101 Eigentijdse Aanroepingen van de Muze
versleuteld (behuist zij elke vrouw als alfabet) oh ik heb haar lief omdat de liefde haar tot woord verdingt, het letterlijke van haar wil in mij verzet mijn hemeltergende gebleir van het restje leegte op de schimmenrijke bodem naar volledigheid. de voegen barsten uit de letters uit in klanken, motoren slaan bulderend aan & elke […]
Reïncarnerend De lucifer die je kende & knakte is het stoffen staafje dat ik plet tussen twee natte vingers die ik effen van je leen & ondertussen verlustigt u lieden zich in het begaan van het ene onrecht na het andere door mij halsbrekend & reikpiemelig uit het dwaze gehoekte van jullie woordelijke dwalen te […]
bloemlezing van het oofdloos verzet tijdens de moeilijke jaren 1945-1962 Besluitend met melkvlammen de grafadem in zweefmonden het tonggolven in volle zaadstulp die bulken maar heilzang gaat bij sluitselpijn in de stemspleten knellen, juffrouw het hert HMS Spanningsberger – te jong in de sterfspijlen – afwaarts de tranenvloed éenogig blijft – de dijen bekoren de dijen bekronen […]
onrust het naderen & vragen in je zwartleren jekker met donkerrode spitsruiten je grijze vleeslappen prondels tussen de zogklamp deze arm (neem een arm) deze hand (neem een hand) die je de mist aandraagt, in je haar opdrijft het gefonkel in straatlamplicht, jij, oh jee, ja, jij (allemaal samen)))) waar er op hetzelfde ogenblik (negen […]
Het duister met de kleffe armen slaat de kleffe armen om & om de natte dag. Diep oranje kleuren in mijn handen alle tonen die ik vang. Er tokkelt iets van nu op fel gespannen snaren toen & nooit. Giraffen schuren traag hun hals in het slome wiegen van een donker groen. Ik ban de […]
[actueel geperforeerde retro-lyrieke mijmering vanop maar vlug & ver verwijderd van een draagvlak door Judith V. opgericht] Nee. Nu. Nu & straks. Of niet, nu de verwelkte daad gebaart in droge kronkels van het raken bijna aan de kille tegels van de dood. Of niet. Of nu & nu het aan de grijze lippen net […]
de wereld zakt vervaarlijk weg de daken stormen op de hemel af de vogels zwenken ver om mij mijn stem versteent mijn lichaam breekt mijn taal verguist & waar de koude in het kille huist daar ruist nu zilt mijn stof een letterdans van zout een stuk kristallen ik dat eertijds hete adem in je […]
de vrouw waarop ik draai is een platvloerse sloerie: het soort waarmee je niet of toch niet in haar bed vooraleer je die nachtomrande naden in je daden schriftelijk & onomstotelijk hebt bijgezet maar het samengaan van haar gedachten met het golven van haar onwil brengt mijn zinnen in vervoering tot een feit van dierbaar […]
Bloed ik niet als gij mij in de ogen kerft? Is mijn maag u dan niet naakt genoeg, mijn vel geen afdoend oponthoud? snijdt uitzinnig niet dit woord de hemel open? Voelt gij niet de doden in mijn mond te roeren staan, had mijn tong u daaromtrent teveel of net niet goed of niet die […]