301 – doorheen het wassen van gevolgen verschijnt de eenvoud van het rot
hexagram 56 – 旅 – LU – ‘zwerven’
Lees over het Harusmuzeprogramma
input:
https://dirkvekemans.be/2018/11/12/harusmuze-147/
commentaar:
de mens denkt bipolair, dus waar wij een oorzaak zien, zien wij de gevolgen tot bevattelijke eenvoud verklaard, en waar wij gevolgen zien vermoeden wij de eenvoud der oorzakelijkheid.
het geringste menselijke vermoeden dat er iets te begrijpen valt, wordt emotioneel onmiddellijk aangeblazen tot een verwoestende, nietsontziende zekerheid. onze gecultiveerde liefde voor de wijsheid is immers gebaseerd op een fellere lust om te begrijpen, om het Ding te vatten en vervolgens zelf het Ding te Zijn.
de voortdurende verwikkeling van gevolg en oorzaak evenwel komt ons in de afstandelijkheid van de wetenschap goed uit als onbetwijfelbare motor van het voortschrijdende inzicht. het inzicht dat iets waar is, is de basis van de wetten en op wetten kan je bouwen omdat een wet nu eenmaal altijd waar is, dus dan weet je dat. de wet is als een Ding dat altijd Is.
zonder het Ding dat altijd Is in zijn verscheidenheid verschijnt meteen het echte van de eenduidigheid, de richting van de tijd.
de tijd hoezeer zij ook oneindig lijkt, loopt af voor ons, want wij beleven eindigheid.
het ene dat aldus voor ons verschijnt, doorheen de vele sluiers der verstrengeling van waarheid, wensen en verwenste angst, is de eenvoud van het immer uitdeinende gebeuren, de vector van het rot, de mest van alle tere groei, de zware stem van god…
Scève :: zift
On me disoit, que pour la converser,
Plus la verrois de pitié nonchalante:
Et je luy vy clers cristallins verser
Par l’une, & l’aultre estoille estincellante:
Souspirs sortir de son ame bouillante:
Mais je ne scay par quelle occasion.
Fust de courroux, ou de compassion.
Je sentis tant ses pleurs a moy se joindre,
Qu’en lieu d’oster mon alteration,
M’accreurent lors un aultre feu non moindre.