Harusmuze #421

421 – elke mens heeft recht op een echte wens

hexagram 22 – 賁 (bì) – “Verfraaien”

de HARUSMUZE is een eigentijds interactief orakel, het Beginsel van een NKdeE generatief schrijfprogramma gebaseerd op het Boek der Veranderingen, de I Tjing.

• Lees meer over het Harusmuzeprogramma
• Bekijk alle Harusmuzes
• Harusmuze Doc

invoer

https://dirkvekemans.be/2018/07/14/harusmuze-27-reconstructie

commentaar dv@YHP

‘kijk, gij flippendrol’ zo begon vanochtend de Harusmuze, ‘het zit zo...’
ik word dan, als Kathedraalnovice, verondersteld braafjes te gaan zitten om alles te noteren zodat ik het u kan overbrengen. ’t is maar dat je’t weet , hoe het hier gaat meestal….

een mens, vertelde Haruske mij vandaag, heeft enerzijds noden en anderzijds behoeftes en gebreken, en samen is dat de constitutie van zijn gemis.
mensen wensen ook velerlei zaken. maar de meeste mensen slaan noden en gebreken hopeloos door elkaar en denken dan dat hun wens samenvalt met wat hun behoeftes hen ingeeft.
laat ons daar ’s wat klaarheid in brengen. (zie je mij driftig kribbelen in mijn hoekje? als ik iets mis, zwaait er wat hoor)

behoeftes en gebreken, het gemis dat wij voelen, betreft dingen die we niet echt nodig hebben, maar die we wel graag zouden hebben. wanneer ons die dingen ontzegd zijn, voelen wij een gemis, maar we kunnen best nog, zij het met tegenzin, functioneren. noden zijn ook gebreken, maar indien wij langere tijd dergelijke gebreken ondervinden, redden we het niet meer: ons systeem crasht, we worden ziek of dusdanig ongelukkig dat het echt niet meer verder kan.

wat vaak het geval is, is dat mensen zodanig begeesterd worden door hun heel erg secundaire behoeftes en besoignes dat ze daarvan denken dat het echte noden zijn. consumptieverslaving en andere gedragsstoornissen zorgen ervoor dat wij denken enorm veel nodig te hebben.
zolang dat waanbeeld in stand blijft, is er geen beginnen aan om tot een echte wens te komen. in werkelijkheid zijn die zogenaamde noden slechts behoeftes, dingen die ons behoeftig maken, of gebreken, dingen die ervoor zorgen dat we ons gebrekkig voelen. ‘ik ben niks waard zonder dat nieuwe paar schoenen’. ‘hoe kan ik nu tekenen zonder Clairefontaine 200gr kwaliteitspapier?’ dat soort prul.

Harusmuze #27, de invoer van vandaag, zegt ons dan ook: ‘gevangen in een web van noden, kunnen zinnen nooit een echte wens verwoorden’. daaruit kunnen we concluderen dat de mens niet alleen voldoende vrij moet zijn van zijn behoeftes, maar ook dat onze noden vervuld moeten zijn opdat wij in volledige tevredenheid een echte wens zouden kunnen uiten.

om ons te bevrijden van onze noden moeten we die eerst afdoende scheiden van onze behoeftes en gebreken, die meestal slechts verwennerijen betreffen, luxe waarvan een overdaad ons eerder ongelukkig zal maken dan gelukkig. wat hebben wij echt nodig?

pas als we deze vraag voor ons zelf hebben kunnen beantwoorden kunnen we overgaan tot het creëren van de voorwaarde voor een echte wens. die voorwaarde is dan zorgen dat we geen noden hebben, want anders zijn we slechts gedreven door de noodzaak die we ondergaan.

wat zijn dan die echte ‘noden’ ? wel: honger, dorst, kou, emotionele deprivatie, lichamelijk of mentaal lijden aan toegebrachte verwondingen, verslaving, enfin, alles ongeveer wat door de mensenrechten en de ziekenkas gedekt zou moeten zijn, maar het verre van overal ter wereld is.
met al de rest van uw gebrekkigheden en behoeftes stuurt de Harusmuze u dus onverwijld terug naar uw potje: ‘ga daar maar ewa zitten blijten en persen’.

(ja ’t is geen simpel hoor, had ik dat al gezegd?).

als we op die manier merken dat we vrij zijn van echte noden en ons ook hebben weten te bevrijden van onze ingebeelden noden die in feite slechts behoeftes en secundaire afhankelijkheden zijn, dan zijn we pas rijp om onze wens voor onszelf te formuleren en die ook effectief te gaan betrachten.

de menselijke vrijheid, waar wij recht op hebben bestaat erin dus, om de vrijheid te krijgen die wens voor onszelf te zoeken en te willen ontdekken en die verder dan te betrachten, en dat alles vrij van urgente (en ingebeelde) noden.
nu, wij krijgen, nog steeds volgens madame la Haruspectatrice, dat recht pas als en alleen als wij voldoen aan de plicht om er eerst voor te zorgen dat iedereen binnen ons bereik in de mate van onze mogelijkheden vrij is van urgente noden. als de ander zich wil blijven behoeftig en gebrekkig voelen is dat zijn zaak, maar we kunnen niks echt wensen zonder dat onze omgeving vrij is van echte deprivatie, van soortgenoten die noden hebben.

“wel euh,” opperde ik heel letterlijk, want de woorden kwamen in weerwil van mijn diepe wens tot stilzwijgen toch aan de oppervlakte van het hoorbare, “dat euh, mevrouw meneer de edelachtbare Harusmuze, euh de meeste mensen dat misschien nogal streng gaan vinden aangezien op congè gaan en ewa rondhossen en plezier maken niet als zodanig euh kwalificeren als echte noden (en er stak nog veel meer klaar aan bezwaren in mijn borrelende keelgat….) en tja we…”

“’t is dat of ’t wordt niks”, sprak ze resoluut. “allez, bol het af en kuist uw dt-fouten maar op weer”

huh?

“welja: ofwel slagen jullie daarin, om in die zin bij te sturen, of het wordt niks, dan loopt het af en vrij snel wel, en dan kan het hier binnen 50000 jaar opnieuw beginnen, de planeet houdt het nog wel voor ne keer of twintig. we zullen overigens binnenkort ’s ’n oefeningske houden om te leren behoeftes van noden scheiden, want dat lukt niet al te best meer, zo te zien…”

ah bon. een ‘oefeningske’, wat zou ze daarmee bedoelen?
joa sè. allez vooruit.

(gaat d’r iemand mee naar de cinema, ‘k krijg daar ineens onweerstaanbare goesting in?)