Brueghels

Hoor jij ook de trage nijd die takt in de bomen?
Alleen een boom kan dit dulden. Alleen jij kan dit lezen.

De dichter is de ekster op de galg die schettert om hun kromming. De andere treurt dat er mens is.

Het zou alsnog kunnen, schildert het landschap, het dansen, de myrte. De bedding kreunt van geile bevaarbaarheid in de verte.

Maar de huizen leunen vol afgrijzen, de bergen verbergen de lucht en de molen maalt er niet om, want de zon negeert al het kromme.

Ongenadige, je scharrelt weer schor in mijn hoofd, jouw inferno slaat mij om de enkels, de oren.
Je steekt mij de ogen en ik schilder de ziel. Ik voel je vlindervleugels heet van genot in mijn wrede roepzinnen kraken.

Straks moet ik ons weer uit nachtjurken pulken, met het kromzwaard tussen de tanden en de ooglap op in het lege donker naar hun stinkende lijven graaien, nietsontziend.

Ik doe mijn gevoeg in de boerenzoon die hun angsten niet deelt.

invoer (2017) – rev. dv@CAX

voor ‘101 Eigentijdse Aanroepingen van de Muze’