jouw ik vond jouw ik en samen deden ze heel stoute
dingen. ze botsten klotsten zonden stoor en hoor je nog
het ruisen bruisen in de k als ik jou likte, jouw mij een ons
aanbond? niks. hoe kil het is ter ik nu wij er niet meer zijn.
klik. een speld dondert met geweld de hooimijt in.
het oog wil ook een hapje van de zonde, kijkt zich
rood de aders open, snijdt van hoop het oppe dwars
door de pupil. wat ’n lui paardje ben jij, draai je ’s om
en geeuw niet zo terwijl ik in je kom. eenzaamheid
liegt niet, jouw ik wil mij verlaten, het wil mij weg
van mij ga weg weg dan ben je vrij van vrij ver weg
en zo (enzo ezno noze onze zeno ozne onez zoen) vergaat
het verloochende. die stank was parel ooit, betovering. ik
wacht op jouw ik wacht op jouw ik wacht op jouw ik en zie
