journal intime #86

jt 86 – il faut partir du futur qu’il y avait dans le passé – DROOG TE

hexagram 52 – 艮 (gèn) – “grens, stilhouden”

invoer: Harusmuze 372

opm. vooraf: het NKdeE taalgebruik heeft de onmiskenbare neiging om het genus van abstracte begrippen te vervrouwelijken. we doen dit al sinds jaar en dag met zekere ideologische consistentie om duidelijk te maken hoezeer ons taalgebruik bepaald is door haar fallocentrische ontologische verzieking.

we gaan ’s doen alsof we nog nooit van Shannon gehoord hebben, een tabula rasa van de informatietheorie. achteraf kunnen we dan zien waar we kunnen aansluiten met de bestaande theorieën. we weten dus ook niks af van de bestaande terminologie, we spreken niet over ‘informatie’ maar doodgewoon in het Nederlands van ‘betekenis’. vlaamsche cowboys zijn we.

cowboy spelen in de heilige graal, een rodeo in de Turing-bunker. we vervolledigen onze blasfemie door deze arena te betreden gewapend met onze onbeschaamde Devolutiestelling. rot tot op het bot dus. stinkende vlaamsche cowboys. jieha!

1. betekenis gebeurt

betekenis is geen ding maar een gebeuren. omdat wij uitgaan van een devolutieve visie op het Gebeuren (“het Gebeuren is Eén en Alomtrent”) is elke betekenis, het ontstaan ervan, een verergering, een deterioratie, een teken van het Rot.

betekenis maakt, wanneer het gebeurt, van de waarnemer ervan, dat wat haar ondergaat, een denkend subject: het subject is onderhevig aan de betekenis, ondergaat ze. het denkende individu is dus eerder een pathens van de betekenis dan de agens ervan. betekenis pijnigt immers de pathens ervan.

omdat er geen zijn bestaat voor ons, en dus ook geen dingen laat staan denkende ‘individuen’ verloopt het gebeuren van een betekenis simultaan met het gebeuren van de pathens ervan: de pathens is onderhevig aan de gedachte zolang ze duurt en is daarna geen pathens meer.

mocht de betekenis eenvoudig gebeuren, mocht er maar één ‘betekenis’ gebeuren zouden de pathens van de betekenis en de betekenis samenvallen, maar zo gebeurt het niet, wij zijn daarvan het levende bewijs. elke pathens van een betekenis blijkt steevast simultaan onderhevig aan verschillende betekenissen, iets wat we ook elders zien: het Rot komt in vlagen.

in de praktijk zien we dat er telkens sprake is van een complex-gelaagde pathens die een heel netwerk van betekenissen ondergaat: de mens is voortdurend (en van voor de geboorte al) onderhevig aan de plaag van de taal. daardoor kunnen wij ons al geen wereld meer voorstellen zonder betekenis, enkel middels geavanceerde meditatietechnieken kunnen wij nog een toestand bereiken die enigszins vrij is van betekenis, vrij van de pathetiek van de zingeving. zij die het ervaren hebben weten hoe zalig dat is.

2. localisatie van de betekenis

betekenis is een gebeuren dat een virtuele plaats aanmaakt waar je als pathens ervan denkend naartoe kan gaan, waarvan je je al denkende kan verwijderen.

als pathens van betekenis kan je je echter niet zomaar ontdoen van een betekenis: het vergeten ervan garandeert generlei dat je later niet opnieuw aan dezelfde betekenis lijdt. betekenis localiseert de lijdenden eraan: het verbindt de pathens onomkeerbaar met die ene specifieke betekenis, met de locus daarvan, de brandhaard.

betekenis besmet en de besmetting is informatief overdrachtelijk, ze kan worden gecommuniceerd tussen pathentia van dezelfde orde. de betekenis in haar wil tot communicatie wordt zo de motor van het Kosmische Rot.
elke communicatie van betekenis smeert nieuwe lagen pathologisch rot over de pathentia

de enige manier voor een pathens om zonder significant (sic) energieverlies verlost te worden van een bepaalde betekenis is het onderhevig worden aan een andere betekenis die de aanvankelijke betekenis geen plaats (semantische ruimte) meer biedt om te gebeuren. verdringing, inhibitie, onderdrukking. zolang dat niet gebeurt (of zolang de pathens niet actief via voornoemde meditatietechnieken het denken afsluit, of slaapt of doodgaat) blijft de betekenis plaatsvinden.

dit plaatsvinden, het heen-en-weer van de lijdende pathens weg van en weer terug naar de haard van de besmetting, de oscillatie rond die afwezigheid van de plaats is de beweging die samenvalt met het gebeuren van de betekenis.

om een bepaalde (mortificerende) traditie van formalisering te volgen zullen we deze betekenishaard de ‘locus’ noemen. we spreken dus van de betekenislocus of de Significatielocus (SL)

de amplitude van een bepaalde betekenis is haar reikwijdte: hoe ver ze zich kan verwijderen van haar plaats zonder ophouden betekenis te zijn, zonder de weg terug te vinden, zonder een beweging te worden die niet langer gerelateerd kan worden aan de betekenis die door die specifieke locus wordt bepaald.

door deze formalisatie (het localiseren van de betekenis als gebeuren, de introductie van een ‘locus’ van de betekenis) hebben we niet de existentie van een betekenis aangemaakt, dat zou van ons theologen maken: we hebben enkel de betekenis als gebeuren beschrijfbaar gemaakt, en wel op deze manier:

• de betekenis kan worden ingeschreven op haar ‘locus’, de SL valt in elk artificieel informatiesysteem immers samen met haar geheugenruimte.
• deze inschrijving is echter louter kwantitatief en daardoor onvoldoende om haar zonder meer te kunnen reproduceren, om de betekenis opnieuw te laten plaatsvinden, te laten gebeuren: één gelocaliseerde betekenis ingeschreven in een gegeven systeem betekent op zich niks (gebeurt niet), net zomin als een getal op zich als betekenis ‘gebeurt’. een getal wordt enkel betekenisvol wanneer er een bepaalde waarde aan wordt gehecht, als het in een waardenschaal wordt ondergebracht het getal 36,7 betekent niks tot we er een temperatuur van maken, wanneer het zich tot andere waarden verhoudt
• de kwalificatie van de betekenis ontketent de ware destructieve kracht van de betekenis en onderwerpt de pathens geheel aan haar impact

voorlopig kan dit al wel volstaan, dacht ik zo.