380 – elk voorschrift is een schuldbekentenis
hexagram 13 – 同人 (tóng rén) – “Gemeenschap”
de HARUSMUZE is een eigentijds interactief orakel, het Beginsel van een NKdeE generatief schrijfprogramma gebaseerd op het Boek der Veranderingen, de I Tjing.
input
https://dirkvekemans.be/2018/08/24/harusmuze-68/
commentaar
elke taaluiting is een teken van onmacht. de primaire betekenis van elke taalakt is een bekentenis (“ik kan niet verder zonder dit te zeggen”). zelfs al klinkt het als een Tarzankreet – de andere dieren in het bos hebben het niet eens nodig om te denken: ‘daar heb je hem, de onmachtige met het blote vel’-, de spreker spreekt zijn falen uit.
het eerste woord is de erfzonde, de humane val uit het aards paradijs van het animale, de besmetting van het vegetale met de nooddruftige beweging in functie van de voortplanting die het stoffelijke in leven dwong. ons treft echter geen blaam: eva’s bijten verlost ons van de schuld, want dankzij de vrucht van de boom van de kennis weten wij dat god is begonnen door ons in zijn beeld te scheppen.
elk verhaal is een recursieve schuldbekentenis van (het scheppingsverhaal van) de taal.
vanuit dit basisbesef kunnen we onmiddellijk naar een ethiek van de omgang, de commerce onder de humanen in hun GeldRuimte. elke omweg is larie. larie is plezant en het bevordert de commerce, maar in deze tumultueuse tijden heeft de mens weinig tijd voor larie. aldus blijkt toch uit de stellingen van het neo-liberalisme en uit de neo-liberale verordeningen van de nijd. zodoende:
regels, voorschriften, gedragsbepalingen die worden gedecreteerd, uitgeroepen, verordend, gepubliceerd en onder de neus gewreven dien je best dus ook eerst te lezen als een bekentenis van eigen falen van de voorschrijver, de verordenaar, de heersende orde of de media: wat ze zeggen is dat het niet werkt tenzij jullie dit en dat zo en zo doen.
afhankelijk van wie of wat al dat gejammer komt, moet je maar zien of
- of de verordening aan jou gericht is
- of het op jouw toestand daadwerkelijk van toepassing is
- of het correct is wat er voorgeschreven wordt
- of er zich nare dingen gaan voordoen als je de edicten in de prullemand kiepert
- of je wel tijd genoeg hebt nu om het voorgeschrevene aan een kritisch onderzoek te onderwerpen
- of het nodig is, indien bij 5. blijkt dat je nu maar beter kan voortdoen, om er later tijd in te stoppen zodat je in nieuwe gevallen weet wat de beste optie is voor het geblaat in kwestie.
vanuit deze beslissingsboom kan je zelf wel verder verfijnen tot je het gevoel hebt dat je handelt in overeenstemming met jouw gezondheid en die van de anderen (in een gezonde situatie lossen die twee separate ‘gezondheden’ op in de situatie.
zonder enig serieus onderzoek zijn er blijkbaar toch al dadelijk enkele wetmatigheden naspeurbaar in de praktijk van de verordening, we geven deze bedenkingen mee in de hoop dat de aspirant-onderzoekster ze kan omvormen tot falsifieerbare hypothesen
- hoe luider het verdict verkondigd wordt, hoe erger de schuld, hoe kleiner de tolerantie van onverschilligheid
- edict verkondigers zijn doorgaans onvatbaar voor schuldbemiddeling: zij zien niet in dat zij eerder slachtoffer zijn van het eigen gelijk dan krachtdadige uitvoerder van een natuurwet
- elke schuldige heeft nood aan medeplichtigen, vandaar de verwoede pogingen tot gedragsbepaling
- de schuld is het gelijk van de declamator, het is zijn evidentie, zijn klaarblijkelijkheid, de (al dan niet vermeende) hardheid van zijn fallus ‘”ziet ge dat nu niet [pets pets]!”
- het kabaal verzuipt na verloop van tijd in eigen balen, maar verpest daardoor wel zeer grondig het veldbereik waarin het plaatsvindt (zie verder onder ‘slagvelden’)
- verordenaars worden knap lastig en zelfs bepaald agressief als je hen uw gezonde reactie geeft, zelfs al doe je dat enigszins verdekt, zoals bv. een op rustige en verstaanbare manier uitspreken van de Nederlandstalige Vonnegutparafrase “ha, ik begrijp het, wel, geachte heer, waarom ga je nou niet even de maan lopen neuken hè, ik kan best zonder”. let daar dus mee op.
- voorschriften nemen vaak de allure aan van een wetmatigheid, en de overeenkomst is dat de schuld inderdaad ook achteraf wordt vastgesteld, zoals een wetmatigheid in een gebeuren.
merkwaardig is dan wel dat de voorschrijver er zich over verbaasd dat zijn publiek zich afvraagt of de door hem verkondigde wetmatigheid wel van toepassing is, wat toch het eerste is dat elk zinnig mens doet met een wetmatigheid.
als je een naam hoort, dan vraagt je je toch eerst af of de naam wel de juiste is? of het jouw naam is? of wil jij dan wel graag constant gejost, gesjareld, geharusmuzeerd of opgedirkt worden? onmacht is des mensens wet.
scève
Pour esmovoir le pur de la pensée,
Et l’humble aussi de chaste affection,
Voye tes faictz, ô Dame dispensée
A estre loing d’humaine infection:
Et lors verra en sa parfection
Ton hault coeur sainct lassus se transporter:
Et puis cy bas Vertus luy apporter
Et l’Ambrosie, & le Nectar des Cieulx,
Comme j’en puis tesmoingnage porter
Par jurement de ces miens propres yeulx.
