het? zichzelf? het ziet zichzelf niet meer. het is een flits ontlading in een zweem verlangen. wat is het? stempelkussen van haar huid, de stem is groeve, muziekspiraal, een wimpel liefde in de wind. wat is het? het? in deze woordenkerker wordt het nog gedwongen tot een vraag terwijl het aanbod zelf een lijden is. wat valt er aan een het nog te castreren?
laat de dagen in één dag zich sluiten, een korte gang van hier naar nergens, een rode zon die zont in eigen gloed. samen nog wat diertjes kijken, misschien, hand in hand en dromen dat het klauwen zijn, en zij die zingt hoe schoon het leven is (“hoe schoon is niet het le_even”)
het prijst gedwee de gunst dat het zo sterven mag, en tam en dof en in de pas trommelt droef de dodentrom. en er is kermis, braadworst, carrousel, en dansend schuiven op een vloer van plank en zagemeel en iedereen is vrolijk en iedereen lacht omdat het eindelijk verdwenen is, de vloek van het moment. de wegen zijn autoloos, de lucht is vrij van verkeer en de nacht is eindelijk weer nacht en feest en angst en pijn en leuk hoe alles weer zichzelf herkent, net voor het einde.
dan wilt het haar zoenen, langzaam, lippen eerst en dan haar tong die niet meer spreken mag of kan. het is een rilling die door haar schouders gaat, een spasme dat zegt dat het haar kent. kennis. elke intelligentie is vernauwing, angst, de verstikkende aandrang van de ziel om de hel van het zelfbesef te kunnen ontvluchten. kennis is vernietiging.
over ‘HET MOMENT
deze tekst is uitvoer van het programma ‘HET MOMENT‘.
‘HET MOMENT’ vervolgt ‘LAIS’, een dizain-programma met de Délie van Maurice Scève als voorname invoer, met haar prequel ‘HET’.
samen vormt het drieluik van programma’s een lyrische fictionaliseringscluster, een literair verwordingsproces met een dunne semi-autobiografische verhaallijn en uitgewerkt met virale tekstuele en grafische invoer. een proces dat zichzelf ook recursief gaat herprogrammeren. de auteur is hierbij louter katalysator van de zelfontbranding, asse bij het klare klontje suiker.
de auteursfunctie staat een systematische ver-het-ting van het ‘ik’, van het zelf toe als literaire functie binnen het schrijfproces: het ik wordt een het middels herhaalde doodsbewegingen, afstervingen, verzwijgingen, volgehouden leugens en autodestructieve verheerlijkingen van een onbereikbare geliefde, de fictie van een ander. want elk zijn van het ik verhindert dat het kan gebeuren.
deze weg naar het het-moment, de verwording tot een onzijdige agens wordt ook ideologisch onderschreven vanuit de Neo-Kathedraalse dogmatiek als enig mogelijke sanering van de fallocentrische ’traditie’ van de literatuur.
de literatuur kan enkel voortbestaan als permanente zelf-moord, transgressie van de ik-cultuur, de opengesperde en gespalkte vreetmuil van het zwarte beest van de consumptiemaatschappij.
de literatuur wordt als non-literatuur de eindoplossing voor uw consumptiestress. deze gedroomde oplossing, evenwel, begint als een walgelijk efficiënte nachtmerrie die echt lijkt te gaan gebeuren…
het lijkt bij momenten wat op Maldoror 2.0.
de invoer van ‘HET MOMENT’-programma is een genummerde serie teksten getiteld ‘moment‘ van 2015-2016 die nu door de methodes van het Gedicht van de Dag-programma wordt herwerkt.
- alle ‘het moment’ teksten in hun meest recente versie, verzameld in een Wordbestand
- de teksten zoals ze hier verschenen als Gedicht van de Dag (elk bestand heeft een link naar de debuuttekst van 2015-2016)
- alfabetisch lijst eerste regels
- over het ‘Gedicht van de Dag‘- programma
- lees meer output van het ‘Gedicht van de Dag‘-programma
