Nu. Het wil in haar lijnen verdwijnen.
Wind wil het zijn, adem van de aarde
en haar takken wiegen als geheimen,
haar omstreelde zwijgen dat bewaarde
van het schone de scherprechte waarde.
Nu. Het ziet de lente, daar waar zij is,
maar ’t leeft nog in de kou van het gemis.
Nu: bevroren moment, de aarde wacht
op een aai van de zon, smeltwater stemt
geklater voor later, daar waar zij lacht.