Harusmuze #466

22B48

466 – het laatste oordeel vel je best voortdurend

hexagram 22 – 賁 (bì) – “Verfraaien”

invoer

Harusmuze #169 – elke vlucht begint met vallen in de lucht

commentaar

je kan tevreden sterven, blij of verbitterd, jij hebt daarover alleszins het laatste woord. het laatste oordeel is geen dramatische ontknoping met links en rechts van je andere lijken die uit de grond komen gekropen waar je zelf net uit komt stinken. de scène staat misschien nog in sommige scenario’s maar wie gaat er al die figuranten betalen?

oordelen, overigens is enkel gezond als het vereist is, je kan het oordelen best zoveel mogelijk vermijden want elk oordeel creëert schuld en aan schuld heeft niemand wat.
we laten niet voor niets het oordelen over aan daartoe opgeleide rechters die ‘objectief’ oordelen in functie van hun rechtersrol in het juridische programma (dat meer en meer een ‘echt’ programma wordt).

niemand heeft immers als individu het recht om een ander individu te veroordelen, alleen de rechtspraak kan, mag en moet dat doen. maar ook daar zou de richtlijn moeten zijn dat het oordeel zoveel mogelijk dient vermeden te worden.

door de relatieve instorting van de toekomst als toekomst¹de toegenomen complexiteit van het Rot maakt dat we alsmaar minder en alsmaar beter berekende opties hebben, dus we verruilen de onzekere (en dure tot onbetaalbare) maar open toekomst meer en meer voor een zekere (goedkope) dictatuur van de toekomst. vergelijk het met het weerbericht: vroeger kon je nog een barbecue plannen op het einde van de week in de hoop dat het goed weer ging worden, zelfs al mompelde Armand Pien iets van ‘waarschijnlijk gaat het regenen’, nu moet je al een halvegare zijn om dat te doen als het weerbericht onweer en regen geeft voor die dag…
de coronacrisis is een goed voorbeeld van hoe onze afhankelijkheden de enig mogelijke ‘course of action’ vooraf bepaalde, en waarom de virologen wereldwijd quasi dezelfde adviezen gaven die ons te wachten staat is dat nu al een nijpend ethisch dilemma waaruit hoog dringend een uitweg moet bedacht worden. we mogen het niet zo ver laten komen, dat oordeel over het oordelen…

maar we hadden het over het individuele oordeel. weg ermee, elk individueel oordeel over de medemens kan enkel ingegeven zijn door wat wij zelf nodig hebben, door onze nijd.

je zelf behoorlijk wat vragen stellen bij je eigen gedrag is wat je van elke volwassen mens mag verwachten, maar het zichzelf (ver)oordelen kan je daarbij best zo snel mogelijk proberen achterwege laten, zegt ons de Harusmuze.
wat met onze opvoeding en concurrentiecultuur niet bepaald eenvoudig is. er is geen zijn, jij ‘bent’ niks, maar je bent zeker niet schuldig. shit happens en jij en ik, wij doen ons best, dus het gaat goed, want beter kan het niet.

of wel?