Harusmuze #167

167 – de schoonheid waarnemen geeft vertrouwen

hexagram 27 – 頤 (yí) –  “Voedsel” 

凡益之道 與時偕行

De HARUSMUZE is een eigentijds interactief orakelprogramma, het Beginsel van een generatief schrijfprogramma gebaseerd op het Boek der Veranderingen, de I Tjing.
De dagroutine ervan (20 min tot 1-2u praktijk’, 2-20 min leestijd) biedt de gebruiker ook een dagelijks hernieuwde kennismaking aan met de immens rijke denkwereld van de I Tjing

• Lees meer over het Harusmuzeprogramma
• Bekijk alle Harusmuzes
• Harusmuze Doc (oude versie)

input:

commentaar dv@YLB

schoonheid is een toestand, een configuratie zichtbaar slechts in een momentopname, geen naar buiten gerichte kwaliteit, geen expressie van een innerlijk ‘idee’, dat lijkt ons eerder verwant aan Plato’s holbewoners.

schoonheid moet je waarnemen en ook ‘voor waar nemen’: je moet het willen zien om het te zien, het zien zelf, de perceptie is het gebaar waarmee je de schoonheid creëert.

schoonheid ‘bevindt’ zich dus op die fameuze ‘onbespreekbare’ grens tussen het waarnemen en de ‘dingen’.
het ‘zijn’ van het deeltje dat net zo goed het ‘zijn’ is van een golf, enkel de waarneming bepaalt dat omdat er uiteraard geen Zijn bestaat, en de Dingen nooit echt zijn, enkel humane ficties die wij nodig hebben om te overleven (Vaihinger).

de schoonheid van de ander zien, is een gebaar van vertrouwen, een zingeven van de Ander, een geloof in de oprechtheid van haar streven om Zichzelf te zijn, een Schoon mens.

haar Gelaat (cfr. Cixous, Entre l’Écriture), de aanblik daarvan, toont dat ook, maar je moet dat willen zien, want anders is het er niet, dan is er enkel de dood, de materie die het claimt, maar die claim is meteen ook jouw eigen doodsdrang, jouw ingebakken neiging tot ogenblikkelijk verval, de collapse in de kwantiteit, het becijferbare van de GeldRuimte.

zonder dat vertrouwen te schenken, de schoonheid te willen zien, het geschenk daarvan te willen aanvaarden, gebeurt er niks.
en als er niks gebeurt, is er ook niks meer, aja, want het Zijn bestaat niet, dus ‘er’ schiet niks meer over van wat je dacht dat ‘er’ was.

het menselijke Gelaat is zo het negentropisch gebaar van de Natuur die haar eigen Schoonheid wil zien, zich voortdurend bewonderen in haar eeuwige Verval. M
maar dat humane gebaar is maar één van de oneindig ontelbare gebaren, het is enkel ‘speciaal’ omdat het speciaal voor ons ‘is’, het is ons gebaar, ons geschenk, onze troost.

elk schrijven is daarom, voor mij althans, nu, op dit Moment, een streling van dat Gelaat, want het Gelaat stelt die vraag, die altijd een vraag is om de erkenning door de Liefde.