167 – de schoonheid van de ander waarnemen is het geven van vertrouwen
hexagram 27 – 頤 (yí) – “Kauwen”
input:
//schoonheid verenigt (beauty unites)
Commentaar:
schoonheid is een toestand, een configuratie zichtbaar slechts in een momentopname, geen naar buiten gerichte kwaliteitNKdeE taaluiting die de hoedanigheid van een benoemd deelgebeuren inschrijft in de Realiteit. in oppositie met Kwantiteit., geen expressie van een innerlijk ‘idee’ dat is nonsens.
schoonheid moet je waarnemen en ook ‘voor waar nemen’, je moet het willen zien om het te zien, het zien zelf, de perceptie is het gebaar waarmee je de schoonheid creëert.
schoonheid ‘bevindt’ zich dus op die fameuze ‘onbespreekbare’ grens tussen het waarnemen en de ‘dingen’, het ‘zijn’ van het deeltje dat net zo goed het ‘zijn’ is van een golf, enkel de waarneming bepaalt dat omdat er uiteraard geen Zijn bestaat, en de Dingen nooit echt zijn, enkel humane ficties die wijik en u. het wijgevoel! herinnert u zich dat nog? toen iedereen in je buurt dezelfde boeken en kranten las, naar dezelfde tv-programma's keek (er waren er maar een stuk of 4 waar je kon naar kijken, voor velen maar 1).duizenden mogelijke gespreksonderwerpen op basis van gemeenschappelijk als dusdanig gekende en gerapporteerde feiten.je kon over het nieuws beginnen zoals over... nodig hebben om te overleven
de schoonheid van de ander zien, is een gebaar van vertrouwen, een zingeven van de Ander, een geloof in de oprechtheid van haar streven om Zichzelf te zijn, een Schoon mens.
haar Gelaat (cfr. Cixous, Entre l’Écriture), de aanblik daarvan, toont dat ook, maar je moet dat willen zien, want anders is het er niet, dan is er enkel de dood, de materie die het claimt, maar die claim is meteen ook jouw eigen doodsdrang, jouw ingebakken neiging tot ogenblikkelijk verval, de collapse in de kwantiteit, het becijferbare van de GeldRuimte.
zonder dat vertrouwen te schenken, de schoonheid te willen zien, het geschenk daarvan te willen aanvaarden, gebeurt er niks, en als er niks gebeurt, is er ook niks meer, aja, want het Zijn bestaat niet, dus ‘er’ schiet niks meer over van wat je dacht dat ‘er’ was.
het menselijke Gelaat is zo het negentropisch gebaar van de Natuur die haar eigen Schoonheid wil zien, zich voortdurend bewonderen in haar eeuwige Verval. Maar dat humane gebaar is maar één van de oneindig ontelbare gebaren, het is enkel ‘speciaal’ omdat het speciaal voor ons ‘is’, het is ons gebaar, ons geschenk, onze troost.
elk schrijven is daarom, voor mij althans, nu, op dit Moment, een streling van dat Gelaat, want het Gelaat stelt die vraag, die altijd een vraag is om de erkenning door de Liefde.
–
de HARUSMUZE is een eigentijds orakel, een NKdeEDe Neue Kathedrale des erotischen Elends is een open, anti-elitair en a-commercieel ontwikkelings- en saneringsprogramma dat onderzoek verricht naar hedendaagse vormen van creatieve beleving, de mogelijke functies van de auteur daarin en deelroutines ontwikkelt die voordelig kunnen zijn voor ieders mentale gezondheid. De NKdeE richt zich bij uitstek op het schrijven en het tekenen en het schrift als brug tussen beide creatieve activiteiten. Als programma is de NKdeE zelf een geheel... schrijfprogramma gebaseerd op het Boek der Veranderingen, de I Tjing. het programma heeft 520 (?) orakelspreuken als uitvoer, maar die zijn zelf nog aan verandering onderhevig.