er dus een minimaal tijdsverloop is waarna er geen kleiner tijdsverloop meer denkbaar is, en ook niet mogelijk.
het moment als een Planck-constante maar dan temporeel gedacht.
in dat geval zou je denken dat een einde absoluut is, en dus geheel kwantitatief te duiden, exact meetbaar. het ogenblik waarop de transitie van ‘er is stroom’ naar ‘er is geen stroom’ gemaakt wordt is dus in dat geval een exact moment dat geregistreerd kan worden.

dan heb je toch iets, zou je denken. dan heb je een vast moment, een eikpunt, een timestamp, zoals die b.v. in de programmatuur gehanteerd wordt waarbij klokslag middernacht 1 januari 1970 de computertijd is beginnen lopen en het aantal milliseconden dat je moet terug tellen is dan het getal voor ‘nu’. men noemt dat de UTC-tijd en je vindt dat getal voor ‘nu’ o.m. hier: https://currentmillis.com/

laat ons dus stellen dat de stroom is uitgevallen op het moment 1570825448104 dat overeenstemt met vrijdag 11 oktober 2019 om 20u24 , maar we hebben daarvan ook alles gemeten tot aan onze hypothetische discrete tijd, dus daar staat nog een komma achter met ontieglijk veel cijferkens, aja want die h-bar van Planck is 6,626 070 15 × 10⁻³⁴ (sinds 20 mei van dit jaar, 2019, is dat uitgeroepen tot de exacte waarde, daarvoor was het altijd give-or-take 0,000 000 081 maar nu hoeft dat blijkbaar niet meer).

exacter dan dat de tijd bepalen dan tot die precisie zou dus ook al geen ‘zin’ meer hebben want dat is nu eenmaal de ‘bestaansgrens’ wanneer je het hebt over hoe klein iets kan ‘zijn’. sinds 20 mei 2019 is alles wat kleiner is dan dat verbannen uit het Zijn der Dingen.

nu: laat ons nu veronderstellen dat de tijd ‘eeuwig’ verder loopt, en dat, godbeware, wij mensjes het al die tijd blijven uitzingen, inclusief dus onze computertijd. dat mag sinds Einstein, een gedachtenexperiment is een experiment.

als de tijd eeuwig is en blijft doorlopen kom je op een bepaald moment uit op een situatie waarbij het berekenen, of zelfs maar aanduiden van het exacte moment waarop de stroom uitviel in ons experiment zoveel tijd in beslag gaat nemen dat het niet meer voorstelbaar wordt (de cijfertjes voor de komma van onze UTC-tijd zijn teveel geworden om op te noemen, zelfs voor de strafste computer, want zelfs de strafste computer moet je opzetten eerst vooraleer die kan beginnen tellen en op het moment dat je die opzet moet je al een verschil incalculeren tussen het startmoment van de telling en de uitkomst van de telling, maar dat verschil is ondertussen ook al net iets minder dan eeuwig geworden.

oops.
wég ‘exact’ moment.
het bestaat misschien nog wel, maar het is onbepaald, het heeft logische noodzakelijkheid (necessity) maar het is a futuriori onbepaald.”

-“hm, indrukwekkend hoor. voor een dichtertje!” ze schaterlacht.
” wel, euh, misschien…
misschien is de tijd helemaal niet zo ‘eeuwig’ als jij denkt? en misschien doet het er gewoon niet toe of dat exact moment nu ooit ’s onberekenbaar en onbepaald wordt? so what, peotteke??”

-“si, o jij grote Harige Musa, ik ben het dan helemaal eens met u. ik heb daar niet het minste probleem mee.
het gedachtenexperiment ging er anderzijds wel van uit dat het exacte moment en de bepaaldheid daarvan een zaak van leven of dood was. was dat dan niet de vraagstelling, vandaag, voor het antwoord dat je gaf?

mij goed hoor. voor mij is het Zijn sowieso een fictie, dus ik heb het niet nodig dat als er ‘iets’ exact is, nu, op dit moment, dat het dan altijd en voor eeuwig en in elke mogelijke wereld zo ‘is’. ik fluit een oldie van Panta Rei op mijn panfluit en ik pak mijn biezen.

iedereen die wel in de tautologische existentie van het Zijn wil blijven geloven, heeft overwegende het net gezegde misschien toch enige probleempjes aan het fundament ervan, de vanzelfsprekendheid.

want als het benoemen van het identieke zèlf een onmogelijkheid wordt, waar blijf je dan met de noodzakelijkheid van het zijn van die identiteit? “

– “wacht op de stilte als de stilte valt.”

rev. dv@CAc