Tag: draaiboek

in deze anonieme houtsnede naar het ontwerp van Albrecht Dürer zien we wat ervan komt als je niet alles zelf doet. de graveur van dienst kende blijkbaar geen Hebreeuws dus het Hebreeuwse schrift is nagetekend in de afgebeelde bijbel in plaats van overgeschreven.

hieronder hoe Dürer het zelf ontwierp (ik kan zelf geen Hebreeuws lezen, maar het is alleszins te herkennen als Hebreeuws schrift):

met heel veel poeha zou je de anonieme houtsnijder een asemicus-avant-la-lettre kunnen noemen. maar correcter is misschien om hem te roemen als een verdienstelijk maar falend OCR (Optical Character Recognition) programma: de doeltaal zat nu eenmaal niet in zijn data, dus hij bakt er niet veel van.

wat het verhaal wèl duidelijk maakt is dat de IT-revolutie ons nu een totaal andere en voor ons toch meer heldere kijk geeft op wat toen in 1963 een ‘rariteit’ was die bespiegelingen over het beeld-tekst verband deed opborrelen. Zoals de commentaar in de tekst van onze Cataloog:

“Wij bekijken het schrift dat wij niet kunnen lezen als abstracte grafische kunst”. de houtsnijder kon het niet lezen dus tekende hij het maar over zo goed hij kon. het mysterie is plots te helder om nog interessant te zijn, want we zien bij een computerprogramma net hetzelfde gebeuren: omdat er een ‘zichtbare’ analogie is van een proces in ons bewustzijn bij de computer, hebben we het gevoel dat we het ‘begrijpen’

Réquichot leerde ons gisteren nog dat het gevoel hebben iets te begrijpen voor sommigen de definitie lijkt van ‘iets begrijpen’*. ‘aja, dat’ zeggen we, en weg ermee.

tenzij je theoreticus van het asemisch schrijven bent misschien, want dan kan je nog opmerken dat dit wellicht het inverse proces is van het asemisch schrift: het schrift wordt betekenisloos gekrabbel die kunst suggereert als je het overtekent zonder de code te kennen, terwijl je met asemisch schrift van betekenisloze krabbels tekeningen maakt die op kunst lijken.

eens je daar dan de kunstfactor als commercieel bedrog wegstreept, hou je weer een triviale vaststelling over, en dat is waar het de theorie van het asemische schrift schort: het triviale moet telkens weer kunstmatig (sic) verheven worden tot iets belangwekkends om zich een weg naar het ‘discours’ te banen. het asemische moet ‘zijn’ opdat het verkocht kan worden. waardoor men gans het gebeuren ervan mist, dat wel degelijk razend interessant is.

nu dit soort klokkenluiden-zonder-klepel gebeurt wel vaker in euh de Kunst in het algemeen, en het licht dat de technologische revolutie daarop meestal werpt is er van het kakkerlakkensoort: als je het aandoet zie je misschien nog net wat wegritselen maar de keuken oogt weer helemaal brandschoon!

*”Wij voelen dat we het begrepen hebben en deze indruk volstaat voor sommigen om te geloven dat ze het begrepen hebben.”REQUICHOT 2002 p.109